تپنگ

لغت نامه دهخدا

تپنگ. [ ت َ پ َ ] ( اِ ) طبق چوبین بقالان و میوه فروشان باشد به این معنی با بای ابجد هم گفته اند. ( برهان ). در گیلکی تبجه . طبقی چوبین که در آن برنج ریزند و پاک کنند. ( حاشیه برهان چ معین ). تبنگ. ( ناظم الاطباء ).
تپنگ. [ ت ُ ن َ ] ( اِ ) قالبی که زرگران و صفاران چیزها در آن ریزند و به این معنی به تقدیم نون بر حرف ثانی هم آمده است. ( برهان ). رجوع به تنپگ شود.

فرهنگ فارسی

( اسم ) قالبی که زرگران و صفاران چیزهارا در آن ریزند.

فرهنگ معین

(تَ پَ ) (اِ. ) نک تبنک .

پیشنهاد کاربران

در آغاز " تپنگ " بود و عرب زدگان چون در نوشتار تازی، ( پ ) رابه
( ف ) برگر داندن . ازاین گونه واژه های پارسی بسیاری داریم مانند
گوسپندوگوسفند!، پیل وفیل!، تپش وطپش!، و. . .