توجه اشتراکی ( به انگلیسی: Joint attention ) یا ( Shared attention ) به توانایی توجه مشترک بر روی یکسری موارد یا موضوعات به صورت مشترک و همزمان می باشد. بیشتر کودکان ۸ تا ۱۰ ماهه بواسطه توجه اشتراکی می توانند یک خط را دنبال کنند در سن ۱۱ الی ۱۴ ماهگی همه کودکان قادر به انجام این کار هستند. توجه اشتراکی برای رشد جنبه های مهم رشد زبان در کودکان بسیار مهم است. در مواردی که کودک درگیر با یکی از موارد زیر باشد احتمالا توجه اشتراکی آسیب دیده است: ناشنوایی، نابینایی و اوتیسم.
توانایی و انگیزه توجه اشتراکی، پیش نیاز تحول زبان و تعاملات اجتماعی پایه، نظیر درک هیجانات، مقاصد، باورها و دیدگاه های دیگران به شمار می رود. نارسایی توجه اشتراکی، یکی از زودرس ترین شاخص های طیف اختلالات اوتیستیک است. از این رو، شناسایی ماهیت و معرفی شیوه های ارزیابی و نوپروری این نارسایی، اهمیت بسزایی در فعالیت های بالینی و پژوهشی اختلالات اوتیستیک دارد. [ ۱]
منظور از توجه اشتراکی، توانایی فرد در تمرکز بر اطلاعات موجود در کانون توجه دیداری خویش، به موازات اطلاعات موجود در کانون توجه دیداری فرد دیگر است. [ ۲] در جریان توجه اشتراکی، دو فرد فعالانه توجه شان را معطوف یک شیی، موقعیت یا رویداد می کنند. این توانایی مستلزم شناسایی کانون توجه فرد مقابل است. [ ۳] نقص در توجه اشتراکی یکی از اولین نشانه های قابل تشخیص در کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم به شمار می رود. توجه اشتراکی به توجه مشترک دو فرد بر روی یک شی گفته می شود. این امر زمانی حاصل می شود که یک فرد به وسیله خیره شدن، اشاره یا سایر نشانه های کلامی و غیر کلامی به یک شیی اشاره کند. یک فرد به یک فرد دیگر خیره می شود سپس به یک شیی با نگاه اشاره می کند و دوباره نگاه خود را به فرد بازمی گرداند. اسکائیف و برونر اولین محققینی بودند که یک بررسی مقطعی بر روی توانایی کودکان در دنبال کردن نگاه را، در سال ۱۹۷۵ انجام دادند. آن ها دریافتند که بیشتر کودکان ۸ تا ۱۰ ماهه توانستند یک خط را دنبال کنند و همه کودکان ۱۱ تا ۱۴ ماهه هم این توانایی را داشتند. این بررسی نشان داد که بالغین می توانند اشیای خاصی در محیط را با استفاده از خیره شدن به محدودهٔ توجه کودک بیاورند. [ ۴] تحقیقات بعدی نشان داد که دو مهارت مهم در توجه اشتراکی، دنبال کردن خیرگی فرد و شناخت منظور است. توانایی به اشتراک گذاشتن خیرگی با یک فرد دیگر، مهارت مهمی در ایجاد موضوع است. قابلیت تشخیص منظور در توانایی کودک برای یادگیری زبان و توجه مستقیم به دیگران مهم است. توجه اشتراکی در بسیاری از جنبه های توسعه زبان که شامل درک، تولید و یادگیری کلمات می باشد مهم است. دوره های توجه اشتراکی برای کودکان در مورد محیط اطراف خود اطلاعات فراهم می کند، به افراد امکان می دهد که مرجع زبان گفتاری را تعریف کنند و کلمات را یاد بگیرند. توسعه احساسی - اجتماعی و توانایی شرکت در روابط اجتماعی طبیعی نیز تحت تأثیر توانایی های توجه اشتراکی قرار می گیرد. ناتوانایی ایجاد توجه اشتراکی ممکن است ناشی از ناشنوایی، نابینایی و اختلالات رشدی مانند اوتیسم باشد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفتوانایی و انگیزه توجه اشتراکی، پیش نیاز تحول زبان و تعاملات اجتماعی پایه، نظیر درک هیجانات، مقاصد، باورها و دیدگاه های دیگران به شمار می رود. نارسایی توجه اشتراکی، یکی از زودرس ترین شاخص های طیف اختلالات اوتیستیک است. از این رو، شناسایی ماهیت و معرفی شیوه های ارزیابی و نوپروری این نارسایی، اهمیت بسزایی در فعالیت های بالینی و پژوهشی اختلالات اوتیستیک دارد. [ ۱]
منظور از توجه اشتراکی، توانایی فرد در تمرکز بر اطلاعات موجود در کانون توجه دیداری خویش، به موازات اطلاعات موجود در کانون توجه دیداری فرد دیگر است. [ ۲] در جریان توجه اشتراکی، دو فرد فعالانه توجه شان را معطوف یک شیی، موقعیت یا رویداد می کنند. این توانایی مستلزم شناسایی کانون توجه فرد مقابل است. [ ۳] نقص در توجه اشتراکی یکی از اولین نشانه های قابل تشخیص در کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم به شمار می رود. توجه اشتراکی به توجه مشترک دو فرد بر روی یک شی گفته می شود. این امر زمانی حاصل می شود که یک فرد به وسیله خیره شدن، اشاره یا سایر نشانه های کلامی و غیر کلامی به یک شیی اشاره کند. یک فرد به یک فرد دیگر خیره می شود سپس به یک شیی با نگاه اشاره می کند و دوباره نگاه خود را به فرد بازمی گرداند. اسکائیف و برونر اولین محققینی بودند که یک بررسی مقطعی بر روی توانایی کودکان در دنبال کردن نگاه را، در سال ۱۹۷۵ انجام دادند. آن ها دریافتند که بیشتر کودکان ۸ تا ۱۰ ماهه توانستند یک خط را دنبال کنند و همه کودکان ۱۱ تا ۱۴ ماهه هم این توانایی را داشتند. این بررسی نشان داد که بالغین می توانند اشیای خاصی در محیط را با استفاده از خیره شدن به محدودهٔ توجه کودک بیاورند. [ ۴] تحقیقات بعدی نشان داد که دو مهارت مهم در توجه اشتراکی، دنبال کردن خیرگی فرد و شناخت منظور است. توانایی به اشتراک گذاشتن خیرگی با یک فرد دیگر، مهارت مهمی در ایجاد موضوع است. قابلیت تشخیص منظور در توانایی کودک برای یادگیری زبان و توجه مستقیم به دیگران مهم است. توجه اشتراکی در بسیاری از جنبه های توسعه زبان که شامل درک، تولید و یادگیری کلمات می باشد مهم است. دوره های توجه اشتراکی برای کودکان در مورد محیط اطراف خود اطلاعات فراهم می کند، به افراد امکان می دهد که مرجع زبان گفتاری را تعریف کنند و کلمات را یاد بگیرند. توسعه احساسی - اجتماعی و توانایی شرکت در روابط اجتماعی طبیعی نیز تحت تأثیر توانایی های توجه اشتراکی قرار می گیرد. ناتوانایی ایجاد توجه اشتراکی ممکن است ناشی از ناشنوایی، نابینایی و اختلالات رشدی مانند اوتیسم باشد.
wiki: توجه اشتراکی