[ویکی نور] تیسیر الکریم الرحمن فی تفسیر کلام المنان معروف به تفسیر السعدی اثر عبدالرحمن سعدی، تفسیری مختصر با نثری روان به زبان عربی می باشد.
مؤلف در این تفسیر به حل الفاظ لغوی و تبیین معنای مراد و نیز به اقوال علمای سلف در حل الفاظ قرآنی و تفسیر آن اکتفا کرده است. روش وی بر مبنای علمای سلف اهل سنت و اصحاب ابن تیمیة، ابن قیم و محمد بن عبدالوهاب می باشد.
مؤلف در مقدمه آورده که هدف او از نگارش این تفسیر این بوده که برخی تفاسیر اطناب گرایی را پیش گرفته که به رغم ارزش علمی برای خواص، برای عموم ملال آور است، و برخی چنان مختصرند که فقط به حل مسائل لغوی پرداخته، و از معنی غفلت کرده اند، بدون توجه به این نکته که لفظ وسیله ای است برای در نظر گرفتن و بررسی معنا و اصل همان معنای مقصود است. سعی من در این تفسیر بررسی معنا است و از اشتغال به الفاظ لغوی و حل معضل آنها دوری گزیدم زیرا مفسرین دیگر به آن پرداخته اند.
مفسر پیش از آغاز تفسیر سورۀ حمد، مقدمه ای در چند بخش ارائه داده است. در بخش اول هدف از نگارش و شیوۀ خود را توضیح می دهد، در بخش دوم اصول و کلیاتی دربارۀ تفسیر، توضیحاتی در فضل قرآن و فوائد مهمی مربوط به تفسیر قرآن از کتاب «بدائع الفوائد» ابی قیم، مطرح نموده و در بخش سوم، به شرح اسماء حسنای الهی که به تکرار در قرآن آمده اند، پرداخته است.
روش کلی وی در ارائه مطالب این است که بدون هیچ مقدمه ای و حتی بدون اطلاعاتی کلی دربارۀ سوره ها، از آیه شروع می کند، بخشی از آیه را برمی گزیند و پیرامون معنای آن توضیحاتی مفید و مختصر آورده است، لغات آن را بطور اجمال بیان می دارد، ترکیبات عبارات قرآنی را شرح می دهد، بحث نحوی، اعرابی، اختلاف قرائات و دیگر مباحث علمی در آن دیده نمی شود. و زمینه را با عبارتی مناسب (نه طولانی و نه کاملا مختصر) و روشن-ادا می نماید. در نقل روایات و آثار مأثور و آرای تفسیری نیز اختصار را رعایت می نماید امّا به منابع هیچ یک از آنها اشاره ای نشده است، کما اینکه در مباحث تفسیری و لغوی نیز مصادر را متعرض نمی شود.
در مباحث کلامی، به تناسب آیه، وارد می شود، و مخالفان را نیز رد می نماید. و در این موارد بر مذهب سلفی اهل سنت رفتار نموده است. در اختلافات فقهی تعصبی از خود نشان نمی دهد و به تفصیل به مسائل فقهی نمی پردازد و هیچ نظری را مستدل نمی سازد. بلکه بر اساس مذهب اهل سنت و جماعت تا آنجا که برای فهم آیات لازم بوده به آنها پرداخته است.
مؤلف در این تفسیر به حل الفاظ لغوی و تبیین معنای مراد و نیز به اقوال علمای سلف در حل الفاظ قرآنی و تفسیر آن اکتفا کرده است. روش وی بر مبنای علمای سلف اهل سنت و اصحاب ابن تیمیة، ابن قیم و محمد بن عبدالوهاب می باشد.
مؤلف در مقدمه آورده که هدف او از نگارش این تفسیر این بوده که برخی تفاسیر اطناب گرایی را پیش گرفته که به رغم ارزش علمی برای خواص، برای عموم ملال آور است، و برخی چنان مختصرند که فقط به حل مسائل لغوی پرداخته، و از معنی غفلت کرده اند، بدون توجه به این نکته که لفظ وسیله ای است برای در نظر گرفتن و بررسی معنا و اصل همان معنای مقصود است. سعی من در این تفسیر بررسی معنا است و از اشتغال به الفاظ لغوی و حل معضل آنها دوری گزیدم زیرا مفسرین دیگر به آن پرداخته اند.
مفسر پیش از آغاز تفسیر سورۀ حمد، مقدمه ای در چند بخش ارائه داده است. در بخش اول هدف از نگارش و شیوۀ خود را توضیح می دهد، در بخش دوم اصول و کلیاتی دربارۀ تفسیر، توضیحاتی در فضل قرآن و فوائد مهمی مربوط به تفسیر قرآن از کتاب «بدائع الفوائد» ابی قیم، مطرح نموده و در بخش سوم، به شرح اسماء حسنای الهی که به تکرار در قرآن آمده اند، پرداخته است.
روش کلی وی در ارائه مطالب این است که بدون هیچ مقدمه ای و حتی بدون اطلاعاتی کلی دربارۀ سوره ها، از آیه شروع می کند، بخشی از آیه را برمی گزیند و پیرامون معنای آن توضیحاتی مفید و مختصر آورده است، لغات آن را بطور اجمال بیان می دارد، ترکیبات عبارات قرآنی را شرح می دهد، بحث نحوی، اعرابی، اختلاف قرائات و دیگر مباحث علمی در آن دیده نمی شود. و زمینه را با عبارتی مناسب (نه طولانی و نه کاملا مختصر) و روشن-ادا می نماید. در نقل روایات و آثار مأثور و آرای تفسیری نیز اختصار را رعایت می نماید امّا به منابع هیچ یک از آنها اشاره ای نشده است، کما اینکه در مباحث تفسیری و لغوی نیز مصادر را متعرض نمی شود.
در مباحث کلامی، به تناسب آیه، وارد می شود، و مخالفان را نیز رد می نماید. و در این موارد بر مذهب سلفی اهل سنت رفتار نموده است. در اختلافات فقهی تعصبی از خود نشان نمی دهد و به تفصیل به مسائل فقهی نمی پردازد و هیچ نظری را مستدل نمی سازد. بلکه بر اساس مذهب اهل سنت و جماعت تا آنجا که برای فهم آیات لازم بوده به آنها پرداخته است.
wikinoor: تیسیر_الکریم_الرحمن_فی_تفسیر_کلام_المنان