تونل سالنگ در ارتفاع ۳٬۹۵۰ متری از سطح دریا و در موقعیت مرکزی کوه های پربرف هندوکش قرار دارد. طول این تونل ۲٫۷ کیلومتر می باشد. کار ساخت این تونل در سال ۱۳۳۷خ آغاز و پس از ۶ سال در سال ۱۳۴۳خ ختم می گردد. این پروژه به فرمان پادشاه وقت افغانستان محمدظاهرشاه با همکاری دولت وقت شوروی آغاز گردید. ارتفاع این تونل ۵ متر و دارای عرض ۶ متر می باشند. بیشتر کار این پروژه توسط نیروهای اضافه ارتش افغانستان انجام شده است. هزینهٔ احداث این تونل ۶۳۶ میلیون دلار بوده است. این تونل فاصلهٔ میان شمال و جنوب افغانستان را ۱۱۰ کیلومتر کوتاه تر کرده است. این تونل شمال افغانستان را به جنوب افغانستان متصل می نماید. قبل از احداث این تونل وسیلهٔ تجارت و انتقالات از میان کوهای پر برف هندوکش صورت می گرفت. [ ۱]
در زمان های قدیم مردم از شمال به جنوب افغانستان از طریق پنج راه سخت گذر سفر و انتقالات می نمودند. این راه ها عبارت بودند از شاهراه میان بادغیس و هرات، از راه مرغاب و کونل نخوتک، شاهراه دوم میان بامیان و مزارشریف، جادهٔ سوم خنجان به شمالی جادهٔ چهارم میان بدخشان و پنجشیر جادهٔ پنجم میان بدخشان و نورستان بود. هم اکنون دو شاهراه آن یعنی هرات بادغیس و سالنگ ها اعمار گردیده متباقی خامه است. در آینده ها اعمار هر کدام از این راه ها ضروری است.
مفکورهٔ وصل شمال به جنوب افغانستان از طریق شاهراه پخته پس از سلطنت امیر شیرعلی خان پیدا شد. شاهان افغان غرض دفاع و ترقی وطن مجبور گردیدند تا از تولیدات صنعتی مدرن روسیه استفاده نمایند. انتقال چنین وسایل به یک شاهراه پخته و اساسی ضرورت داشت. در سال های ۱۳۰۲ تا ۱۳۰۸ خورشیدی امیر حبیب اله خان خواست تا از راه شبر سالنگ شمالی را با سالنگ جنوبی وصل نماید. کاراین سرک با هزینهٔ ۴۰٬۰۰۰ طلا اشرفی و نقرهٔ نیکولای را برداشت. ساخت این سرک توسط اردوی افغانستان به قومندانی مهندس برگیت عبدالغیاث اختتام یافت. این جاده توانست تا حدودی مشکلات دولت و مردم را حل کند؛ ولی سه مشکل را باخود داشت؛ یکی قیرریزی نگردیده بود دوم فواصل زیادی را دربرداشت سوم اینکه در زمستان زیاده اوقات شاهراه به نسبت برف باری مسدود می گردید. روی همین علل این جاده نتوانسته بود پاسخگوی نیازمندی های مردم گردد. تا آنکه دولت افغانستان با همکاری دولت اتحاد شوروی سابق سرک سالنگ ها را طوری اساسی و پخته اعمار نمود. این جاده در خود تونلی به فاصلهٔ ۲٫۷ کیلومتری دارد. تونل سالنگ در مراحل اول ظرفیت انتقال ۶۰۰ ماشین را در یک شبانه روز داشت. در سال های ۱۳۵۲خ ظرفیت تونل با نصب ماشین های هواکشی ظرفیت ۲٬۰۰۰ ماشین را در یک شبانه روز دریافت نمود. تونل سالنگ تا سال ۱۹۹۳م طور عادی به روی ترافیک باز بود. در سال ۱۳۷۲خ جنگ سختی میان عبدالرشید دوستم و احمدشاه مسعود درگرفت. مسعود و قومندان بصیر سالنگی به منظور جلوگیری از ورود نیروهای جنرال دوستم جاده را تا فاصله های چندین کیلومتر تخریب نمود. این جاده پس از انفجار بم در یک حوض پرآب بزرگ طبیعی از بین رفته شاهراه مسدود و سخت گذر گردید. در سال ۱۹۹۸م غرض جلوگیری از ورود طالبان قسمت دهانهٔ این تونل توسط نیروهای جمعیت اسلامی انفجار داده شد. کار احیای دوبارهٔ این تونل پس از سال ۲۰۰۲م با همکاری بانک جهانی آغاز گردید. چون تونل در یک ارتفاع نهایی رشته کوه هندوکش قرار دارند. همه ساله توسط ریزش بهمن مسدود گردیده تلفات انسانی را به بار می آورد. سردی این محل در زمستان تا منفی ۲۵–۳۰ درجهٔ سانتی گراد می رسد. [ ۲] [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر زمان های قدیم مردم از شمال به جنوب افغانستان از طریق پنج راه سخت گذر سفر و انتقالات می نمودند. این راه ها عبارت بودند از شاهراه میان بادغیس و هرات، از راه مرغاب و کونل نخوتک، شاهراه دوم میان بامیان و مزارشریف، جادهٔ سوم خنجان به شمالی جادهٔ چهارم میان بدخشان و پنجشیر جادهٔ پنجم میان بدخشان و نورستان بود. هم اکنون دو شاهراه آن یعنی هرات بادغیس و سالنگ ها اعمار گردیده متباقی خامه است. در آینده ها اعمار هر کدام از این راه ها ضروری است.
مفکورهٔ وصل شمال به جنوب افغانستان از طریق شاهراه پخته پس از سلطنت امیر شیرعلی خان پیدا شد. شاهان افغان غرض دفاع و ترقی وطن مجبور گردیدند تا از تولیدات صنعتی مدرن روسیه استفاده نمایند. انتقال چنین وسایل به یک شاهراه پخته و اساسی ضرورت داشت. در سال های ۱۳۰۲ تا ۱۳۰۸ خورشیدی امیر حبیب اله خان خواست تا از راه شبر سالنگ شمالی را با سالنگ جنوبی وصل نماید. کاراین سرک با هزینهٔ ۴۰٬۰۰۰ طلا اشرفی و نقرهٔ نیکولای را برداشت. ساخت این سرک توسط اردوی افغانستان به قومندانی مهندس برگیت عبدالغیاث اختتام یافت. این جاده توانست تا حدودی مشکلات دولت و مردم را حل کند؛ ولی سه مشکل را باخود داشت؛ یکی قیرریزی نگردیده بود دوم فواصل زیادی را دربرداشت سوم اینکه در زمستان زیاده اوقات شاهراه به نسبت برف باری مسدود می گردید. روی همین علل این جاده نتوانسته بود پاسخگوی نیازمندی های مردم گردد. تا آنکه دولت افغانستان با همکاری دولت اتحاد شوروی سابق سرک سالنگ ها را طوری اساسی و پخته اعمار نمود. این جاده در خود تونلی به فاصلهٔ ۲٫۷ کیلومتری دارد. تونل سالنگ در مراحل اول ظرفیت انتقال ۶۰۰ ماشین را در یک شبانه روز داشت. در سال های ۱۳۵۲خ ظرفیت تونل با نصب ماشین های هواکشی ظرفیت ۲٬۰۰۰ ماشین را در یک شبانه روز دریافت نمود. تونل سالنگ تا سال ۱۹۹۳م طور عادی به روی ترافیک باز بود. در سال ۱۳۷۲خ جنگ سختی میان عبدالرشید دوستم و احمدشاه مسعود درگرفت. مسعود و قومندان بصیر سالنگی به منظور جلوگیری از ورود نیروهای جنرال دوستم جاده را تا فاصله های چندین کیلومتر تخریب نمود. این جاده پس از انفجار بم در یک حوض پرآب بزرگ طبیعی از بین رفته شاهراه مسدود و سخت گذر گردید. در سال ۱۹۹۸م غرض جلوگیری از ورود طالبان قسمت دهانهٔ این تونل توسط نیروهای جمعیت اسلامی انفجار داده شد. کار احیای دوبارهٔ این تونل پس از سال ۲۰۰۲م با همکاری بانک جهانی آغاز گردید. چون تونل در یک ارتفاع نهایی رشته کوه هندوکش قرار دارند. همه ساله توسط ریزش بهمن مسدود گردیده تلفات انسانی را به بار می آورد. سردی این محل در زمستان تا منفی ۲۵–۳۰ درجهٔ سانتی گراد می رسد. [ ۲] [ ۳]
wiki: تونل سالنگ