تپنگو. [ ت َ پ َ ] ( اِ ) ظرفی که اصناف محترفه زرفروخت اسباب و اجناس در آن ریزند. ( برهان ). صندوق حلوائیان و بقالان و سایر محترفه ، که در آن زر گذارند. ( فرهنگ رشیدی ). تبنگو. ( ناظم الاطباء ) ( از فرهنگ رشیدی ). || جؤنه و دریچه زرگری. ( ناظم الاطباء ). || زنبیل. || سبد. || کیسه حجام و عطار.به عربی جونه گویند. ( برهان ). رجوع به تبنگو شود.
