تیاتر خشونت

تئاتر خشونت (Theatre of Cruelty)
نظریۀ آنتونن آرتو۱، که در کتابش با نام تئاتر و همزادش۲ (۱۹۳۸)، مطرح شد و شماری از نویسندگان و کارگردانان نیز آن را اقتباس کردند. هدفِ این نظریه، جانشین کردن ادا، ژِست۳ و صدا به جای دیالوگ است و می خواهد تماشاگر را از طریق آزاد کردن احساساتی که معمولاً براثر رفتارهای متعارف سرکوب می شوند، منقلب کند و به آگاهی برساند. پیتر بروک۴، تهیه کننده و کارگردان انگلیسی، از افرادی است که تحت تأثیر اندیشه‎های آرتو بود.Antonin ArtaudLe Théâtre et son double/ Theatre and its DoublegesturePeter Brook