تویسرکانی عبدالغفار

[ویکی نور] میرزا عبدالغفّار تویسرکانی عالم جلیل، جامع علوم معقول و منقول، فرزند عالم فاضل، آقا سید محمدحسین، از مشاهیر علمای اصفهان در اواخر سدۀ سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم هجری است.
وی در تویسرکان در خانواده ای روحانی از خاندان سادات شیخ الإسلامی تویسرکان دیده به جهان گشود و پس از تحصیلات مقدّماتی به حوزۀ علمیۀ همدان رفت و از محضر عالم بزرگوار آقا محمدتقی فرزند عالم کامل نبیل، آقا میرزا عبدالحسین، فرزند وحید بهبهانی که اعلم و اکمل آن حوزه بود، استفادۀ بسیار کرد و پس از چندی که به تدریس و تألیف اشتغال داشت، به اصفهان عزیمت کرد. وی در اصفهان از افادات اساتید بزرگی مانند:
1- آقا میر سید حسن مدرس مطلق(م 1273)،2- حاج ملا حسین علی تویسرکانی(م 1286) مؤلّف کتاب کشف الأسرار فی شرح شرائع الإسلام،3- حاج سید محمد شهشهانی مؤلف حاشیه بر ریاض و قوانین (م 1289) بهرۀ کامل یافت. و در دانش معقول از حکیم متألّه میرزا حسن نوری فرزند حکیم بزرگوار ملا علی نوری (عطّر الله مضجعَه، م 1246) و حکیم عارف کامل آقا میرزا رضا قمشه ای استفاده برده و به تدریس فقه و اصول و اسفار اشتغال داشته و پس از درگذشت حاج محمد جعفر آباده ای، در مسجدی واقع در محلۀ نیم آورد اصفهان که ایشان اقامۀ جماعت می کرد به اقامۀ جماعت پرداخت.
نامبرده از اخصّ ِ اصحاب و تلامذۀ مرحوم حاجی تویسرکانی بوده و از ایشان و عالم جلیل آقا سید محمدباقرخوانساری مؤلّف کتاب روضات الجنّات اجازۀ روایت و اجتهاد گرفته است. و چنانکه صاحب روضات در خاتمۀ آن فرموده، با مؤلف کمال معاضدت و همکاری را داشته است.
این عالم جلیل در 22 ربیع الآخر 1319ق در اصفهان درگذشت و در مقبره ای که خاص نامبرده بنا گردید در تخت فولاد اصفهان مقابل مقبرۀ مرحوم جعفر آباده ای مدفون گشت.