توفی

هیچ چیز نداری سعید سرور تو هستی من که تو قد مرد نیستی بگوی خودم هستم مرد هم مرد های قدیم کسی حقیقت کتمان تو هستی نه چون یک ذره مرد نیستی
مرد راستگو هست آقا سعید سرور در نقش پرویز
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇
معنی ضرب المثل ” دروغگو، دشمن خداست ” داستان
در این پست با داستان، معنی، حدیث و مفهوم ضرب المثل ایرانی ” دروغگو دشمن خداست ” از کتاب فارسی پنجم آشنا می شوید. با دانشچی همراه باشید.
معنی ضرب المثل دروغگو دشمن خداست
۱ - کسی که دروغ می گوید به خدا ایمان ندارد چرا که خداوند دروغگویان را دوست ندارد.
۲ - دروغگو در دنیا و آخرت سرافکنده و ذلیل است؛ همانطور که پیامبر ( ص ) فرموده اند: از دروغگویی بپرهیز زیرا دروغ باعث روسیاهی است.
۳ - دروغگو از رحمت خداوند به دور است.
۴ - دروغگویان به بازتاب های منفی و عواقب شوم آن در زندگی فردی و اجتماعی نمی اندیشند، دروغ را به حساب زرنگی و زیرکی می گذارند و راستگویان را افرادی بی عُرْضه و بی سیاست می پندارند. ولی آنها از این نکته مهم غافلند که دروغ پردازی برخلاف فطرت پاک و شخصیت والای انسان است و نمی دانند که دروغ، دشمنی و ستیزه جویی با خداوند متعال و بر خلاف فلسفه آفرینش است، زیرا خداوند جهان را بر اساس صدق و راستی و حقیقت بنا نهاده است.
- دروغ جزء گناهان کبیره به شمار می آید و کسی که دروغ بگوید از رحمت خداوند دور می شود؛ امام عسگری ( ع ) فرموده اند: تمام ناپاکی ها و گناهان در خانه ای جمع شده است و کلید آن دروغگویی است.
۶ - فرد دروغگو با دروغ گفتنش گناه کبیره ای را مرتکب می شود؛ یعنی با دروغ گفتن، فرمان خدا را که پرهیز از دروغگویی بوده، نادیده گرفته است.
۷ - طبق روایات، دروغگو مورد خشم و لعنت خداست.
۸ - اگر دروغ گفتن عادت انسان شود و آن را پیوسته تکرار کند شخص از دایره ایمان خارج شده و از زمره منافقین خواهد بود و چنین شخصی دشمن خداست.
داستان ضرب المثل دروغگو دشمن خداست – شماره ۱
حکایتی از کتاب �حبیب السیر� در مورد دروغ است که شنیدنش خالی از بهره نیست:
نقل است که سلطان حسین میرزای بایقرا که پادشاه خراسان و زابلستان بود، امیر حسین ابیوردی را به ایلچی گری نزد سلطان یعقوب میرزا، پادشاه آذربایجان و عراق فرستاد و هدایای بسیار با او همراه نمود و چند جلد کتاب که از آن جلمه کتاب کلیات جامی است که در آن وقت تازه و مرغوب بود، امر کرد به او داده همراه ببرد.
کتابدار سهوا عوض کلیات جامی کتاب �فتوحات مکی� را به او داد و امیرحسین بدون بررسی، کتاب ها را برداشته و با سایر هدایا به حضور سلطان یعقوب وارد شد. سلطان، تفقد بسیار از او نمود و گفت: �در این مسافت بعید، زحمت بسیار دیده ای و ملول گشته ای� امیرحسین گفت: در راه مصاحبی داشتم و آن کتاب کلیات جامی است که برای شما هدیه آورده ام و در هر منزل به واسطه مطالعه او رفع ملال از من می شد به آن مانوس می شدم.
سلطان از وفور اشتیاق به کتاب مزبور گفت: بگو بروند و کتاب را بیاورند. امیرحسین فرستاد و آوردند و چون گشودند معلوم شد که کلیات جامی نیست بلکه فتوحات مکی است و دروغ امیرحسین که گفت در راه مطالعه می کردم، ظاهر گردید. سلطان گفت: آیا خجالت نکشیدی از گفتن چنین دروغی؟!
ابیوردی خجالت زده نتوانست جواب بگوید و با شرمندگی از بارگاه خارج و بدون توقف به سمت خراسان حرکت کرد و برای گرفتن جواب نامه سلطان نتوانست صبر نماید. می گفت در این وقت که دروغم فاش شد میل داشتم مرده بودم و آن پیشامد را نمی دیدم.
حدیثی از حضرت صادق ( علیه السلام ) است که �از مجازات دروغگو آن است که خداوند، فراموشی را بر او مسلط می گرداند� اینجاست که می گویند: دروغگو کم حافظه است!
حدیثی از حضرت صادق ( علیه السلام ) است که �از مجازات دروغگو آن است که خداوند، فراموشی را بر او مسلط می گرداند� اینجاست که می گویند: دروغگو کم حافظه است!
داستان ضرب المثل دروغگو دشمن خداست – شماره ۲
دزدی وارد خانه یکی از ثروتمندان شد و به اتاقی که گاو صندوق در آن بود رفت. ناگهان چشمش به پلاکی افتاد که روی آن نوشته بود: دسته کوچکی را که کنار صندوق جنب جا کلیدی وجود دارد آهسته بکشید تا درب صندوق باز شود. ولی به محض این که دزد آن دسته را کشید ناگهان تمام چراغ ها روشن شد و زنگ پر صدایی در ساختمان طنین انداخت همین که خواست فرار کند، صاحبخانه را هفت تیر به دست مقابل خود دید.
دزد رو به صندوق کرده گفت: از ما که گذشت ولی این را بدون دروغگو دشمن خداست!
نکته: توجه کنید که این داستان به این معنی برداشت نشود که : دزدی کردن گناهی ندارد!! خیر . دزدی کردن هم جزء گناهان کبیره است اما هدف این داستان کوتاه، بیان قبح دروغگویی است وگرنه دزد هم دشمن خداست !!!!
دروغ در قرآن، آیات و روایات
♦ حضرت امام خمینی قدس سره الشریف از امام باقر علیه السلام نقل می کنند: که شراب کلید همه بدی هاست. ولی از آن هم بدتر، دروغ است.
♦ شیخ مرتضی انصاری بابی را باز کردند و دروغ را، چه شوخی و چه جدی، چه کوچک و چه بزرگ، حرام خواندند.
♦ در کتاب معراج السعاده آمده است که با هر دروغ، مَلَکی ۷۰ هزار سال از انسان دور می شود و بوی تعفنی از دهان دروغگو خارج می شود که عرشیان به ضجه درمی آیند.
♦ در احوالات علمایی چون علامه طباطبایی یا آیت الله قاضی رحمه الله علیهما آمده است که اگر در مجلسی بودند که دروغی گفته می شد، حالشان مکدر می شد.
♦ امام سجاد علیه السلام فرمودند که از دروغ چه شوخی و چه جدی پرهیز کنید که دروغ کوچک شما را به دروغ بزرگ می کشاند.
♦ خداوند جل و علا: وای بر کذّاب. یعنی کسی که در این امر ( دروغ گفتن ) حرفه ای شده باشد.
♦ برای زبان هفتاد گناه ذکر کرده اند که دیگر اعضاء و جوارح بدن این همه قادر به گناه کردن نیستند! طوری که نقل شده: هر روز صبح، همه اعضاء بدن به زبان می گویند که تو باعث نشو که ما را به آتش جهنم بسوزانند.
♦ پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم، سه بار فرمودند، وای بر کسی که برای خنداندن مردم حرفی دروغ بزند.
♦ امام معصوم علیه السلام فرمودند که بر دروغگویی فرد کافیست که هرچی می شنود، نقل کند.
♦ امیرالمومنین علی علیه السلام فرمودند: دروغگویی سبکی در دنیاست ( آبروریزی ) و در آخرت عذاب و بدبختی را در پی دارد.
♦ دروغ صورت را سیاه می کند. ( تاریکی می آورد )
♦ امام صادق علیه السلام فرمودند که دروغ مگو و آبرویت را مریز.
امام صادق علیه السلام فرمودند که دروغ روزی را کم می کند. ( تنقُصُ الرزق ) . برکت پول با دروغ می رود، در حالی که بعضی کاسب ها برای رزق و روزی، دروغ می گویند.
♦ دروغ زیاد فساد در دین ایجاد می کند.
♦ امیرالمومنین علی علیه السلام فرمودند که دروغ گو و میت مساوی اند. چرا که فضیلت انسان زنده این است که می توان بر او اعتماد کرد ولی بر دروغگو، نه.
♦ دروغگو با دروغ سه چیز ار خداوند می گیرد: ۱ - غضب الهی، ۲ - سبکی بین مردم، ۳ - لعن ملائکه.
♦ اعتیاد به دروغ، فقر می آورد.
♦ جواز دروغ گفتن ( دروغ مصلحتی ) : ۱ - رازداری در جنگ و جهاد، ۲ - دروغ بین زوجین، آن هم با شرایط خاص، ۳ - اصلاح بین مردم. پس می بینیم که خیلی از آنچه به زعم خود دروغ مصلحتی می دانیم، در هیچ یک از این دسته ها جای نمی گیرد و همه دروغ هایمان به مصلحت خودمان است!
♦ بدترین نوع دروغ، دروغ گفتن به خداوند جل و علا و رسول و ائمه اطهار علیهم السلام است. چرا که در نماز می گوییم: ایاک نعبد و ایاک نستعین. آیا براستی تنها خدا را می پرستیم و از اون کمک می خواهیم یا … !
♦ اینکه میگیم: خدایا دوستت دارم. واقعا حرف راستی می زنیم یا که …؟ آخه خود خداوند در قرآن آورده که “ان کنتم تحبون الله فاتبعونی”. اگه اطاعت امر خدا رو نمی کنیم، پس به دروغ نگیم: خدایا دوستت دارم!
♦ حجت الاسلام قرائتی در تفسیر نور آیه ۲۸ سوره انعام اینگونه ذکر کرده اند: “وقتی دروغگویی خصلت انسان شد، در قیامت هم دروغ می گوید. ( و انّهم لکاذبون ) چنانکه در آیه ۲۳ خواندیم که مشرکین در قیامت به دروغ قسم می خورند و می گویند: ( والله ربّنا ما کنّا مشرکین ) ” ( آیه دروغگو دشمن خداست! )

توفی. [ ت َ وَف ْ فی ] ( ع مص ) جان برداشتن. ( زوزنی ) ( ترجمان جرجانی ، ترتیب عادل بن علی ) . میرانیدن. یقال : توفی اﷲ تعالی ؛ ای قبض روحه. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از آنندراج ) ( از اقرب الموارد ) : اﷲ یَتَوَفّی الأنفس حین موتها. ( قرآن 42/39 ) . || تمام فاستدن. ( زوزنی ) ( از ترجمان جرجانی ، ترتیب عادل بن علی ) . تمام گرفتن حق را. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ) .
منبع. لغت نامه دهخدا

.
أَجَلٍ مُسَمًّى: جاودانگی طبق عهد، نهایت زمان مورد توافق
خواب مرگ: بی عقل و خرد، مرده متحرک
.
.
در این آیه نیز کلمه �توفا� بمعنی: جداسازی نفس از جسم هنگام مرگ است
.
کسانی که شهریاران ( نفس ) پاک آنان را از ( جسمشان ) جدا می سازند، می گویند صلح بر شما وارد این جنت شوید ( سوره نحل :32 ) الَّذِینَ تتوَفَّاهُمُ الْمَلَائِکَةُ طَیِّبِینَ ۙ یَقُولُونَ سَلَامٌ عَلَیْکُمُ ادْخُلُوا الْجَنَّةَ
.
نفس پاک: کسی که شخصیت خود را بر اساس عقل و خرد پالایش نموده
جنت: جهانیست که بعلت قرار گرفتن در ابعادی دیگر برما پوشیده است
سلام: پیمانیست که در آن نفس خود را در ازای دریافت نور به رسول خدا بفروشیم

یعنی ملائکه زمان مرگِ انفس، انفس را توفّی می کنند. انفس هم یعنی انسانها. پس یعنی ملائکه یا خداوند، زمان مرگ انسانها، انسانها را توفی میکند. حالا اگر معنای توفّی، کامل گرفتن باشد باید بگوییم انسان ها را کامل میگیرد. از کی میگیرد؟ یعنی چی میگیرد؟ به نظر میرسد باید معنای دیگری به جز گرفتن، برای توفّی داشته باشیم. چون نمیشود بگویید خدا انسانها را میگیرد! شاید همان معنای به پایان بردن، تمام کردن بهتر باشد

تفسیر نمونه ج : 5 ص : 273
کلمه ( توفی ) به معنای گرفتن تمامی حق است ، و در کلام الهی بیشتر به معنای قبض روح استعمال می شود. ( تفسیر المیزان )
شهید مطهری در مورد در مورد توفی ، وفات ، فوت . می نویسد :
( ( قرآن " مردن " را " توفی " تعبیر می‏کند که ما هم الان در اصطلاح‏ خودمان می‏گوییم فلانی وفات کرد . چرا ما به " مردن " می‏گوییم " وفات‏ " ؟ کلمه " فوت " که ما به کار می‏بریم [ از این ماده نیست و ] غیر از لغت " وفات " است . بعضی‏ها خیال می‏کنند کلمه " فوت کرد " با " وفات کرد " یکی است . نه ، فوت یک معنی دارد و وفات معنی دیگر ، و این معنی که عرض می‏کنم در لغت فوت نیست ، در لغت وفات است ، و قرآن راجع به مردن ، کلمه " توفی " را به کار می‏برد که از ماده " وفات " است نه از ماده " فوت " . " فوت " معنایش از دست رفتن‏ است . می‏گوییم : " نماز من فوت شد " یعنی از دستم رفت . یا می‏گوییم‏ : " فلان عمل از من فوت شد " ، " فلان شخص از مکه آمد و من می‏خواستم‏ به دیدن او بروم ولی در اثر گرفتاری این دیدن از من فوت شد " . " از من فوت شد " یعنی از دستم رفت . ما اگر به " مردن " کلمه فوت را اطلاق می‏کنیم که قرآن اطلاق نمی‏کند به اعتبار این است که مرده را از دست رفته تلقی می‏کنیم . نسبت به ما همین طور است ، یعنی کسی که می‏میرد ، از دست ما می‏رود . وقتی می‏گوییم " فلانی فوت شد " یعنی از دست ما رفت . ولی قرآن مکرر کلمه " توفی " را به کار می‏برد . " توفی " با " وفات‏ " از یک ریشه است . " توفی " درست نقطه مقابل " فوت " را می‏رساند ، یعنی چیزی را قبض کردن و تمام تحویل گرفتن . مثلا اگر شما از کسی طلبکار باشید و طلبتان را از اوبگیرید ، می‏گویند استیفا کرد . " استیفا " هم از این لغت است . اگر تمام طلبتان را بگیرید نه اینکه نیمی از آن را بگیرید و نیمی را نگیرید ، می‏گویند توفی کرد یعنی استیفا کرد . پس " توفی " و " استیفا " به‏ معنی از دست رفتن نیست ، برعکس ، چیزی را به تمام و کمال تحویل گرفتن‏ است . قرآن همیشه " مردن " را " کامل تحویل گرفتن " تعبیر می‏کند . لهذا می‏فرماید : � الله یتوفی الانفس حین موتها �خدا نفوس را در وقت‏ مردن به تمام و کمال تحویل می‏گیرد . ) )
( آشنائی با قرآن ، جلد سوم ، ( تفسیر آیاتی از سوره‏های انفال و توبه ) ، متفکر شهید ، استاد مرتضی مطهری ، چاپ چهارم : بهار 1370 ، ناشر : انتشارات صدرا ، شهید مرتضی مطهری صص 116 - 155. )