توبه ده. [ ت َ / تُو ب َ / ب ِ دِه ْ ] ( نف مرکب ) توبه دهنده. آنکه گناهکار را از تکرار گناه بازدارد : الفت ده هجران و وصال است صبوری مخموری می توبه ده و توبه شکن شد.
نظیری ( از آنندراج ).
فرهنگ فارسی
توبه دهنده . آن که گناهکار را از تکرار گناه باز دارد .
