توزیع گرایی ( به انگلیسی:Distributism ) یک نظریه اقتصادی است که ادعا می کند دارایی های تولیدی جهان باید به جای مالکیتی متمرکز، مالکیتی گسترده داشته باشند. توزیع گرایی که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم توسعه یافت، مبتنی بر اصول آموزش اجتماعی کاتولیک، به ویژه آموزه های پاپ لئون سیزدهم در اثر «Rerum novarum « ( ۱۸۹۱ ) و پاپ پیوس یازدهم در اثر Quadragesimo anno» ( ۱۹۳۱ ) » می باشد. این جنبش بر جنبش های دموکرات مسیحی انگلیس تأثیر گذاشته، و به عنوان یکی از عوامل بسیار تأثیرگذار بر اقتصاد بازار اجتماعی شناخته می شود.
... [مشاهده متن کامل]
توزیع گرایی سرمایه داری لسه فر و سوسیالیسم دولتی را به نحوی برابر معیوب و استثمارگر می داند و در عوض از صنعتگران و تولیدکنندگان مستقل کوچک حمایت می کند، یا اگر این امکان آن وجود ندارد، مکانیسم های اقتصادی مانند تعاونی ها و سازمان های متقابل متعلق به اعضا و همچنین بنگاه های کوچک تا متوسط یا اصلاحات در مقیاس بزرگ را در قوانین رقابت همانند قوانین ضد تراست را مورد حمایت قرار می دهد. احزاب سیاسی دموکرات مسیحی مانند حزب همبستگی آمریکا از توزیع گرایی در کنار اقتصاد بازار اجتماعی در سیاست های اقتصادی و پلت فرم حزبی خود حمایت کرده اند.
به عقیده توزیع گرایان، حق مالکیت یک حق اساسی است و ابزار تولید باید به جای متمرکز شدن تحت کنترل دولت ( دولت گرایی ) ، یا افراد معدودی ( توانگرسالاری ) ، یا کورپوریشن ها ( کورپوریشن سالاری ) باید غیر متمرکزسازی شود؛ بنابراین، توزیع گرایی از جامعه ای حمایت می کند که دارای مالکیت گسترده است. ریس متیوز، اقتصاددان تعاونی، استدلال می کند که چنین نظامی کلید ایجاد یک نظم اجتماعی عادلانه است.
توزیع گرایی اغلب در تقابل با سرمایه داری لسه فر و سوسیالیسم دولتی توصیف شده است. توزیع گرایان هردوی این نظام چای نام برده شده را ناقص و استثمارگر می دانند. علاوه بر این، برخی از توزیع کنندگان استدلال می کنند که سرمایه داری دولتی و سوسیالیسم دولتی نتیجهٔ منطقی سرمایه داری هستند، زیرا قدرت های متمرکز سرمایه داری در نهایت دولت را تسخیر خواهند کرد. توماس استورک استدلال می کند: «سوسیالیسم و سرمایه داری هر دو محصول روشنگری اروپا هستند و در نتیجه نیروهای مدرن ساز و ضد سنتی هستند. در مقابل، توزیع گرایی به دنبال این است که فعالیت اقتصادی را تابع زندگی انسان به عنوان یک کل در زندگی معنوی ما، زندگی فکری ما، زندگی خانوادگی ما کند. » چند توزیع گرا، از جمله دوروتی دی، تحت تأثیر ایده های اقتصادی پیر - ژوزف پرودون و نظریه اقتصادی او با نام «mutualism» قرار گرفتند. شاخه آنارشیستی کمتر شناخته شده توزیع گرایی دورتی دو و جنبش کارگری کاتولیک را می توان به دلیل مخالفت با سرمایه داری دولتی و سوسیالیسم دولتی شکلی از سوسیالیسم لیبرترین بازار آزاد در نظر گرفت.
... [مشاهده متن کامل]
توزیع گرایی سرمایه داری لسه فر و سوسیالیسم دولتی را به نحوی برابر معیوب و استثمارگر می داند و در عوض از صنعتگران و تولیدکنندگان مستقل کوچک حمایت می کند، یا اگر این امکان آن وجود ندارد، مکانیسم های اقتصادی مانند تعاونی ها و سازمان های متقابل متعلق به اعضا و همچنین بنگاه های کوچک تا متوسط یا اصلاحات در مقیاس بزرگ را در قوانین رقابت همانند قوانین ضد تراست را مورد حمایت قرار می دهد. احزاب سیاسی دموکرات مسیحی مانند حزب همبستگی آمریکا از توزیع گرایی در کنار اقتصاد بازار اجتماعی در سیاست های اقتصادی و پلت فرم حزبی خود حمایت کرده اند.
به عقیده توزیع گرایان، حق مالکیت یک حق اساسی است و ابزار تولید باید به جای متمرکز شدن تحت کنترل دولت ( دولت گرایی ) ، یا افراد معدودی ( توانگرسالاری ) ، یا کورپوریشن ها ( کورپوریشن سالاری ) باید غیر متمرکزسازی شود؛ بنابراین، توزیع گرایی از جامعه ای حمایت می کند که دارای مالکیت گسترده است. ریس متیوز، اقتصاددان تعاونی، استدلال می کند که چنین نظامی کلید ایجاد یک نظم اجتماعی عادلانه است.
توزیع گرایی اغلب در تقابل با سرمایه داری لسه فر و سوسیالیسم دولتی توصیف شده است. توزیع گرایان هردوی این نظام چای نام برده شده را ناقص و استثمارگر می دانند. علاوه بر این، برخی از توزیع کنندگان استدلال می کنند که سرمایه داری دولتی و سوسیالیسم دولتی نتیجهٔ منطقی سرمایه داری هستند، زیرا قدرت های متمرکز سرمایه داری در نهایت دولت را تسخیر خواهند کرد. توماس استورک استدلال می کند: «سوسیالیسم و سرمایه داری هر دو محصول روشنگری اروپا هستند و در نتیجه نیروهای مدرن ساز و ضد سنتی هستند. در مقابل، توزیع گرایی به دنبال این است که فعالیت اقتصادی را تابع زندگی انسان به عنوان یک کل در زندگی معنوی ما، زندگی فکری ما، زندگی خانوادگی ما کند. » چند توزیع گرا، از جمله دوروتی دی، تحت تأثیر ایده های اقتصادی پیر - ژوزف پرودون و نظریه اقتصادی او با نام «mutualism» قرار گرفتند. شاخه آنارشیستی کمتر شناخته شده توزیع گرایی دورتی دو و جنبش کارگری کاتولیک را می توان به دلیل مخالفت با سرمایه داری دولتی و سوسیالیسم دولتی شکلی از سوسیالیسم لیبرترین بازار آزاد در نظر گرفت.
توزیع گرایی یا به انگلیسی دیستِریبیوتیسم ( Distributism ) یک تئوری و فلسفه اقتصادی هست که باور دارد مالکیت بر یک مِلک خصوصی ( مانند یک زمین مزرعه ) حقی اساسی هست که باید تا بالاترین حد، میان مردم و خانواده هایشان پخش و توزیع شود. پایه و اساس این فلسفه، تعالیم اجتماعی کاتولیک و اعتقادات اقتصادی پاپ لئوی سیزدهم هستند و از جمله افراد مشهور که ایده توزیع گرایی را گسترده تر کرده اند، نویسنده انگلیسی گیلبِرت کِی. چِستِرتون میباشد.
... [مشاهده متن کامل]
به باور توزیع گرایان هردو نظام اقتصادی سرمایه داری و سوسیالیسم سیستم های ناقص و مشکلی هستند زیرا هر دو قدرت اقتصاد و تولید را تنها در دست یک گروه خاصی از جامعه قرار میدهند. ( در سوسیالیسم، دولت متمرکز قدرت و در کاپیتالیسم تجارتها و بیزینِسهای بزرگ متمرکز قدرت میشوند. )
به گفته لئوی سیزدهم، انسان که توسط خداوند براساس تصویر و کمال عالی بهشت و خدا به وجود آمده خود برای تشکیل و تولید چیزی براساس نام استعداد و اشتیاق خاصی دارد. به باور او، یک کارگر کشاورز اگر در زمین خصوصی که خود صاحب آن است، کار و زراعت کند بیشتر شوق تولید و کشاورزی را میتواند داشته باشد ؛ زیرا این مزرعه تحت مالکیت اوست و او میتواند آزادانه نقش خود را در تولید و توزیع ایفا کند و خدمت خود را به جامعه برساند. البته توزیع گرایان بر این باور نیستند که *حتما* هر فردی باید مزرعه خصوصی را داشته باشد و حتما باید در آن کار کند.
با به وجود آمدن نظام ارباب و رعیت پس از انقلاب صنعتی، به دلیل سوءاستفاده از کارگران تهیدست توسط ثروتمندان این شوق و اشتیاق ازبین رفت. به هرحال، کارگران و صنعتگران جامعه باید متکی به خود و حمایت خانواده خود باشند، نه پایبند به مِلکهای خصوصی افراد ثروتمند! این یک باور کلی در توزیع گرایی است. صنعتگران باید در زمین و یا کارگاه های خود کار کنند و خدمات خود را به جامعه برسانند. هدف از این کار، پخش قدرت کار و تولید میان صنعتگران و کارگران جامعه است زیرا چنین عملی، موجب افزایش کنترل و قدرت اقتصادی بومی و محلی میشود.
اقتصاد نباید توسط چند ثروتمند مانند کاپیتالیسم و یا توسط دولت مثل سوسیالیسم اداره شود بلکه باید توسط شرکتهای تعاونی محلی که خانواده ها آنها را اداره میکنند مدیریت شود . در توزیع گرایی خانواده نقش مهمی دارد؛ زیرا به باور آنها کوچکترین یگان اجتماعی در یک جامعه خانواده هست. خانواده بهترین شکل و فُرم همکاری و همبستگی در جامعه را نشان میدهند و یکی از مهمترین دلایل ایجاد شوق کاری در صنعتگران کشور، خدمت به خانواده است. کمک و خدمت به خانواده موجب ایجاد نوعی الهام در فرد کارگر میشود که باعث میشه کارگر به شغل و ابزار کارگری خود نزدیک تر شود و رابطه کاری سالمتری داشته باشد ( ابزار کارگری مثل مزرعه ای که در آن زراعت میشه، کارگاهی که در آن وسیله تولید میشه و غیره ) . توزیع گرایان باور دارند که وسایل و نیازهای جامعه مثل پوشاک نباید در سطح ملی و سراسری تولید شود بلکه باید در سطح محلی توسط تجارت ها و بیزینِسهای کوچک و بومی تولید شود، زیرا این کار باعث میشود تا شرکتهای تجارتی بزرگ و مشهور در کشور متمرکز قدرت نشوند و پتانسیل هر پیشه وری که استعداد کار دارد هدر نرود.
... [مشاهده متن کامل]
به باور توزیع گرایان هردو نظام اقتصادی سرمایه داری و سوسیالیسم سیستم های ناقص و مشکلی هستند زیرا هر دو قدرت اقتصاد و تولید را تنها در دست یک گروه خاصی از جامعه قرار میدهند. ( در سوسیالیسم، دولت متمرکز قدرت و در کاپیتالیسم تجارتها و بیزینِسهای بزرگ متمرکز قدرت میشوند. )
به گفته لئوی سیزدهم، انسان که توسط خداوند براساس تصویر و کمال عالی بهشت و خدا به وجود آمده خود برای تشکیل و تولید چیزی براساس نام استعداد و اشتیاق خاصی دارد. به باور او، یک کارگر کشاورز اگر در زمین خصوصی که خود صاحب آن است، کار و زراعت کند بیشتر شوق تولید و کشاورزی را میتواند داشته باشد ؛ زیرا این مزرعه تحت مالکیت اوست و او میتواند آزادانه نقش خود را در تولید و توزیع ایفا کند و خدمت خود را به جامعه برساند. البته توزیع گرایان بر این باور نیستند که *حتما* هر فردی باید مزرعه خصوصی را داشته باشد و حتما باید در آن کار کند.
با به وجود آمدن نظام ارباب و رعیت پس از انقلاب صنعتی، به دلیل سوءاستفاده از کارگران تهیدست توسط ثروتمندان این شوق و اشتیاق ازبین رفت. به هرحال، کارگران و صنعتگران جامعه باید متکی به خود و حمایت خانواده خود باشند، نه پایبند به مِلکهای خصوصی افراد ثروتمند! این یک باور کلی در توزیع گرایی است. صنعتگران باید در زمین و یا کارگاه های خود کار کنند و خدمات خود را به جامعه برسانند. هدف از این کار، پخش قدرت کار و تولید میان صنعتگران و کارگران جامعه است زیرا چنین عملی، موجب افزایش کنترل و قدرت اقتصادی بومی و محلی میشود.
اقتصاد نباید توسط چند ثروتمند مانند کاپیتالیسم و یا توسط دولت مثل سوسیالیسم اداره شود بلکه باید توسط شرکتهای تعاونی محلی که خانواده ها آنها را اداره میکنند مدیریت شود . در توزیع گرایی خانواده نقش مهمی دارد؛ زیرا به باور آنها کوچکترین یگان اجتماعی در یک جامعه خانواده هست. خانواده بهترین شکل و فُرم همکاری و همبستگی در جامعه را نشان میدهند و یکی از مهمترین دلایل ایجاد شوق کاری در صنعتگران کشور، خدمت به خانواده است. کمک و خدمت به خانواده موجب ایجاد نوعی الهام در فرد کارگر میشود که باعث میشه کارگر به شغل و ابزار کارگری خود نزدیک تر شود و رابطه کاری سالمتری داشته باشد ( ابزار کارگری مثل مزرعه ای که در آن زراعت میشه، کارگاهی که در آن وسیله تولید میشه و غیره ) . توزیع گرایان باور دارند که وسایل و نیازهای جامعه مثل پوشاک نباید در سطح ملی و سراسری تولید شود بلکه باید در سطح محلی توسط تجارت ها و بیزینِسهای کوچک و بومی تولید شود، زیرا این کار باعث میشود تا شرکتهای تجارتی بزرگ و مشهور در کشور متمرکز قدرت نشوند و پتانسیل هر پیشه وری که استعداد کار دارد هدر نرود.