تَک گوییِ نمایشی (dramatic monologue)
گونه ای ادبی معمولاً در قالب شعر که شرح گفتار یک شخصیت واحد است و افکار و منش و موقعیت او را برای خواننده آشکار می سازد. از حدیث نفس یا تک گویی در تئاتر مایه گرفته است، و از قالب های شعری رایج در قرن ۱۹ بود. «آخرین دوشس من» (۱۸۴۲) از رابرت براونینگ، و «آواز عاشقانۀ جِی آلفرد پروفراک» (۱۹۱۷) اثر تی اس الیوت دو نمونه از آن اند.
گونه ای ادبی معمولاً در قالب شعر که شرح گفتار یک شخصیت واحد است و افکار و منش و موقعیت او را برای خواننده آشکار می سازد. از حدیث نفس یا تک گویی در تئاتر مایه گرفته است، و از قالب های شعری رایج در قرن ۱۹ بود. «آخرین دوشس من» (۱۸۴۲) از رابرت براونینگ، و «آواز عاشقانۀ جِی آلفرد پروفراک» (۱۹۱۷) اثر تی اس الیوت دو نمونه از آن اند.
wikijoo: تک_گویی_نمایشی