تهی داشتن. [ ت َ / ت ِ / ت ُ ] ( مص مرکب ) عاری داشتن. مجرد ساختن. بی چیزی نگه داشتن : ز هرچه زیب جهان است و هر که ز اهل جهان مرا چو صفر تهی دار و چون الف تنها.خاقانی.