تیز راندن

لغت نامه دهخدا

تیز راندن. [ دَ ] ( مص مرکب ) راندن با شتاب. سخت سریع راندن :
چو بشنیدفرمانبران را بخواند
سوی طیسفون تیز لشکر براند.

فردوسی.

رجوع به ماده بعد شود.

راندن با شتاب سخت سریع راندن

تیز راندن ؛ تند رفتن. بشتاب رفتن :
تیز مران کآب فلک دیده ای
آب دهن خور که نمک دیده ای.
نظامی.