تیهاء. [ ت َ ] ( ع ص ، اِ ) ارض تیهاء؛ زمینی که در آن مردم گم شوند. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). بیابان که مردم در آن حیران و سرگردان شوند و راه گم کنند و هلاک شوند. ( آنندراج ). رجوع به تیه شود.
