تهجاء. [ ت َ ] ( ع مص )نکوهیدن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). دشنام دادن کسی را به شعر. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ): هجاه هجواً و هجاء و تهجاء. ( ناظم الاطباء ). برشمردن معایب کسی و قرار دادن آنها در شعر و دشنام دادن و نکوهیدن. ( از اقرب الموارد ). رجوع به هجاء شود.
