تیزباد

لغت نامه دهخدا

تیزباد. ( اِ مرکب ) بادی سخت و تند. بادی طوفان زا :
که گر گیو و گودرز و آن دیوزاد
شوند ابر غرنده یا تیزباد.
فردوسی.
چنان بد که روزی یکی تیزباد
برآمد غمی گشت ازو رشنواد.
فردوسی.
رجوع به تیز و دیگر ترکیبهای آن شود.

دانشنامه آزاد فارسی

تیزْباد
(یا: دیزباد) گردنه ای در استان خراسان رضوی، شهرستان نیشابور. در سر راه نیشابور به مشهد قرار دارد. ارتفاع آن ۱۳۰۰ متر است.

پیشنهاد کاربران

بپرس