تولید هم زمان گرما و برق ( به انگلیسی: Combined Heat and Power ) یا به اختصار تولید هم زمان معروف به CHP، یکی از مهم ترین کاربردهای تولید پراکنده است؛ که عبارت است از تولید هم زمان و توأم ترمودینامیکی دو یا چند شکل انرژی از یک منبع ساده اولیه. [ ۱]
در مولدهای قدرت امروزی، معمولاً از سوزاندن سوخت های فسیلی و گرمای حاصله برای تولید قدرت محوری و سپس تبدیل آن به انرژی الکتریسیته استفاده می شود. متداول ترین این نوع سیستم ها، نیروگاه های عظیم برق هستند. در نیروگاه های حرارتی که سهم عمده ای در تأمین نیاز الکتریسیته جوامع مختلف دارند، به طور متوسط تنها یک سوم از انرژی سوخت ورودی، به انرژی مفید الکتریسیته تبدیل می شود، به عبارت دیگر بازده این نیروگاه ها حدود ۳۰ تا ۳۵ درصد است. در این نوع نیروگاه ها، مقدار زیادی انرژی حرارتی از طرق مختلف نظیر کندانسور، دیگ بخار، برج خنک کن، پمپ ها و سیستم لوله کشی موجود در تأسیسات، به هدر می رود. از این گذشته، در شبکه های انتقال برق نیز حدود ۱۵ درصد از انرژی الکتریسیته تولیدی، تلف می شود. اگر تولید برق در محل مصرف صورت بگیرد، این مقدار اتلاف عملاً وجود نخواهد داشت.
استفاده هرچه بیشتر از گرمای آزاد شده در حین فرایند سوختن سوخت، باعث افزایش بازده انرژی و کاهش مصرف سوخت و در نتیجه کاهش هزینه های مربوط به تأمین انرژی اولیه می شود.
از گرمای اتلافی بازیافتی از این سیستم ها، می توان برای مصارف گرمایشی، سرمایشی و بسیاری از فرایندهای صنعتی استفاده کرد. تولید هم زمان برق و گرما، می تواند علاوه بر افزایش بازده و کاهش مصرف سوخت، باعث کاهش انتشار گازهای آلاینده شود. در CHP، از انرژی گرمایی تولیدی به عنوان منبع انرژی در فرایند تولید قدرت استفاده می شود. مصرف کنندگانی که به مقدار انرژی گرمایی زیادی در طول روز نیاز دارند ( صنایع تولیدی، بیمارستان ها، ساختمان ها، دفاتر بزرگ، خشک شویی ها و… ) می توانند برای کاهش هزینه های خود به نحوی مطلوب از CHP بهره ببرند.
سابقه تاریخی استفاده از گرمایش مرکزی، به زمان امپراتوری های پیشرفته یونان و روم بازمی گردد. آن ها برای اولین بار، آب گرم خروجی از لایه های آهکی را با حفر کانال به حمام های عمومی، ورزشگاه، قصرها و قلعه های نظامی منتقل کردند. در اوایل قرن بیستم، اغلب کارخانه های صنعتی، برق مورد نیاز خود را با استفاده از دیگ های زغال سوز و ژنراتورهای توربین بخار، تولید می کردند. در بسیاری از این کارخانه ها، از بخار داغ خروجی در فرایندهای صنعتی استفاده می شد به طوری که در اوایل ۱۹۰۰ در آمریکا، حدود ۸۵درصد از کل توان تولیدی توسط نیروگاه های صنعتی در محل مصرف، به صورت تولید هم زمان بوده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر مولدهای قدرت امروزی، معمولاً از سوزاندن سوخت های فسیلی و گرمای حاصله برای تولید قدرت محوری و سپس تبدیل آن به انرژی الکتریسیته استفاده می شود. متداول ترین این نوع سیستم ها، نیروگاه های عظیم برق هستند. در نیروگاه های حرارتی که سهم عمده ای در تأمین نیاز الکتریسیته جوامع مختلف دارند، به طور متوسط تنها یک سوم از انرژی سوخت ورودی، به انرژی مفید الکتریسیته تبدیل می شود، به عبارت دیگر بازده این نیروگاه ها حدود ۳۰ تا ۳۵ درصد است. در این نوع نیروگاه ها، مقدار زیادی انرژی حرارتی از طرق مختلف نظیر کندانسور، دیگ بخار، برج خنک کن، پمپ ها و سیستم لوله کشی موجود در تأسیسات، به هدر می رود. از این گذشته، در شبکه های انتقال برق نیز حدود ۱۵ درصد از انرژی الکتریسیته تولیدی، تلف می شود. اگر تولید برق در محل مصرف صورت بگیرد، این مقدار اتلاف عملاً وجود نخواهد داشت.
استفاده هرچه بیشتر از گرمای آزاد شده در حین فرایند سوختن سوخت، باعث افزایش بازده انرژی و کاهش مصرف سوخت و در نتیجه کاهش هزینه های مربوط به تأمین انرژی اولیه می شود.
از گرمای اتلافی بازیافتی از این سیستم ها، می توان برای مصارف گرمایشی، سرمایشی و بسیاری از فرایندهای صنعتی استفاده کرد. تولید هم زمان برق و گرما، می تواند علاوه بر افزایش بازده و کاهش مصرف سوخت، باعث کاهش انتشار گازهای آلاینده شود. در CHP، از انرژی گرمایی تولیدی به عنوان منبع انرژی در فرایند تولید قدرت استفاده می شود. مصرف کنندگانی که به مقدار انرژی گرمایی زیادی در طول روز نیاز دارند ( صنایع تولیدی، بیمارستان ها، ساختمان ها، دفاتر بزرگ، خشک شویی ها و… ) می توانند برای کاهش هزینه های خود به نحوی مطلوب از CHP بهره ببرند.
سابقه تاریخی استفاده از گرمایش مرکزی، به زمان امپراتوری های پیشرفته یونان و روم بازمی گردد. آن ها برای اولین بار، آب گرم خروجی از لایه های آهکی را با حفر کانال به حمام های عمومی، ورزشگاه، قصرها و قلعه های نظامی منتقل کردند. در اوایل قرن بیستم، اغلب کارخانه های صنعتی، برق مورد نیاز خود را با استفاده از دیگ های زغال سوز و ژنراتورهای توربین بخار، تولید می کردند. در بسیاری از این کارخانه ها، از بخار داغ خروجی در فرایندهای صنعتی استفاده می شد به طوری که در اوایل ۱۹۰۰ در آمریکا، حدود ۸۵درصد از کل توان تولیدی توسط نیروگاه های صنعتی در محل مصرف، به صورت تولید هم زمان بوده است.
wiki: تولید هم زمان