توشه ٔ راه

لغت نامه دهخدا

توشه راه. [ ش َ / ش ِ ی ِ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) زاد و مایحتاج مسافرت از خوراکی. ( ناظم الاطباء ). زاد سفر. ره توشه :
بجوئید و این توشه ره کنید
بکوشید تا رنج کوته کنید.
فردوسی.
ز شغل دگر دست کوتاه کرد
به عزم سفر توشه راه کرد.
نظامی.
منم روی از جهان در گوشه کرده
کفی پست جوین ره توشه کرده.
نظامی.

فرهنگ فارسی

زاد و مایحتاج مسافرت از خوراکی .

پیشنهاد کاربران

ره توشه. [ رَه ْ ش َ / ش ِ ] ( اِ مرکب ) توشه و آزوقه راه مسافر. ( ناظم الاطباء ) . زاد مسافر :
ره آورد عدم ره توشه خاک
سرشت صافی آمد گوهر پاک.
نظامی.
سرشک و آه را ره توشه بسته
ز مروارید بر گل خوشه بسته.
...
[مشاهده متن کامل]

نظامی.
برداشت بدو که خوردم این است
ره توشه و ره نوردم این است.
نظامی.
نهادم عقل را ره توشه از می
ز شهر هستی اش کردم روانه.
حافظ.
رجوع به راه توشه شود.

نان راه . [ ن ِ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) توشه . ( آنندراج ) . زاد سفر : دهد به خصم تو تا نان راه ملک عدم به کاسه ٔ سم خود می کند ز نعل خمیر. سلیم ( از آنندراج ) .

بپرس