تینا مودوتی ( = ۱۸۹۶ - ۱۹۴۲م Tina Modotti ) عکاس، مدل، بازیگر، کنشگر سیاسی ایتالیایی بود.
مودوتی با نام کامل آسونتا آدلائید لویجیا مودوتی موندینی ( Assunta Adelaide Luigia Modotti Mondini ) در اودین ایتالیا متولد شد. او در ۱۹۱۳ در حالیکه ۱۶ سال داشت ایتالیا را به مقصد آمریکا ترک کرد تا در سان فرانسیسکو به پدرش ملحق شود. مودوتی در آغاز بازیگری را در اجراهایی تجربه کرد که از سوی جامعه مهاجران ایتالیایی در آمریکا ترتیب داده می شد. در سال های پایانی دهه ۱۹۱۰ و سال های ۱۹۲۰ تینا در چند نمایش، اپرا و نیز چندین فیلم سینمایی صامت ایفای نقش کرد. طی همین سال ها او به عنوان مدل نیز تجربیاتی به دست آورد. در ۱۹۱۸ او رابطه ای را با شاعر و هنرمند آمریکایی روبیا 'روبو' دابری ریچی ( Roubaix "Robo" de l'Abrie Richey ) آغاز کرد. روبو در حقیقت کشاورز زاده ای از اورگون بود که تحت تأثیر جریانات هنری روز نام حقیقی خود، روبی، را به نام غیر متعارف روبیا تغییر داده بود. مودوتی به همراه او به لوس آنجلس نقل مکان کرد تا حرفه اش را در صنعت سینما دنبال کند. این دو طی زندگی مشترک خود به عنوان زن و شوهر شناخته می شدند اما هرگز به طور قانونی ازدواج نکردند. تینا در فیلم هایش اغلب نقش زن افسونگر ( femme fatale ) را داشت. حرفه بازیگری او در ۱۹۲۰ با فیلم پوست ببر ( Tiger's Coat ) به اوج خود رسید.
... [مشاهده متن کامل]
مودوتی و ریچی با گروهی از هنرمندان متفاوت ( اصطلاحاً bohemian artists ) آشنا شدند. ریکاردو گومز روبلو ( Ricardo Gomez Robelo ) و ادوارد وستن ( Edward Weston ) از جمله آن هنرمندان بودند.
عده ای معتقدند مودوتی به هنگام کودکی در ایتالیا از طریق عمویش پیترو مودوتی ( Pietro Modotti ) با عکاسی آشنا شد. عموی او یک استودیوی عکاسی داشت. بعدها پدر تینا هم برای مدت کوتاهی یک استودیوی عکاسی در سان فرانسیسکو راه اندازی کرد. تینا به هنگام اقامت در لوس آنجلس با زوج عکاس ادوارد وستن و مارگارت متر ( Margrethe Mather ) آشنا شد. این رابطهٔ مودوتی و وستن بود که تینا ر ابه یک عکاس هنری و مستند قابل توجه تبدیل کرد. در سال ۱۹۲۱ مودوتی محبوب ترین مدل برای عکس های وستن و کمی بعد تر معشوق او بود. ریکاردو گومز روبلو که سرپرست دپارتمان هنرهای زیبای در وزارت آموزش مکزیک شده بود، با پیشنهاد کار و یک استودیوی مناسب روبو را ترغیب کرد تا به مکزیک مهاجرت کند. روبو در ۱۹۲۱ به مکزیک رفت و غافل از رابطهٔ بین مودوتی و وستن، تعدادی از کارهای وستن را نیز با خود برد تا در مکزیکو نمایشگاه مشترکی از آثار خود و او برپا کند. در فوریه ۱۹۲۲ مودوتی در راه رسیدن به مکزیکو و ملحق شدن به روبو بود که خبر مرگ او را شنید. تینا، آشفته از مرگ روبو و در جستجوی طرز نگاه او در آثار عکاسی به جا مانده اش نمایشگاهی دو هفته ای از آثار روبو و وستن در آکادی ملی هنرهای زیبای مکزیکو سیتی برپا کرد. او به دنبال مرگ پدر به سان فرانسیسکو بازگشت تا در ژوئیه ۱۹۲۳ به همراه وستن و پسر او چندلر دوباره به مکزیکو بازگردد. وستن همسرش فلورا و سه فرزند دیگرش را در آمریکا باقی گذاشت. او در قبال آموزش و هدایت مودوتی در عکاسی، ادارهٔ استودیویش را بدون پرداخت حقوق به تینا واگذار کرد. عکاس مکزیکی، مانوئل آلوارز براوو ( Manuel Alvarez Brav ) دوران عکاسی مودوتی را به دوره رمانتیک و دوره انقلابی تقسیم می کند. دوره اول زمانی را شامل می شود که مودوتی برای وستن به عنوان دستیار در تاریک خانه، مدیر در استودیو و در نهایت همراه خلاق در عکاسی کار می کرد. این دو یک استودیوی تخصصی پرتره تأسیس کردند و به سفارش آنیتا برنر ( Anita Brenner ) طی سفری در سراسر مکزیک برای کتاب برنر به نام بت ها در پس محراب ( Idols Behind Altars ) عکاسی کردند. میزان مشارکت این دو در پروژه مورد توافق نیست، برت وستن ( Brett Weston ) پسر ادوارد که این دو را در این سفر همراهی کرده بود، اعلام داشت که تنها وستن برای کتاب عکاسی کرده بود. در کل جهت گیری کارهای وستن را می توان تلاش برای خلق آثاری آبستره متأثر از مناظر طبیعی و هنر محلی مکزیک دانست. از آنسو مودوتی شیفته مردم مکزیک بود. او تلاش داشت این علاقه انسانی را با نوعی زیبایی شناسی مدرن بیامیزد. مودوتی در مکزیک با گروهی از هنرمندان و فعالین سیاسی اجتماعی آوانگارد آشنا شد. او با مستندسازی آثار بزرگانی همچون خوزه کلمنت اوروزکو ( José Clemente Orozco ) و دیگو ریورا ( Diego Rivera ) به نقاش منتخب هنرمندان سبکِ در حال شکوفایی نقاشی دیواری ( mural movement ) مکزیک تبدیل شد. واژگان تصویری مودوتی طی این دوران هر چه بیشتر غنی شد. تجربیاتی مبتنی بر فرم او با معماری، فضاهای داخلی، گل، محیط و منظر شهری و به ویژه تصاویر شاعرانه اش از دهقانان و کارگران محصول همین واژگان غنی بصری هستند. نمایشگاه مودوتی در کتابخانه ملی به سال ۱۹۲۹ را نخستین نمایشکاه عکس انقلابی در مکزیک می دانند. وستن و مودوتی به سرعت جذب فضای هنری پایتخت شدند و با بهره گیری از روابط گسترده شان کسب و کار پر رونقی در عکاسی پرتره به راه انداختند. در همین دوران او با چند شخصیت رادیکال سیاسی و کمونیست آشنا شد. سه تن از رهبران حزب کمونیست مکزیک نیز در میان این گروه بودند: خاویر گوئرورو ( Xavier Guerrero ) ، خولیو آنتونیو مللا ( Julio Antonio Mella ) و ویتوریو ویدالی ( Vittorio Vidali ) . در نهایت این هر سه نفر با مودوتی درگیر رابطه عاطفی شدند. در ۱۹۲۷ مودوتی به حزب کمونیست مکزیک پیوست. در این زمان گرایشات او در عکاسی به وضوح تغییر کرده بود، اکنون سیاست الهام بخش آثار عکاسی او بود. در ضمن در همین سال ها بود که آثار او در نشریات متعددی به چاپ رسید از جمله در نشریه تندروی El Machete.
مودوتی با نام کامل آسونتا آدلائید لویجیا مودوتی موندینی ( Assunta Adelaide Luigia Modotti Mondini ) در اودین ایتالیا متولد شد. او در ۱۹۱۳ در حالیکه ۱۶ سال داشت ایتالیا را به مقصد آمریکا ترک کرد تا در سان فرانسیسکو به پدرش ملحق شود. مودوتی در آغاز بازیگری را در اجراهایی تجربه کرد که از سوی جامعه مهاجران ایتالیایی در آمریکا ترتیب داده می شد. در سال های پایانی دهه ۱۹۱۰ و سال های ۱۹۲۰ تینا در چند نمایش، اپرا و نیز چندین فیلم سینمایی صامت ایفای نقش کرد. طی همین سال ها او به عنوان مدل نیز تجربیاتی به دست آورد. در ۱۹۱۸ او رابطه ای را با شاعر و هنرمند آمریکایی روبیا 'روبو' دابری ریچی ( Roubaix "Robo" de l'Abrie Richey ) آغاز کرد. روبو در حقیقت کشاورز زاده ای از اورگون بود که تحت تأثیر جریانات هنری روز نام حقیقی خود، روبی، را به نام غیر متعارف روبیا تغییر داده بود. مودوتی به همراه او به لوس آنجلس نقل مکان کرد تا حرفه اش را در صنعت سینما دنبال کند. این دو طی زندگی مشترک خود به عنوان زن و شوهر شناخته می شدند اما هرگز به طور قانونی ازدواج نکردند. تینا در فیلم هایش اغلب نقش زن افسونگر ( femme fatale ) را داشت. حرفه بازیگری او در ۱۹۲۰ با فیلم پوست ببر ( Tiger's Coat ) به اوج خود رسید.
... [مشاهده متن کامل]
مودوتی و ریچی با گروهی از هنرمندان متفاوت ( اصطلاحاً bohemian artists ) آشنا شدند. ریکاردو گومز روبلو ( Ricardo Gomez Robelo ) و ادوارد وستن ( Edward Weston ) از جمله آن هنرمندان بودند.
عده ای معتقدند مودوتی به هنگام کودکی در ایتالیا از طریق عمویش پیترو مودوتی ( Pietro Modotti ) با عکاسی آشنا شد. عموی او یک استودیوی عکاسی داشت. بعدها پدر تینا هم برای مدت کوتاهی یک استودیوی عکاسی در سان فرانسیسکو راه اندازی کرد. تینا به هنگام اقامت در لوس آنجلس با زوج عکاس ادوارد وستن و مارگارت متر ( Margrethe Mather ) آشنا شد. این رابطهٔ مودوتی و وستن بود که تینا ر ابه یک عکاس هنری و مستند قابل توجه تبدیل کرد. در سال ۱۹۲۱ مودوتی محبوب ترین مدل برای عکس های وستن و کمی بعد تر معشوق او بود. ریکاردو گومز روبلو که سرپرست دپارتمان هنرهای زیبای در وزارت آموزش مکزیک شده بود، با پیشنهاد کار و یک استودیوی مناسب روبو را ترغیب کرد تا به مکزیک مهاجرت کند. روبو در ۱۹۲۱ به مکزیک رفت و غافل از رابطهٔ بین مودوتی و وستن، تعدادی از کارهای وستن را نیز با خود برد تا در مکزیکو نمایشگاه مشترکی از آثار خود و او برپا کند. در فوریه ۱۹۲۲ مودوتی در راه رسیدن به مکزیکو و ملحق شدن به روبو بود که خبر مرگ او را شنید. تینا، آشفته از مرگ روبو و در جستجوی طرز نگاه او در آثار عکاسی به جا مانده اش نمایشگاهی دو هفته ای از آثار روبو و وستن در آکادی ملی هنرهای زیبای مکزیکو سیتی برپا کرد. او به دنبال مرگ پدر به سان فرانسیسکو بازگشت تا در ژوئیه ۱۹۲۳ به همراه وستن و پسر او چندلر دوباره به مکزیکو بازگردد. وستن همسرش فلورا و سه فرزند دیگرش را در آمریکا باقی گذاشت. او در قبال آموزش و هدایت مودوتی در عکاسی، ادارهٔ استودیویش را بدون پرداخت حقوق به تینا واگذار کرد. عکاس مکزیکی، مانوئل آلوارز براوو ( Manuel Alvarez Brav ) دوران عکاسی مودوتی را به دوره رمانتیک و دوره انقلابی تقسیم می کند. دوره اول زمانی را شامل می شود که مودوتی برای وستن به عنوان دستیار در تاریک خانه، مدیر در استودیو و در نهایت همراه خلاق در عکاسی کار می کرد. این دو یک استودیوی تخصصی پرتره تأسیس کردند و به سفارش آنیتا برنر ( Anita Brenner ) طی سفری در سراسر مکزیک برای کتاب برنر به نام بت ها در پس محراب ( Idols Behind Altars ) عکاسی کردند. میزان مشارکت این دو در پروژه مورد توافق نیست، برت وستن ( Brett Weston ) پسر ادوارد که این دو را در این سفر همراهی کرده بود، اعلام داشت که تنها وستن برای کتاب عکاسی کرده بود. در کل جهت گیری کارهای وستن را می توان تلاش برای خلق آثاری آبستره متأثر از مناظر طبیعی و هنر محلی مکزیک دانست. از آنسو مودوتی شیفته مردم مکزیک بود. او تلاش داشت این علاقه انسانی را با نوعی زیبایی شناسی مدرن بیامیزد. مودوتی در مکزیک با گروهی از هنرمندان و فعالین سیاسی اجتماعی آوانگارد آشنا شد. او با مستندسازی آثار بزرگانی همچون خوزه کلمنت اوروزکو ( José Clemente Orozco ) و دیگو ریورا ( Diego Rivera ) به نقاش منتخب هنرمندان سبکِ در حال شکوفایی نقاشی دیواری ( mural movement ) مکزیک تبدیل شد. واژگان تصویری مودوتی طی این دوران هر چه بیشتر غنی شد. تجربیاتی مبتنی بر فرم او با معماری، فضاهای داخلی، گل، محیط و منظر شهری و به ویژه تصاویر شاعرانه اش از دهقانان و کارگران محصول همین واژگان غنی بصری هستند. نمایشگاه مودوتی در کتابخانه ملی به سال ۱۹۲۹ را نخستین نمایشکاه عکس انقلابی در مکزیک می دانند. وستن و مودوتی به سرعت جذب فضای هنری پایتخت شدند و با بهره گیری از روابط گسترده شان کسب و کار پر رونقی در عکاسی پرتره به راه انداختند. در همین دوران او با چند شخصیت رادیکال سیاسی و کمونیست آشنا شد. سه تن از رهبران حزب کمونیست مکزیک نیز در میان این گروه بودند: خاویر گوئرورو ( Xavier Guerrero ) ، خولیو آنتونیو مللا ( Julio Antonio Mella ) و ویتوریو ویدالی ( Vittorio Vidali ) . در نهایت این هر سه نفر با مودوتی درگیر رابطه عاطفی شدند. در ۱۹۲۷ مودوتی به حزب کمونیست مکزیک پیوست. در این زمان گرایشات او در عکاسی به وضوح تغییر کرده بود، اکنون سیاست الهام بخش آثار عکاسی او بود. در ضمن در همین سال ها بود که آثار او در نشریات متعددی به چاپ رسید از جمله در نشریه تندروی El Machete.
