تکنی کالر

تکنی کالر ( به انگلیسی: Technicolor ) سیستمی در فیلم رنگی است که در سال ۱۹۲۲ ارائه شد. این سیستم از یک شکافنده نور در دوربین استفاده می کرد و آنها دو قطعه فیلم می تاباندند، نگاتیو سبز در نوار جداگانه خود قرار داشت و نگاتیو قرمز در نوار دیگر قرار می گرفت و سپس چاپ می شدند و نهایت نگاتیوها به هم چسبانده می شدند و در یک فیلم پروژکتور نمایش داده می شد. فیلم فدیهٔ دریا ( ۱۹۲۲ ) با این روش تولید شد. بعدها در ۱۹۳۲ سیستم از یک شکافنده نور در دوربین استفاده می کرد. نور را روی سه قطعه فیلم می تاباندند، نگاتیو سبز در نوار جداگانه خود قرار داشت و نگاتیوهای قرمز و آبی روی نوار دولایه دیگری سوار می شد و سرانجام نگاتیوها به هم چسبانده می شدند و در فیلم پروژکتور نمایش داده می شد.
تکنی کالر مترادف با بخشی از دوران سینماست. [ ۱] در دوران سینمای کلاسیک هر کمپانی شیوهٔ رنگی مخصوص به خود را داشت که فیلمهای رنگی را به آن طریق فیلمبرداری می کرد. کمپانی متروگلدوین مایر از «مترو کالر»، فوکس قرن بیستم از «دولوکس کالر»، و برادران وارنر از «وارنر کالر» استفاده می کردند. کمپانی های کوچکتر و کشورهای اروپایی یا آسیایی از سیستم های رنگی نظیر «ایستمن کالر» یا «آگفا کالر» استفاده می کردند. اما «تکنی کالر» یک سیستم رنگی درخشان، متمایز و در سطح قابل توجهی پر هزینه تر از سایر سیستم ها بود که در موارد خاص استفاده می شد. «تکنی کالر» قدیمی ترین شیوهٔ فیلمبرداری رنگی محسوب می شود. [ ۲] در سیستم رنگی «تکنی کالر» در سالهای نخست از یک دوربینِ سه نواره، و در سالهای بعدتر با پیشرفتهای تکنیکی از یک نوار نگاتیو، اما به صورت سه لایه که هر کدام یک طیف رنگی را جذب می کردند استفاده می شد. هیچ کدام از سیستم های رنگیِ بعدی با وجود فراگیر بودن به دقتِ رنگی و عمرِ طولانیِ سیستم «تکنی کالر» نرسیدند. به خاطر پرهزینه بودنِ این سیستم، تنها پروژه های خاص، یا کارگردانان صاحب نفوذ می توانستند از سیستم «تکنی کالر» استفاده کنند. کارگردانانی همچون آلفرد هیچکاک که اکثر آثار رنگی اش را به این شیوه ساخت و پروژه هایی استثنایی همچون فانتازیا، یک آمریکایی در پاریس، آواز در باران، و مرد آرام به این شیوه فیلمبرداری شدند. این تکنیک در آغاز در اختیار کمپانی دیزنی قرار گرفت و انیمیشن رنگی سه بچه خوک ( ۱۹۳۲ ) که با این روش ساخته شده بود، موفقیتی بزرگ کسب کرد. سفیدبرفی و هفت کوتوله ( فیلم ۱۹۳۷ ) نیز با این روش تهیه شد؛ و دو فیلم جادوگر شهر از ( فیلم ۱۹۳۹ ) و بربادرفته ( فیلم ۱۹۳۹ ) هر دو از ویکتور فلمینگ فیلم های رنگی تکنی کالر بودند. [ ۳] فیلم بر باد رفته که با سه نگاتیو رنگی با حساسیت بیشتر و فریم های بیشتری ساخته شده بود، توانست اسکار فیلمبرداری را به خاطر دستاوردی برجسته در استفاده از رنگ به دست آورد. در سال ۱۹۴۱ کداک، سیستم تکنی کالر مونوپک را ارائه کرد که در آن از نگاتیوهای چندلایه استفاده شده بود. این نگاتیوها به راحتی در دوربین های سیاه و سفید هم قابل استفاده بودند و بسیار کار را راحت تر و سبک تر کردند. اولین فیلمی که به این روش تهیه شد بمب افکن هوایی ( ۱۹۴۱ ) مایکل کورتیز بود. در سال ۱۹۵۰ سیستم کداک، تکنی کالر سه نوارهٔ کالموس را از دور خارج کرد. در آخرین سال های دههٔ چهل شرکت کداک، سیستم ایستمن کالر را که یک سیستم رنگ افزا بود ارائه داد. ایستمن کالر هم نگاتیوهای سه لایه داشت که کیفیتی بسیار بالاتر از تکنی کالر و فرایند رنگ آشامی داشتند.

تِکْنی کالِر (Technicolor)
نام تجاریِ نوعی فیلم برداری رنگی که در آن با استفاده از سه صافی آبی، سبز و قرمز تصاویر بر روی سه نگاتیو مجزا ثبت می شود. این شیوه را، دانیل اف کامستاک و هربرت تی کلموس در امریکا ابداع کردند (۱۹۲۲) که به تدریج به رایج ترین روش فیلم برداری رنگی تبدیل شد. در شیوۀ تکنی کالر در ابتدا از دو رنگ استفاده می شد، به این ترتیب که تصاویر سبز و قرمز روی هم قرار می گرفت و با استفاده از نوعی دستگاه نمایش ویژه، بر پرده نمایش داده می شد. این روش اولیه در عمل ناقص و پرهزینه بود اما تا زمان ابداع روش سه رنگ (۱۹۳۲) کاملاً رواج یافته بود. جادوگر شهر زمرد و 'برباد رفته(هر دو ۱۹۳۹) از بهترین نمونه های فیلم برداری تکنی کالر است.