تیمور، محمود (قاهره ۱۸۹۴ـ۱۹۷۳)
داستان نویس، نمایش نامه نویس و مقاله نویس مصری. به علت بیماری، از ادامۀ تحصیل در دانشکدۀ کشاورزی بازماند. نخستین اثرش، که قطعه ای نثرِ شعرگونه بود، در نشریۀ السُفور چاپ شد. محمود بعد از درگذشت برادرش، محمد تیمور ( ۱۹۲۱)، آثار او را گردآوری و تدوین کرد و از آن پس خود نیز به نوشتن داستان کوتاه روی آورد. پیرو سبک واقع گرایی مکتب مدرن بود که برادرش از پایه گذاران آن شمرده می شد. اولین داستان هایش در مجموعۀ شیخ جمعه و داستان های دیگر (۱۹۲۵) انتشار یافت. ۲۴ مجموعۀ داستان، هفت رمان، هجده نمایش نامه و شانزده مقاله نوشته است. به تصدیق خود، از منفلوطی جُبران، چخوف، تورگنیف، و واقع گرایان فرانسوی تأثیر پذیرفته است. نخستین رمانش بانگ ناشناس (۱۹۳۹)، و معروف ترین اثرش سَلمی در معرض باد (۱۹۴۷) است. در نمایش نامه های تک پرده ای خود، زندگی در مصر معاصر را ترسیم می کند و صحنۀ نمایش نامه های طولانی ترش تاریخ و مصر باستان است. حَوّای ابدی (۱۹۴۵) و روز شراب (۱۹۴۵) از نمایش نامه های برجستۀ اوست. کارهای تخیلی محمود تیمور تحول او را از توصیف طبیعت گرا به تحلیل روان شناختی و از رنگ بومی به سرشت کلی بشری نشان می دهد. وی در آغاز بر آن بود تا با زبان محاوره ادبیات ملی خلق کند، اما اقامت در اروپا وی را تشویق کرد که واژه های عربی را جایگزین کلمات و اصطلاحات وام گرفته از ادبیات اروپایی کند. تیمور را موپاسان مصر خوانده اند. وی عضو فرهنگستان زبان عربی مصر بود و چندبار برندۀ جایزۀ دولتی ادبیات شد.
داستان نویس، نمایش نامه نویس و مقاله نویس مصری. به علت بیماری، از ادامۀ تحصیل در دانشکدۀ کشاورزی بازماند. نخستین اثرش، که قطعه ای نثرِ شعرگونه بود، در نشریۀ السُفور چاپ شد. محمود بعد از درگذشت برادرش، محمد تیمور ( ۱۹۲۱)، آثار او را گردآوری و تدوین کرد و از آن پس خود نیز به نوشتن داستان کوتاه روی آورد. پیرو سبک واقع گرایی مکتب مدرن بود که برادرش از پایه گذاران آن شمرده می شد. اولین داستان هایش در مجموعۀ شیخ جمعه و داستان های دیگر (۱۹۲۵) انتشار یافت. ۲۴ مجموعۀ داستان، هفت رمان، هجده نمایش نامه و شانزده مقاله نوشته است. به تصدیق خود، از منفلوطی جُبران، چخوف، تورگنیف، و واقع گرایان فرانسوی تأثیر پذیرفته است. نخستین رمانش بانگ ناشناس (۱۹۳۹)، و معروف ترین اثرش سَلمی در معرض باد (۱۹۴۷) است. در نمایش نامه های تک پرده ای خود، زندگی در مصر معاصر را ترسیم می کند و صحنۀ نمایش نامه های طولانی ترش تاریخ و مصر باستان است. حَوّای ابدی (۱۹۴۵) و روز شراب (۱۹۴۵) از نمایش نامه های برجستۀ اوست. کارهای تخیلی محمود تیمور تحول او را از توصیف طبیعت گرا به تحلیل روان شناختی و از رنگ بومی به سرشت کلی بشری نشان می دهد. وی در آغاز بر آن بود تا با زبان محاوره ادبیات ملی خلق کند، اما اقامت در اروپا وی را تشویق کرد که واژه های عربی را جایگزین کلمات و اصطلاحات وام گرفته از ادبیات اروپایی کند. تیمور را موپاسان مصر خوانده اند. وی عضو فرهنگستان زبان عربی مصر بود و چندبار برندۀ جایزۀ دولتی ادبیات شد.
wikijoo: تیمور،_محمود_(قاهره_۱۸۹۴ـ۱۹۷۳)