توافق بریتانیا و ایالات متحده آمریکا که به توافق یوکِی یواِس اِی نیز شناخته می شود یک توافق چندجانبه برای همکاری در زمینه شنود الکترونیک بین استرالیا، کانادا، نیوزیلند، بریتانیا، و ایالات متحده آمریکا است. این اتحاد اطلاعاتی به فایو آیز نیز شناخته می شود. در نشانه گذاری های طبقه بندی شده، فایو آیز با کوته نوشت FVEY و نام کشورها با AUS , CAN , NZL , GBR، و USA نشان داده می شوند.
... [مشاهده متن کامل]
توافق غیررسمی منشور آتلانتیک در ۱۹۴۱ ( میلادی ) با تصویب پیمان محرمانه توافق بی آریواس ای ( بریتانیا - آمریکا ) در ۱۹۴۳ ( میلادی ) تازه شد. این توافق در ۵ مارس ۱۹۴۶ ( میلادی ) در آمریکا و بریتانیا رسمیت یافت. در سال های پس از آن، این پیمان، گسترش یافت تا کانادا، استرالیا، و نیوزیلند را نیز در بر بگیرد. دیگر کشورها که «کشورهای همکار» نامیده می شوند مانند آلمان غربی، فیلیپین، و کشورهای نوردیک نیز به توافق یوکی یواس ای پیوستند. اگرچه این کشورها بخشی از سازوکار خودکار همرسانی اطلاعاتی که بین اعضای فایو آیز وجود دارد نیستند.
بیشتر همرسانی اطلاعات با شبکه فوق حساس استن گست انجام می شود که ادعا شده «برخی از محافظت شده ترین رازهای جهان غرب» را در خود دارد. از سوی دیگر با تصویب قانون همرسانی اطلاعات، روابط ویژه بین بریتانیا و آمریکا رسمی و محکم شدند.
به خاطر درونمایه محرمانه این توافق، حتی نخست وزیر استرالیا تا ۱۹۷۳ ( میلادی ) از وجود آن اطلاع نداشت و تا سال ۲۰۰۵ ( میلادی ) چیزی دربارهٔ آن به مردم گفته نشد. در ۲۵ ژوئن ۲۰۱۰ ( میلادی ) برای نخستین بار در تاریخ، متن کامل توافق از سوی بریتانیا و آمریکا به صورت عمومی منتشر شد که امروز به صورت برخط در دسترس است. مدت کوتاهی پس از انتشار توافق هفت صفحه ای یوکی یواس ای مجله تایم آنرا مهم ترین سند جنگ سرد و یک سند تاریخی مهم دانست.
افشای برنامه نظارت جهانی از سوی ادوارد اسنودن نشان داد که کنش های همرسانی اطلاعات بین متحدان جهان اول در جنگ سرد به سرعت به پهنه دیجیتال اینترنت کشیده شد.
ریشه توافق به توافق اطلاعات ارتباطی آمریکا - بریتانیا ( توافق بی آریواس ای ) بازمی گردد که در ۱۹۴۳ در ۱۰ صفحه نوشته شد. این توافق شبکه های شنود الکترونیک ستاد ارتباطات دولت بریتانیا و آژانس امنیت ملی آمریکا را در آغاز جنگ سرد با هم مرتبط کرد. این سند در ۵ مارس ۱۹۴۶ بین سرهنگ پاتریک مار - جانسون از هیئت شنود الکترونیک لندن بریتانیا و سپهبد هویت وندنبرگ از هیئت شنود ارتباط ارتش - نیروی دریایی آمریکا امضا شد. اگرچه توافق اصلی می گوید که تبادل اطلاعات «به زیان منافع ملی نخواهد بود» اما آمریکا همواره از دسترسی کشورهای اتحادیه کشورهای همسود به اطلاعات، جلوگیری کرده است. متن کامل توافق در ۲۵ ژوئن ۲۰۱۰ منتشر شد.
... [مشاهده متن کامل]
توافق غیررسمی منشور آتلانتیک در ۱۹۴۱ ( میلادی ) با تصویب پیمان محرمانه توافق بی آریواس ای ( بریتانیا - آمریکا ) در ۱۹۴۳ ( میلادی ) تازه شد. این توافق در ۵ مارس ۱۹۴۶ ( میلادی ) در آمریکا و بریتانیا رسمیت یافت. در سال های پس از آن، این پیمان، گسترش یافت تا کانادا، استرالیا، و نیوزیلند را نیز در بر بگیرد. دیگر کشورها که «کشورهای همکار» نامیده می شوند مانند آلمان غربی، فیلیپین، و کشورهای نوردیک نیز به توافق یوکی یواس ای پیوستند. اگرچه این کشورها بخشی از سازوکار خودکار همرسانی اطلاعاتی که بین اعضای فایو آیز وجود دارد نیستند.
بیشتر همرسانی اطلاعات با شبکه فوق حساس استن گست انجام می شود که ادعا شده «برخی از محافظت شده ترین رازهای جهان غرب» را در خود دارد. از سوی دیگر با تصویب قانون همرسانی اطلاعات، روابط ویژه بین بریتانیا و آمریکا رسمی و محکم شدند.
به خاطر درونمایه محرمانه این توافق، حتی نخست وزیر استرالیا تا ۱۹۷۳ ( میلادی ) از وجود آن اطلاع نداشت و تا سال ۲۰۰۵ ( میلادی ) چیزی دربارهٔ آن به مردم گفته نشد. در ۲۵ ژوئن ۲۰۱۰ ( میلادی ) برای نخستین بار در تاریخ، متن کامل توافق از سوی بریتانیا و آمریکا به صورت عمومی منتشر شد که امروز به صورت برخط در دسترس است. مدت کوتاهی پس از انتشار توافق هفت صفحه ای یوکی یواس ای مجله تایم آنرا مهم ترین سند جنگ سرد و یک سند تاریخی مهم دانست.
افشای برنامه نظارت جهانی از سوی ادوارد اسنودن نشان داد که کنش های همرسانی اطلاعات بین متحدان جهان اول در جنگ سرد به سرعت به پهنه دیجیتال اینترنت کشیده شد.
ریشه توافق به توافق اطلاعات ارتباطی آمریکا - بریتانیا ( توافق بی آریواس ای ) بازمی گردد که در ۱۹۴۳ در ۱۰ صفحه نوشته شد. این توافق شبکه های شنود الکترونیک ستاد ارتباطات دولت بریتانیا و آژانس امنیت ملی آمریکا را در آغاز جنگ سرد با هم مرتبط کرد. این سند در ۵ مارس ۱۹۴۶ بین سرهنگ پاتریک مار - جانسون از هیئت شنود الکترونیک لندن بریتانیا و سپهبد هویت وندنبرگ از هیئت شنود ارتباط ارتش - نیروی دریایی آمریکا امضا شد. اگرچه توافق اصلی می گوید که تبادل اطلاعات «به زیان منافع ملی نخواهد بود» اما آمریکا همواره از دسترسی کشورهای اتحادیه کشورهای همسود به اطلاعات، جلوگیری کرده است. متن کامل توافق در ۲۵ ژوئن ۲۰۱۰ منتشر شد.
