توَلَّلَی، فرِیدون (شیراز ۱۲۹۸ـ همان جا ۱۳۶۴ش)
توَلَّلَی، فرِیدون
شاعر ایرانی. در رشتۀ باستان شناسی دانشگاه تهران درس خواند و سپس در خوزستان و فارس به کار در این زمینه پرداخت. او در شکل گیری شعر جدید فارسی به نوعی نوگرایی معتدل علاقه داشت و تواناییِ ادبی اش را در این راه به کار گرفت: رها (شیراز، ۱۳۲۹) و نافه (تهران، ۱۳۳۹). او، که در نثر طنزآمیز هم دستی داشت، در نیمۀ دوم عمرش بیشتر در صفِ سنت گرایان قرار داشت. شعلۀ کبود (تهران، ۱۳۷۶) منتخبی به تفصیل، از همۀ اشعارش است. قالب محوری برای تولّلی، در آغاز چهار پاره و پس از آن غزل بود. او ازجملۀ سرشناسان شعر فارسی در قرن ۲۰ است. تولّلی در دورۀ نخست تکاپوهای ادبی خود به فعالیت های سیاسی هم پرداخت و بازتاب آرای سیاسی وی در قطعه های طنزآمیز نثر و نظم، به شیوۀ گلستان سعدی، به نام التفاصیل (گردآمده برای نخستین بار در ۱۳۲۴، شیراز) رسید و در ضمن، به امور کشاورزی روستایی به نام دهویه، که از پدر به او ارث رسیده بود، رسیدگی می کرد. تولّلی بر نسل نخست شاعران نوگرای پس از شهریور ۱۳۲۰ تأثیر عمده ای گذاشت. از وی در زمینۀ داستان، ترجمۀ آثار فرنگی، گردآوری فرهنگ مردم و پژوهش های باستان شناسی نوشته های پراکنده ای در مجله ها و نشریه ها باقی مانده است. دهۀ واپسین زندگی اش با بیماری قلبی سپری شد. در خانۀ خود در شیراز درگذشت و در جوار آرامگاه حافظ (حافظیه) به خاک سپرده شد.
توَلَّلَی، فرِیدون
شاعر ایرانی. در رشتۀ باستان شناسی دانشگاه تهران درس خواند و سپس در خوزستان و فارس به کار در این زمینه پرداخت. او در شکل گیری شعر جدید فارسی به نوعی نوگرایی معتدل علاقه داشت و تواناییِ ادبی اش را در این راه به کار گرفت: رها (شیراز، ۱۳۲۹) و نافه (تهران، ۱۳۳۹). او، که در نثر طنزآمیز هم دستی داشت، در نیمۀ دوم عمرش بیشتر در صفِ سنت گرایان قرار داشت. شعلۀ کبود (تهران، ۱۳۷۶) منتخبی به تفصیل، از همۀ اشعارش است. قالب محوری برای تولّلی، در آغاز چهار پاره و پس از آن غزل بود. او ازجملۀ سرشناسان شعر فارسی در قرن ۲۰ است. تولّلی در دورۀ نخست تکاپوهای ادبی خود به فعالیت های سیاسی هم پرداخت و بازتاب آرای سیاسی وی در قطعه های طنزآمیز نثر و نظم، به شیوۀ گلستان سعدی، به نام التفاصیل (گردآمده برای نخستین بار در ۱۳۲۴، شیراز) رسید و در ضمن، به امور کشاورزی روستایی به نام دهویه، که از پدر به او ارث رسیده بود، رسیدگی می کرد. تولّلی بر نسل نخست شاعران نوگرای پس از شهریور ۱۳۲۰ تأثیر عمده ای گذاشت. از وی در زمینۀ داستان، ترجمۀ آثار فرنگی، گردآوری فرهنگ مردم و پژوهش های باستان شناسی نوشته های پراکنده ای در مجله ها و نشریه ها باقی مانده است. دهۀ واپسین زندگی اش با بیماری قلبی سپری شد. در خانۀ خود در شیراز درگذشت و در جوار آرامگاه حافظ (حافظیه) به خاک سپرده شد.