توگو

[ویکی فقه] توگو، کشوری در افریقای غربی در کرانه اقیانوس اطلس و عضو سازمان همکاری اسلامی است.
جمهوری توگو با مساحت ۵۶۷۸۶ کیلومتر مربع و جمعیت ۶۷۷۱۹۹۳ نفر (آمار ۲۰۱۱م.) از غرب به غنا، از شرق به بنین، از شمال به بورکینافاسو، و از جنوب به خلیج گینه در اقیانوس اطلس محدود است. توگو به پنج استان سنترا، کارا، ماری تیم، پلاتی اوکس و ساوانس تقسیم شده و پایتخت آن شهر لومه است. مردم این کشور در دو گروه عمده زبانی گور در شمال و کوا در جنوب قرار میگیرند. زبان رسمی و اداری آن، زبان فرانسه است. ساکنان آن از ۳۷ گروه قومی تشکیل شده اند که اوه ۲۶. ۴%، کابره ۱۴. ۵% و واچی ۱۰. ۴% از آن جمله هستند.
← تجارت و مهاجرت گروه های مسلمان به توگو
۱. ↑ جغرافیای جهان اسلام، ص۳۹۱.۲. ↑ دانشنامه جهان اسلام، ج۸، ص۵۹۵-۵۹۸.۳. ↑ توگو، ص۱-۲.۴. ↑ توگو، ص۱۷.۵. ↑ جغرافیای جهان اسلام، ص۳۹۱.۶. ↑ مجله مشکوة، «اسلام در توگو».۷. ↑ جغرافیای جهان اسلام، ص۳۹۱.۸. ↑ مجله مشکوة، «اسلام در توگو»، ص۸۸، ۹۴.۹. ↑ توگو، ص۱۷.۱۰. ↑ توگو، ص۱۶.۱۱. ↑ توگو، ص۱۶.۱۲. ↑ دانشنامه جهان اسلام، ج۸، ص۵۹۵-۵۹۸.۱۳. ↑ تاریخ الحج من خلال الحجاج المعمرین، ص۶۶-۶۹.۱۴. ↑ مجله مشکوة، «اسلام در توگو»، ص۹۴-۹۵.۱۵. ↑ خاطرات سفر مکه، ص۲۲۱.۱۶. ↑ درس هایی از مکتب اسلام، ش۶، ۸.۱۷. ↑ www.afreepress.info/index.php/۲۰۱۲-۰۷-۱۳-۲۲-۳۶-۴۸/societe/۴۰۶-togo-lancement-officiel-du-hadj-۲۰۱۲.۱۸. ↑ www. republicoftogo.com/Toutes-les-rubriques/Societe/L-Arabie-Saoudite-fin-prete-pour-accueillir-les-pelerins-togolais.۱۹. ↑ www.afreepress.info/index. php/۲۰۱۲-۰۷-۱۳-۲۲-۳۶-۴۸/societe/۴۰۶-togo-lancement-officiel-du-hadj-۲۰۱۲.۲۰. ↑ www.africagate.fr/actualites/۸۷-togo-des-centaines-de-pelerins-bloques-a-la-mecque.۲۱. ↑ www.slateafrique.com/۷۴۰۵۷/le-pelerinage-la-mecque-seternise-pour-۴۰۰-togolais.۲۲. ↑ http://www. taghribnews.com/vdcbfgb۵.rhb۵spiuur.txt.
منبع
حوزه نمایندگی ولی فقیه در امور حج و زیارت، برگرفته از مقاله «توگو».
...

[ویکی شیعه] توگو کشوری در غرب آفریقا است. حدود ۴۰ درصد جمعیت آن مسلمان هستند. مسلمانان توگو اغلب سنی و پیرو مذهب مالکی اند. نخستین بار در ۱۹۱۰م شیعیانی از لبنان به این کشور مهاجرت کردند. بنابر برخی آمارها جمعیت شیعیان توگو کمی بیش از هزار نفر و بنابر برخی دیگر از آمارها جمعیت شیعیان بیش از هشت هزار نفر است.
حدود ۴۰ درصد جمعیت کشور توگو مسلمان، ۲۹ درصد مسیحی و مابقی بت پرست هستند. مسلمانان اکثرا سنی مذهب و پیرو مذهب مالکی هستند. صوفیان پیرو طریقت تیجانیه و احمدیه قادیانیه نیز در این کشور حضور دارند. تعداد محدودی شیعیان اثنی عشری نیز در این کشور سکونت دارند.
نخستین شیعیانی که وارد سرزمین توگو شدند مهاجرانی از لبنان بودند. این مهاجران حدود سال ۱۹۱۰م. وارد این کشور شدند اما بیشتر به کار تجارت مشغول بودند و هیچ اقدامی در جهت نشر تشیع انجام نمی دادند. در سال ۱۹۹۶م. چهار طلبه شیعه که در غنا تحصیل کرده بودند به این کشور آمدند و فعالیت تبلیغی خود را شروع کردند و از آن زمان تعدادی از مردم بومی توگو نیز تشیع را پذیرفتند.

[ویکی اهل البیت] توگو کشوری است در غرب آفریقا نام رسمی آن جمهوری توگویی ( Togolese Republic ) است و از سوی غرب با غنا ، از سوی شرق با بنین و از سوی شمال با بورکینا فاسو هم مرز است. در جنوب ، توگو ساحل کم مسافتی در کنار خلیج گینه دارد.
قوم ولتائیک و کوآ اولین ساکنان منطقهٔ توگوی فعلی بودند ، سپس قبایل اوه در قرن ۱۴ و آنه در قرن ۱۸ میلادی در این منطقه سکنی گزیدند . در قرن ۱۸ میلادی دانمارک ادعای مالکیت این سرزمین را مطرح نمود ولی در سال ۱۸۸۴ این منطقه تحت عنوان توگولند به عنوان مستعمرهٔ آلمان درآمد . پس از جنگ جهانی اول و شکست آلمان ها ، توگو دو تکه شد و با نظارت اتحادیهٔ ملل تحت قیومیت فرانسه و بریتانیا درآمد . قسمت بریتانیایی توگو به غنا الصاق گردید و قسمت فرانسوی آن در ۲۷ آوریل ۱۹۶۰ با عنوان کشور مستقل توگو ( Togo ) از فرانسه اعلام استقلال کرد .
اولین رئیس جمهوری توگو پس از استقلال که به شیوهٔ دموکراتیک انتخاب شد ، سیلوانو اولیمپیوسنام داشت ، حکومت اولیمپیوس در سال ۱۹۶۳ سرنگون شد ، پس از آن اولیمپیوس که تحت تعقیب قانونی قرار داشت در حالی که سعی داشت از راه دیوار به سفارت آمریکا در لومه پناه ببرد به ضرب گلولهٔ یکی از افسران ارتش به نام اتینه ایامدا کشته شد . پس از او نیکولاس گرونیتزکی[ به عنوان رئیس جمهور توگو انتخاب شد . حکومت گرونیتزکی نیز سرنوشتی مشابه اولیمپیوس داشت ، در ۱۳ ژانویه ۱۹۶۷ طی یک کودتای بدون خونریزی توسط قاتل رئیس جمهور پیشین ، سرهنگ اتینه ایامدا که اکنون ژنرال گناسینگبه ایامدا نام گرفته بود ، به وقوع پیوست و حکومت گرونیتزکی ساقط شد . پس از آن یک کمیسیون آشتی ملی در کشور برقرار شد ، ولی در ماه آوریل ایامدا با انحلال این کمیسیون ، به صورت دیکتاتور گونه ای خود را رئیس جمهور نامید . او با به حالت تعلیق در آوردن قانون اساسی فعالیت همهٔ احزاب را نیز ممنوع اعلام کرد و تنها عقاید شخصی و مکتب فکری خود را پیرامون حیطهٔ کاری و مسئولیت ریاست جمهوری اش قرار می داد . تحت فشار غرب ایامدا در سال ۱۹۹۳ مجبور شد فعالیت احزاب سیاسی را قانونی اعلام کند . در آگوست ۱۹۹۳ اولین انتخابات ریاست جمهوری به صورت چند جزبی در توو برگزار شد که باز هم ایامدا با کسب بیش از ۹۶ % آرا رئیس جمهور توگو باقی ماند ، تقلبات گسترده در این انتخابات نیز کانون توجه محافل داخلی و خارجی قرار گرفت ، ایامدا ۵ سال بعد در سال ۱۹۹۸ نیز مجددا رئیس جمهور توگو شد . سرانجام ایامدا پس از ۳۸ سال دیکتاتوری در توگو ، در اوایل فوریهٔ سال ۲۰۰۵ میلادی درگذشت تا در میان کشورهای آفریقایی دارای بیشترین عمر سیاسی یک سیاست مدار را به خود اختصاص داده باشد . پس از او پسرش ، فائوره گناسینگبه با برقراری یک دولت نظامی دیکتاتوری پدر را ادامه داد . گناسینگبه رسما کار خود را در ۷ فوریه ۳۸ در حالی کار خود را به عنوان رئیس جمهور توگو آغاز کرد که شروع کارش به علت عدم برگزاری انتخابات و عدم منتخب بودن وی با محکومیت های بین المللی همراه بود . سرانجام گناسینگبه پذیرفت در ۲۴ آوریل انتخابات ریاست جمهوری برگزار کند ، در انتخابات ریاست جمهوری ۲۴ آوریل ، گناسینگبه با کسب ۶۰ % آرا ، رقیبش امانوئل آکیتانی باباز حزب اپوزیسیون که تنها ۳۸ % آرا را کسب کرد پشت سر گذاشت و در 4 مه ۳۸ رسما به عنوان رئیس جمهور توگو انتخاب شد . در ماه ژوئن رئیس جمهور ، یکی از رهبران مخالفان ، ادم کوج به به سمت نخست وزیر توگو منصوب کرد . در آگوست ۲۰۰۶ دولت و شش حزب سیاسی با انعقاد پیمانی با ایجاد یک دولت انتقالی موافقت کردند که شامل احزاب مخالف نیز می شود . یاووی آگبوییبو در سپتامبر ۲۰۰۶ به عنوان نخست وزیر جدید توگو معرفی شد . در انتخابات پارلمانی که در اکتبر ۲۰۰۷ در توگو برگزار شد ، حزب وابسته به رئیس جمهور ( RPT ) موفق شد ۴۹ کرسی از ۸۱ کرسی پارلمان توگو را بدست آورده و پیروز انتخابات شود . ظرف ۲۰ سال گذشته این اولین باری بود که احزاب اپوزیسیون نیز حق شرکت در انتخابات پارلمانی را داشتند . آگبوییبو در نوامبر ۲۰۰۷ از سمت خود استعفا داد ، رئیس جمهور نیز " کوملان مالی "را در ۳ دسامبر ۲۰۰۷ به سمت نخست وزیر توگو برگزید .
پایتخت توگو ، شهر لومه با ۷۵۰ هزار نفر جمعیت می باشد . مساحت توگو ۵۶,۷۸۵ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۶,۳۰۰٬۰۰۰ نفر است . از مهمترین شهرهای توگو می توان به ، سوکوده ۸۵٬۰۰۰ نفر ، کپالیمه ۷۵٬۰۰۰ نفر ، آتاکپامه ۶۵٬۰۰۰ نفر و کارا ۵۰٬۰۰۰ نفر اشاره کرد . توگو دارای آب و هوایی گرمسیری و استوایی می باشد ، گرم و مرطوب در جنوب و نیمه خشک و ساوان در شمال . با وجود وسعت کم ، توگو دارای پوشش گیاهی و ۶ ناحیهٔ جغرافیایی متفاوت می باشد ، از جنگل های گرمسیری گرفته تا ساوان . رود مونو از سمت شرق ( بنین ) وارد توگو شده و پس از طی مسافتی در توگو به خلیج بنین می ریزد . بلندترین نقطهٔ توگو ، قلهٔ مونت آگو با ۹۸۶ متر ارتفاع می باشد که در جنوب این کشور قرار دارد .
نژاد 99 % توگویی ها ، آفریقایی ( مهمترین آنها قبایل اوه ، مینا و کابره می باشند ) ، کمتر از ۱ % نیز اروپاییان و سوری و لبنانی می باشند ، همچنین دین ۲۹ % مردم توگو ، مسیحی ، ۲۰ % مسلمان و بیش از ۵۱ % نیز پیرو آیین های بومی و سنتی هستند . زبان رسمی در توگو ، فرانسوی می باشد ، همچنین زبانهای بومی مانند اوه ، مینا در جنوب ، کابیه و داگومبا نیز در شمال کشور رایج است .

[ویکی حج] توگو، کشوری در افریقای غربی در کرانه اقیانوس اطلس و عضو سازمان همکاری اسلامی است.
این کشور از غرب به غنا، از شرق به بنین، از شمال به بورکینافاسو، و از جنوب به خلیج گینه در اقیانوس اطلس محدود است. زبان رسمی و اداری آن، زبان فرانسه است و از 37 گروه قومی تشکیل شده اند. اسلام با توسعه تجارت و مهاجرت گروه های مسلمان به این منطقه، گسترش پیدا کرده است که اکنون به حدود 20% رسیده است.
حاجیان این کشور از کشورهای غرب به شرق افریقا حرکت می کردند و به سواحل دریای سرخ در شرق این قاره می رسیدند. سپس از طریق یکی از بنادر کشورهای شرقی همچون مصر، سودان و اریتره به بندر جده رهسپار می شدند؛ در این مسیر دچار مشکلاتی همچون بیابان های بدون آب و آبادی و گذرگاه های دشوارگذر و حمله راهزنان بوده اند، اما پس از استقلال توگو، اتحادیه مسلمانان توگو، تشکیل شد، که وظیفه سازمان دهی امور حج را بر عهده دارد و در سال ۲۰۰۸م. کمیسیون حج توگو برای اداره و سازمان دهی امور حج این کشور و پایان دادن به کلاهبرداری های سال های اخیر، به دستور رئیس جمهور تشکیل شد.

توگو (سگ). توگو ( به انگلیسی: Togo ) ( تولد ۱۹۱۳ – مرگ ۵ دسامبر ۱۹۲۹ ) سگی از نژاد سیبرین هاسکی که در سال ۱۹۲۵ برای رساندن سرم درمان دیفتری به شهر کوچک نوم در آلاسکا مسافت ۲۶۴ مایل ( ۴۲۴ کیلومتر ) را به همراه سورتمه ران خود لئونارد سِپّالا ( Leonhard Seppala ) طی کرد. فیلمی با نام توگو در سال ۲۰۱۹ دربارهٔ این واقعه تاریخی ساخته شد. توگو در نوزادی بسیار زیرک و پر انرژی بود و صاحب خود را خسته کرده بود که باعث شد او دوبار برای فروش توگو اقدام کند که هر دوبار توگو فرار کرد و بازگشت و در تاریخ ماندگار شد. یک روز صاحب سگ لئونارو سپلا از روی ناچاری او را به سورتمه بست و شگفت زده شد . توگو مسیریاب فوق العاده ی بود و انرژی و هوش سرشاری داشت که باعث شد برای ماموریت مهم دهکده ی نوم انتخاب شود در طی مسیر ماموریت توگو اسیب های شدیدی دید و چندین بار تیم را نجات داد در حالی که ۱۲ ساله بود و تقریبا سالخورده بود و انرژی زیادی از دست داد بیست گروه سورتمه ران در رساندن سرُم همکاری کردند اما ۱۹ گروه دیگر فقط ۳۶ مایل را طی کردند. روزنامه های آن زمان، بالتو ( Balto ) سگ رهبر آخرین گروهی که سرم را به نوم رساند را قهرمان خواندند ولی این توگو و سپالا بودند که ۲۶۴ مایل را طی کردند. روزنامه تایمز در سال ۲۰۱۱ از توگو به عنوان «قهرمان ترین حیوانات» تاریخ نام برد. توگو در دو سال اخر عمر خود به زاد و ولد مشغول شد و سورتمه سواران بزرگ و نامی ان زمان بسیار مصمم بودند تا نژادی از توگو را تهییه کنند سرانجام تندیسی از توگو ساخته شد و در دهکده ی نوم الاسکا بنا شد

توگو (فیلم). توگو ( به انگلیسی: Togo ) ، یک فیلم در ژانر درام به کارگردانی اریکسون کور و محصول سال ۲۰۱۹ ایالات متحده آمریکا است. فیلم نامه این فیلم توسط تام فلین به رشته تحریر درآمده است. ویلم دفو، جولیان نیکلسون و کریستوفر هیردال ستارگان فیلم هستند. توگو در تاریخ ۲۰ دسامبر ۲۰۱۹ در دیزنی+ به نمایش درآمد.
داستان فیلم دربارهٔ دو شخصیت کلیدی در مأموریت حمل سرم به سمت نوم ۱۹۲۵ است، که در آن به کمک تیمی از سورتمه سگ ها سرم آنتی توکسین بیماری دیفتری در شرایط سخت و پیمودن مسافتی نزدیک به ۷۰۰ مایل برای نجات شهر نوم در آلاسکا از همه گیری انتقال پیدا کرد. [ ۲] توگو یک سگ و ستاره فیلم است و رهبر سگ های سورتمه ای است که قرار است سرم را انتقال دهند. این سگ، با فداکاری ای که انجام می دهد از همه گیر شدن بیماری دیفتری جلوگیری می کند.
توگو و لئونارد در شرایطی سخت و با پیمودن مسافتی نزدیک به ۷۰۰ مایل برای نجات شهر نوم از همه گیری دیفتری، اقدام می کنند. داستان این فیلم برگرفته از واقعیت می باشد. [ ۲]

توگو (مستعمره آلمانی). توگو بخشی از مستعمره های امپراتوری آلمان در آفریقای غربی میان سال های ۱۸۸۴ تا ۱۹۱۴ میلادی بود. این سرزمین دربرگیرندهٔ توگوی کنونی و منطقه ولتای غنا بود. بنیادگذاری این مستعمره به رویداد تقسیم آفریقا بازمی گشت.
در خلال جنگ جهانی اول و پس از لشکرکشی توگو، این سرزمین میان دولت های فرانسه و بریتانیا تقسیم شد.

توگو (Togo)
موقعیت. کشور باریک و طویل توگو در افریقای غربی، بین کشورهای بورکینافاسو، در شمال، بنین در شرق، غنا در غرب، و خلیج گینه در جنوب قرار دارد . مساحت این کشور ۵۶,۷۸۵ کیلومتر مربع است و پایتخت آن شهر لومه۱ است.سیمای طبیعی. میانگین عرض باریکۀ توگو ۱۱۳ کیلومتر و درازای آن از شمال به جنوب ۵۴۵ کیلومتر است. ساحل آن جلگه ای باتلاقی است و نواحی مرکزی را ارتفاعاتی با بلندی حداکثر ۱,۲۰۰ متر (کوه آگو۲) فرا گرفته است. سرزمین های شمالی این کشور را علفزارهایی از گونۀ ساوانا۳ تشکیل داده است و رودخانه های مونو۴، کارا۵، و اوتی۶ آن را مشروب می کنند. اقلیم توگو مدارگانیِ مرطوب با دو فصل بارانی (ماه های مارس تا ژوئیه و اکتبر تا نوامبر در جنوب، و آوریل تا ژوئیه در شمال) است و در دیگر ماه های سال هوا خشک همراه با بادهای غبارآلود است و بیشترین بارندگی این سرزمین به کوهستان مرکزی و ارتفاعات غربی مربوط می شود.
اقتصاد. کشاورزی در اقتصاد توگو نقش مهمی دارد و در حدود ۷۰ درصد از مردم در این بخش به کار مشغول اند. مهم ترین محصولات کشاورزی این کشور عبارت اند از کاکائو، قهوه، پنبه، ذرت، کاساوا، برنج، سبزیجات، نخل، بادام زمینی، موز، و نارگیل. پرورش گاو و گوسفند و خوک در نواحی شمالی این کشور رواج دارد.
حکومت و سیاست. نظام حاکم بر کشور توگو جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون گذاری است. در همه پرسی سپتامبر ۱۹۹۲، قانون اساسی کشور اصلاح شد و به موجب آن رئیس جمهور و اعضای مجلس ملی را، که ۸۱ نفرند، مردم برای مدت پنج سال انتخاب می کنند.
مردم و تاریخ. جمعیت توگو حدود۶,۰۲۸,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به۱۰۶.۱ نفر در کیلومتر مربع می رسد. ۴۳ درصد از جمعیت این کشور را سیاهان اِوِه آجا۷ تشکیل می دهند و ۵۹ درصد از آنان پیرو آیین های قبیله ای و سنتی اند. زبان رسمی توگو فرانسوی است و ۵۶ درصد از مردم آن باسوادند. سیاهان اِوِه قدیمی ترین اقوام ساکن توگو را تشکیل می دهند. پرتغالی ها نخستین اروپاییانی بودند که در ۱۴۷۱ به این سرزمین وارد شدند و به تجارت برده پرداختند و آن جا را ساحل برده نامیدند. بازرگانان انگلیسی، فرانسوی، و آلمانی در قرن ۱۹ به این سرزمین قدم گذاردند و به خریدوفروش روغن نخل پرداختند. این کالا در آن زمان اهمیت خاصی داشت. در ۱۸۸۴، طی قراردادی بین آلمان ها و رؤسای قبایل توگو، سرزمین مزبور به یکی از مستعمرات آلمان مبدل و توگولند۸ نامیده شد. درخلال ۱۹۱۴، و در حین جنگ جهانی اول، فرانسه و انگلستان این کشور را اشغال کردند. در ۱۹۲۲ بخش شرقی آن (توگوی امروزی)، تحت سلطه و سرپرستی فرانسه قرار گرفت و در ۱۹۵۶ نواحی غربی آن به کشور نوبنیاد غنا پیوست؛ هم زمان، توگوی فرانسه نیز به خودگردانی داخلی نایل آمد و در ۱۹۶۰ به استقلال کامل دست یافت.Lomé Agout Savanna Mono Kara Oti Ewe-Adja Togoland