تیربارچی دم یا تیربارچی پشت یک خدمه در هواگردهای نظامی است که به عنوان یک تیربارچی برای دفاع در مقابل حملات جنگنده های دشمن از عقب عمل می کند. تیربارچی دم یک مسلسل چرخان را در انتهای دم، کف، سقف یا اطراف بدنه هواگرد با دید بدون مانع به سمت عقب یا اطراف به کار می گیرد. در حالی که نخستین تیربارچی های دم در جایگاهی سر باز در عقب هواگرد قرار می گرفتند، نمونه های تکامل یافته تر این نوع پدافند ضدهوایی، مانند بمب افکن آمریکایی بی - ۵۲ استراتوفورترس، با هدایت تسلیحات از راه دور از قسمت دیگری از هواگرد به عملیات می پردازند.
تسلیحات و محل قرارگیری تیربار دم بین کشورهای مختلف متفاوت بوده است. در طول جنگ جهانی دوم، اکثر طرح های بم افکن های سنگین نیروهای هوایی ایالات متحده مانند بوئینگ بی - ۱۷ فلایینگ فورترس و بوئینگ بی - ۲۹ سوپرفورترس از یک موقعیت ثابت برای تیربارچی و یک جایگاه جدا برای تیربار استفاده می کردند که یک قوس تقریباً ۹۰ درجه را به سمت پشت پوشش می داد. این تسلیحات معمولاً دو مسلسل ۰٫۵۰ اینچی ام۲ برونینگ بودند.
در مقابل، بمب افکن های سنگین نیروی هوایی بریتانیا مانند آورو لانکاستر از یک برجک برقی استفاده می کردند که قادر به چرخش ۱۸۰ درجه ای بود و تیربارچی دم و چهار مسلسل برونینگ ۰٫۳۰۳ اینچی در آن قرار می گرفت. حالت مشابهی در بمب افکن سنگین آمریکایی بی - ۲۴ لیبراتور ( با دو مسلسل سنگین ۰٫۵۰ اینچی ) نیز استفاده شد.
در بسیاری از هواگردهای آلمانی و ایتالیایی، از جمله در هواگردهای تهاجمی و بمب افکن شیرجه ای کوچکتر، از تیربارچی در بخش دم استفاده نمی شد بلکه این جایگاه در پشت اتاقک خلبان یا اطراف بدنه هواگرد تعبیه می گردید. بدنه هواگرد در این موقعیت ها بخشی از میدان دید و تیر تیربارچی را محدود می کرد اما امکان توزیع بهتر وزن را فراهم می آورد.
نقش اصلی تبربارچی دم عمدتاً هدف قرار دادن جنگنده های مزاحم دشمن بود. به هر حال، هنگام عملیات شبانه نخستین واکنش بمب افکن ها به جنگنده های مهاجم، انجام مانورهای فرار بود. در این شرایط شلیک تربارچی دم برای دفاع، در اولویت دوم قرار داشت.
در پاییز سال ۱۹۴۴، بریتانیایی ها شروع به به کارگیری بمب افکن هایی مجهز به برجک خودکار با رادارهای ۳ گیگاهرتزی نمودند. تصویری که از لوله پرتوی کاتدی رادار گرفته می شد بر ابزار نشانه گیری تیربار نقش می بست و به تیربارچی اجازه می دهد تا در تاریکی مطلق به اهداف شلیک کند و اصلاحات مربوط به افت ارتفاع گلوله پس از شلیک ( به جهت جاذبه ) و متحرک بودن هواگرد دشمن به طور خودکار محاسبه می شد. با توجه به فرکانس این رادارها، امکان شناسایی این هواگردها توسط هر جنگنده شبانه لوفت وافه که به سیستم رادار Funk - Gerät 350 Naxos مجهز بودند، وجود داشت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفتسلیحات و محل قرارگیری تیربار دم بین کشورهای مختلف متفاوت بوده است. در طول جنگ جهانی دوم، اکثر طرح های بم افکن های سنگین نیروهای هوایی ایالات متحده مانند بوئینگ بی - ۱۷ فلایینگ فورترس و بوئینگ بی - ۲۹ سوپرفورترس از یک موقعیت ثابت برای تیربارچی و یک جایگاه جدا برای تیربار استفاده می کردند که یک قوس تقریباً ۹۰ درجه را به سمت پشت پوشش می داد. این تسلیحات معمولاً دو مسلسل ۰٫۵۰ اینچی ام۲ برونینگ بودند.
در مقابل، بمب افکن های سنگین نیروی هوایی بریتانیا مانند آورو لانکاستر از یک برجک برقی استفاده می کردند که قادر به چرخش ۱۸۰ درجه ای بود و تیربارچی دم و چهار مسلسل برونینگ ۰٫۳۰۳ اینچی در آن قرار می گرفت. حالت مشابهی در بمب افکن سنگین آمریکایی بی - ۲۴ لیبراتور ( با دو مسلسل سنگین ۰٫۵۰ اینچی ) نیز استفاده شد.
در بسیاری از هواگردهای آلمانی و ایتالیایی، از جمله در هواگردهای تهاجمی و بمب افکن شیرجه ای کوچکتر، از تیربارچی در بخش دم استفاده نمی شد بلکه این جایگاه در پشت اتاقک خلبان یا اطراف بدنه هواگرد تعبیه می گردید. بدنه هواگرد در این موقعیت ها بخشی از میدان دید و تیر تیربارچی را محدود می کرد اما امکان توزیع بهتر وزن را فراهم می آورد.
نقش اصلی تبربارچی دم عمدتاً هدف قرار دادن جنگنده های مزاحم دشمن بود. به هر حال، هنگام عملیات شبانه نخستین واکنش بمب افکن ها به جنگنده های مهاجم، انجام مانورهای فرار بود. در این شرایط شلیک تربارچی دم برای دفاع، در اولویت دوم قرار داشت.
در پاییز سال ۱۹۴۴، بریتانیایی ها شروع به به کارگیری بمب افکن هایی مجهز به برجک خودکار با رادارهای ۳ گیگاهرتزی نمودند. تصویری که از لوله پرتوی کاتدی رادار گرفته می شد بر ابزار نشانه گیری تیربار نقش می بست و به تیربارچی اجازه می دهد تا در تاریکی مطلق به اهداف شلیک کند و اصلاحات مربوط به افت ارتفاع گلوله پس از شلیک ( به جهت جاذبه ) و متحرک بودن هواگرد دشمن به طور خودکار محاسبه می شد. با توجه به فرکانس این رادارها، امکان شناسایی این هواگردها توسط هر جنگنده شبانه لوفت وافه که به سیستم رادار Funk - Gerät 350 Naxos مجهز بودند، وجود داشت.
wiki: تیربارچی دم