توسل به معصومین

[ویکی فقه] توسل به پیشوایان معصوم (علیهم السّلام) آثار بسیار مفیدی را به همراه دارد که شکوفایی استعدادها و رسیدن به مقامات بلند معنوی و دوری از گناه و دارا شدن روحی خاضع در برابر خدا را می توان برشمرد.
توسل به پیشوایان معصوم (علیهم السّلام) آثار بسیار مفیدی را به همراه دارد که شکوفایی استعدادها و رسیدن به مقامات بلند معنوی و دوری از گناه و دارا شدن روحی خاضع در برابر خدا را می توان برشمرد.بی شک به سراغ ائمه و اولیا رفتن، سعه صدر و مناعت طبع را برای انسان به ارمغان می آورد و انسان را از عدم شایستگی دور می سازد.توسل باعث می شود از خلق و خوی پیشوایان دین بهره مند شده، اساس پیوند با امامان موجبات قرب به خداوند را فراهم می کند. این امر دور شدن از عناصر مادی را به همراه دارد.
← امام خمینی و خوی امامان
اگر ما به ائمه خود در عمل و گفتار و شؤون زندگی اقتدا کنیم و راه درست را طی کنیم، آنچه خداوند به آنان عنایت فرموده، به ما نیز ارزانی خواهد داشت. البته مقام انبیاء (که رسولان و پیام آوران الهی اند) محفوظ است و کسی مدعی جایگاه آنان نیست، ولی مقصود این است که توسل و ارادت به ائمه، مقامات بلند معنوی را به ارمغان می آورد. لذا منزلت امام امت (علیه السّلام) یا بزرگانی دیگر به دست نیامده است مگر بعد از سعی و کوشش، با توکل بر خداوند و ارادت خاص و عمیق به ائمه در تاریخ، افرادی که با توسل و ارادت و توجه، در دل ائمه (علیهم السّلام) جای گرفتند و زنده و جاوید شدند، فراوانند و اکنون جایگاه ابدی آنها در دل حکما و عارفان و گوهرشناسان هر زمان و مکان است.هر که با مردان حق پیوست، عنوانی گرفتقطره چون واصل به دریا می شود، دریا شودهمان طور که چرخش ایام و گردش روزگار توام با تکریم ائمه و اهل بیت عصمت (علیهم السّلام) است، هم چنان زمان و مکان اختصاص به آنان دارد. عناصر با ارزشی که عشق، علاقه، ارادت، خضوع و خشوع خود را به محضر مبارک اهل بیت (علیهم السّلام) ارائه داده اند، نام و یاد آنها محترم و عزیز در همه زمان ها و مکان ها خواهد بود. نمونه این افراد فراوان است:
← سلمان فارسی
اصولا کسی که خود را نیازمند به عنایات ائمه می بیند و عرض ارادت به ایشان را لازمه کمال و ترقی می داند، نفس خود را ملزم می کند که در همه حال دور از گناه زندگی کند، زیرا گناه عارضه ای بنیان بر انداز و خطرناک است، که فرد گناهکار را در مسیر هلاکت قرار می دهد و غرائز و استعدادهای او را به انحراف و سرانجام خاموشی هدایت می کند. لذا علی (علیه السّلام) فرمود: «و التوبه من ورائکم؛ توبه باید پشت سر شما باشد.» یعنی اگر گناه کردی، باید توبه کنی. البته کوشش شود انسان گناه نکند، زیرا بسیار اتفاق افتاده که فرد گناهکار موفق به توبه نشده است. مرحوم شیخ بهایی (قدس سره) فرمود: «مثل کسی که گناه کرده، مثل کسی است که تریاک خورده، و همانطور که تریاک خورده، (باید) سریع به شستشوی معده او پرداخته (شود، که اگر شستشو ندهند، تریاک حل شده و در خون جاری می شود و فرد مسموم می شود.) گناهکار باید زود توبه کند و آثار آن را برطرف سازد.»
← حداقل اثر گناه دوری از خدا
...