تورانیان به مردم توران گفته می شود. در فارسی میانه به سرزمین های آسیای مرکزی توران گفته می شد. خاک توران محدود بود از سوی جنوب به تخارستان و از سوی شمال به مملکت خوارزم و از جانب مغرب به خراسان و از مشرق به مغولستان. دانشمند آلمانی مارکوارت می نویسد تورانیان از نژاد آریایی بودند و فرق آنان با ایرانیان در این بود که ایرانیان به تدریج شهرنشین شده و به کشاورزی و زراعت می پرداختند حال آنکه تورانیان بیابان نورد و چادرنشین بودند. همواره بین ایرانیان و توران جنگ و ستیز در جریان بود نه فقط بخاطر تفاوت در وضع چادرنشینی و ساکن بودن بلکه بعدها که ایرانیان دین زرتشت را پذیرفتند، بیش از پیش آتش کینه و اختلاف با تورانیان که به دین قدیم خود باقی مانده بودند، شعله ور گردید.
... [مشاهده متن کامل]
ترکان بنابر تئوری برخی از محققان منشأ اولیه ترکان، قبیلهٔ آشینا، ( به انگلیسی: Ashina ) ، در شمال چین است. از میان قبایل ساکن در شمال چین قبیلهٔ آشینا یا با نام دیگر «پانصد خانواده» را می توان نام برد که از امتزاج قبیله های گوناگون پدید آمده بودند. آن ها پس از شکست از هونها در سال ۴۳۸ میلادی، به جنوب کوه های آلتای پناه بردند و در آنجا سکنی گزیدند. در آغاز زبان مغولی را به عنوان زبان مشترک خویش برگزیدند ولی تا اواسط سدهٔ ششم میلادی، افراد قبایل آشینا به زبان ترکی سخن می گفتند و طبق اطلاع کتیبه ها خود ترک ها، خود را تیورک می گفته اند.
چینیان اتباع خان های آشینا را «تو کیو» ( 突厥، Tūjué / T'u - chüeh ) می گفتند. این نکته را باید متذکر شد که چینیان در زبان خود مخرج «ر» ندارند. واژهٔ ترک به معنای نیرومند و استوار است. ترک ها نخست ضد قبایل ژاژها یا ژوژان ( به انگلیسی: Juan - Juan ) که تا آن زمان بر ترک ها حکم روایی می کردند، به محاربه پرداختند و در سرزمین مغولستان و آلتای دولت مقتدری تأسیس نمودند. وسعت بعدی این دولت در اثر اتحادی دولتی بین قبایل آسیای میانه در سال ۵۵۲ میلادی در کشور آلتای، خاقانات ترک به وجود آمد و در تاریخ آسیای میانه نقش مهمی ایفا نمود.
در دوران حکمرانی بومین خان ( زمان حکمرانی از ۵۵۳ تا ۵۷۲ میلادی ) ، دسته های جلودار اردوی ترک ها به سالاری برادر بومین خان، ایستمی خان تا به سرحد ایران رسیدند و در غرب تا سواحل دریای سیاه را اشغال نمودند. در نتیجه امپراتوری خیلی مقتدر بادیه نشینان عرض وجود نمود که سرزمین عظیمی را از کره تا سواحل دریای سیاه در بر می گرفت. در نتیجهٔ منازعات داخلی در ابتدای قرن هفتم میلادی، خاقانات ترک به دو قسمت خاقانات ترک شرقی و خاقانات ترک غربی تقسیم گردید.
... [مشاهده متن کامل]
ترکان بنابر تئوری برخی از محققان منشأ اولیه ترکان، قبیلهٔ آشینا، ( به انگلیسی: Ashina ) ، در شمال چین است. از میان قبایل ساکن در شمال چین قبیلهٔ آشینا یا با نام دیگر «پانصد خانواده» را می توان نام برد که از امتزاج قبیله های گوناگون پدید آمده بودند. آن ها پس از شکست از هونها در سال ۴۳۸ میلادی، به جنوب کوه های آلتای پناه بردند و در آنجا سکنی گزیدند. در آغاز زبان مغولی را به عنوان زبان مشترک خویش برگزیدند ولی تا اواسط سدهٔ ششم میلادی، افراد قبایل آشینا به زبان ترکی سخن می گفتند و طبق اطلاع کتیبه ها خود ترک ها، خود را تیورک می گفته اند.
چینیان اتباع خان های آشینا را «تو کیو» ( 突厥، Tūjué / T'u - chüeh ) می گفتند. این نکته را باید متذکر شد که چینیان در زبان خود مخرج «ر» ندارند. واژهٔ ترک به معنای نیرومند و استوار است. ترک ها نخست ضد قبایل ژاژها یا ژوژان ( به انگلیسی: Juan - Juan ) که تا آن زمان بر ترک ها حکم روایی می کردند، به محاربه پرداختند و در سرزمین مغولستان و آلتای دولت مقتدری تأسیس نمودند. وسعت بعدی این دولت در اثر اتحادی دولتی بین قبایل آسیای میانه در سال ۵۵۲ میلادی در کشور آلتای، خاقانات ترک به وجود آمد و در تاریخ آسیای میانه نقش مهمی ایفا نمود.
در دوران حکمرانی بومین خان ( زمان حکمرانی از ۵۵۳ تا ۵۷۲ میلادی ) ، دسته های جلودار اردوی ترک ها به سالاری برادر بومین خان، ایستمی خان تا به سرحد ایران رسیدند و در غرب تا سواحل دریای سیاه را اشغال نمودند. در نتیجه امپراتوری خیلی مقتدر بادیه نشینان عرض وجود نمود که سرزمین عظیمی را از کره تا سواحل دریای سیاه در بر می گرفت. در نتیجهٔ منازعات داخلی در ابتدای قرن هفتم میلادی، خاقانات ترک به دو قسمت خاقانات ترک شرقی و خاقانات ترک غربی تقسیم گردید.
