تهی پائی

لغت نامه دهخدا

تهی پائی. [ ت َ / ت ِ / ت ُ ] ( حامص مرکب ) کنایه از برهنه پائی است. ( آنندراج ) :
پای سعیم شده از خار رهت پوشیده
چاره زین به نتوان کرد تهی پائی را.

کلیم ( از آنندراج ).

آن راه نوردم که تهی پائی خود را
پیوسته نهان از نظر آبله دارم.

صائب ( از آنندراج ).

رجوع به تهی و دیگر ترکیبهای آن شود.

کنایه از برهنه پائی است

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید