تیره گرد

لغت نامه دهخدا

تیره گرد. [رَ / رِ گ َ ] ( اِ مرکب ) گرد تیره و سیاه. خاک سیاه برآمده از زمین. گرد و خاکی سیاه و مظلم :
زمین آهنین شد هوا لاجورد
به ابر اندر آمد سر تیره گرد.
فردوسی.
به هشتم برآمد یکی تیره گرد
بدانسان که خورشید شد لاجورد.
فردوسی.
که از راه ایران یکی تیره گرد
برآمد کزو روز شد لاجورد.
فردوسی.

فرهنگ فارسی

گرد تیره و سیاه خاک سیاه بر آمده از زمین گرد و خاکی سیاه و مظلم

پیشنهاد کاربران

بپرس