( تکاءة ) تکاءة. [ ت ُ ک َ ءَ ] ( ع اِ )تکیه جای و چوبدستی. ( منتهی الارب ). پشتیبان و تکیه گاه و عصا و توشک و متکا. ( ناظم الاطباء ). آنچه بر آن تکیه کنند از عصا و جز آن ، چون شمشیر و کمان. ( از اقرب الموارد ). بالش تکیه. ( مهذب الاسماء ). تکیه جای. ( صراح اللغة ). || ( ص ) مرد بسیار تکیه کننده برچیزی. ( منتهی الارب ). کسی که بر پهلوی خود بسیار تکیه کند. ( ناظم الاطباء ). مرد بسیاراتکاء. ( از اقرب الموارد ). || مرد گران. ( از اقرب الموارد ).
