توزیع نرم افزاری برکلی

توزیع نرم افزاری برکلی ( به انگلیسی: Berkeley Software Distribution ) یا به اختصار بی اس دی ( BSD ) ( که به عنوان بی اس دی یونیکس نیز شناخته می شود ) یکی از مشتقات سیستم عامل یونیکس بود که در طی سال های ۱۹۷۷ تا ۱۹۹۵ در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی توسط گروه تحقیقاتی سیستم های کامپیوتری توسعه داده و منتشر می شد. امروزه واژه بی اس دی برای اشاره به خانواده ای از سیستم عامل های شبه یونیکس استفاده می شود که همگی از نوادگان همان بی اس دی یونیکس هستند. سیستم عامل هایی که از کد اصلی بی اس دی مشتق شده اند هنوز هم توسعه فعالی دارند و به طور گسترده استفاده می شوند.
از لحاظ تاریخی، بی اس دی به عنوان شاخه ای از یونیکس در نظر گرفته می شود. چون کدهای اولیه بی اس دی از کدهای اصلی یونیکس سرچشمه گرفته اند و به همراه سیستم عامل اصلی یونیکس AT& T طراحی شده است.
اولین نسخه های یونیکس که در دهه ۱۹۷۰ توسط آزمایشگاه های بل توزیع می شدند، حاوی کدهای منبع این سیستم عامل بودند که به محققان دانشگاه ها اجازه می داد تا بتوانند یونیکس را تغییر داده و گسترش دهند. اولین سیستم یونیکسی در دانشگاه برکلی یک PDP - 11 بود که در سال ۱۹۷۴ نصب شد و دپارتمان علوم رایانه از این رایانه به منظور تحقیقات وسیع خود استفاده می کرد.
رفته رفته دیگر دانشگاه ها هم به یونیکس علاقه نشان دادند. بیل جوی، یک دانشجوی مقطع فوق لیسانس در دانشگاه برکلی، در سال ۱۹۷۷، شروع به کامپایل کردن اولین نسخه از توزیع نرم افزاری برکلی کرد که 1BSD نام گرفت و در ۹ مارس ۱۹۷۸ منتشر شد. 1BSD بیشتر یک افزونه برای ویرایش ششم یونیکس بود تا یک سیستم عامل کامل، اجزای اصلی این سیستم عامل یک کامپایلر پاسکال و یک ویرایشگر خطی به نام اکس بودند.
دومین توزیع نرم افزاری برکلی ( 2BSD ) در می ۱۹۷۹ منتشر شد و حاوی نرم افزارهای بروز شده 1BSD و همین طور دو برنامه جدید بود که توسط بیل جوی نوشته شده بودند و تا به امروز هم در سیستم عامل های مبتنی بر یونیکس باقی مانده اند: یکی ویرایشگر متن وی آی ( یک نسخه بصری از ویرایشگر اکس ) و دیگری سی شل
در سال ۱۹۷۸ یک رایانه VAX در برکلی نصب شد، اما پورتی از یونیکس که مخصوص این رایانه بود و UNIX/32V نام داشت، نمی توانست از توانایی های حاظه مجازی این معماری بهره ببرد. هسته 32V به طرز قابل توجهی توسط دانشجویان برکلی بازنویسی شد تا قابلیت حافظه مجازی در آن پیاده سازی شود. در اواخر سال ۱۹۷۹، یک سیستم عامل کامل حاوی این هسته جدید، پورت هایی از برنامه های 2BSD برای معماری وکس، و همچنین برنامه هایی از 32V، تحت عنوان 3BSD منتشر شد. 3BSD همچنین Virtual VAX/UNIX یا VMUNIX هم نامیده می شود که اشاره به پیاده سازی شدن قابلیت حافظه مجازی در این سیستم دارد. همچنین تا نسخه 4. 4BSD، هسته های BSD معمولاً /vmunix نامیده می شدند.