تیلاپیا

تیلاپیا یکی از مهم ترین گونه های مهاجم شناخته شده در جهان است که به طور اتفاقی یا به صورت گونه ای معرفی شده، وارد آب های مناطق گرمسیر جدیدی مانند استرالیا شده است. این ماهی به دلیل همه چیزخوار بودن، تکثیر زیاد و مقاومت بالا نسبت به شرایط محیطی، توانایی بالایی برای زیستن در محیط های جدید دارد.
زیستگاه اصلی این ماهی شرق آفریقا به ویژه کنیا است. ژاپنی ها به عنوان ماهی خوراکی تیلاپیا را از مالزی به کشور خود بردند و به عنوان گونه پرورشی معرفی کردند. امروزه تیلاپیا در ژاپن، روسیه، هند و بخش هایی از آمریکا و اروپا و ایران پرورش داده می شود.
تیلاپیا به دلیل مقاومت بالایی که دارد معمولاً رقیب جدی سایر گونه های بومی می شود. این ماهی کوچک که در سال ۱۳۹۰ برای نخستین بار وارد کارون شده بود، سپس به همه رودخانه ها و تالاب های خوزستان رسید. ۶۰ تا ۷۰ درصد صید در تالاب شادگان را ماهی تیلاپیا تشکیل می دهد. در ابتدا فقط نوع تیلاپیا «زیلی» در آب های خوزستان شناسایی شده بود اما اکنون دو نوع دیگر «اورئوس» و «نیل» هم در رودخانه ها و تالاب های استان گزارش شده است. شورای پدافند غیرعامل خوزستان، در سال ۱۳۹۵ آن را به عنوان یکی از تهدیدات زیستی خوزستان معرفی کرده است. سازمان شیلات قصد پرورش این ماهی در مناطق کویری ایران را دارد.
بیشتر تیلاپیاها میکروفیت خوار هستند اما تعدادی از آن ها گیاهان آلی تر را ترجیح می دهند و در محل هایی که دیگر گونه های پرورشی از پلانکتون ها تغذیه می کنند از گیاهان آلی استفاده می کنند. گونه هایی که خارهای آبششی کوتاه تر و زمخت تری دارند از ذرات غذایی بزرگتر تغذیه می کند. در جیره غذایی تیلاپیا می توان از پرتئین گیاهی به مقدار بالا استفاده کرد به همین خاطر قیمت تمام شده آن می تواند ارزان تر از سایر گونه های پرورشی تمام شود