تهاجم فرانسه به روسیه یا کارزار روسیه که در روسیه با عنوان جنگ میهنی ۱۸۱۲ ( به روسی: Отечественная война ۱۸۱۲ года ) شناخته می شود، نخستین مرحله از جنگ ائتلاف ششم در جنگ های ناپلئونی بود که در جریان آن امپراتوری فرانسه به رهبری ناپلئون بناپارت از ماه ژوئن سال ۱۸۱۲ به امپراتوری روسیه حمله برد. دلیل اصلی این تهاجم ناسازگاری روسیه با ناپلئون بر سر محاصره اقتصادی امپراتوری بریتانیا موسوم به محاصره قاره ای بود.
... [مشاهده متن کامل]
در پی امضای پیمان تیلسیت و پایان جنگ ائتلاف چهارم در سال ۱۸۰۷ امپراتوری فرانسه و امپراتوری روسیه متحد یکدیگر به حساب می آمدند. بر این مبنا روسیه در محاصره قاره ای ناپلئون بناپارت، امپراتور فرانسه علیه امپراتوری بریتانیا مشارکت می کرد. در طرف مقابل، روسیه خواهان به رسمیت شناخته شدن حاکمیت آن بر مناطق مولدووا و والاچیا از جانب فرانسه و تخلیه نیروهای فرانسوی از پروس بود. امتناع فرانسه از این خواسته ها نخستین عامل تیرگی روابط بین دو طرف شد. به هر صورت در این زمان درگیری های فرانسه در شبه جزیره ایبریا که بخش بزرگی از ارتش آن را صرف خود کرده بود، امکان تمرکز آن بر شرق را نمی داد. ناپلئون برای خرید وقت و به تعویق انداختن تقابل با روسیه، مابقی نیروهای خود را از پروس خارج کرد. در این حال، روسیه با احساس خطر از توسعه طلبی های ناپلئون، برای رسیدن به توازن قدرت در مقابل فرانسه، سعی در نزدیک شدن به امپراتوری اتریش که خود سعی در سربرآوردن در مقابل ناپلئون داشت، کرد. روسیه اواخر سال ۱۸۰۸ پیمان تیلسیت را با فرانسه تجدید کرد و حتی وعده داد در صورت جنگ با اتریش یاری گر آن باشد. با این حال به نظر می رسید روسیه قصدی برای پایبندی تام به این وعده ندارد. بدین شکل در جنگی که در سال ۱۸۰۹ بین اتریش و فرانسه درگرفت، روسیه جز پیشروی اندکی در اراضی شرقی اتریش، کمک دیگری به فرانسه نکرد. به هر حال ناپلئون با انتقال نیرو از اسپانیا، شکست سختی به اتریش وارد نمود. با تحمیل پیمان وین بر اتریش، گالیسیای غربی به دوک نشین بزرگ ورشو سپرده شد. این مسئله برافروختگی الکساندر یکم، امپراتور روسیه را به همراه داشت؛ چرا که روسیه نمی توانست باز تشکیل پادشاهی لهستان را تحمل کند. در این حال روسیه که وارد جنگ با امپراتوری عثمانی شده بود، نگران روابط ناپلئون با آن بود. از طرفی عمل به محاصره قاره ای اثر بدی بر اقتصاد روسیه گذاشته بود. الکساندر روز پایانی سال ۱۸۱۰ دستور به نقض محاصره و اجازه ورود به کشتی های بی طرف به بندرهای روسیه داد.
... [مشاهده متن کامل]
در پی امضای پیمان تیلسیت و پایان جنگ ائتلاف چهارم در سال ۱۸۰۷ امپراتوری فرانسه و امپراتوری روسیه متحد یکدیگر به حساب می آمدند. بر این مبنا روسیه در محاصره قاره ای ناپلئون بناپارت، امپراتور فرانسه علیه امپراتوری بریتانیا مشارکت می کرد. در طرف مقابل، روسیه خواهان به رسمیت شناخته شدن حاکمیت آن بر مناطق مولدووا و والاچیا از جانب فرانسه و تخلیه نیروهای فرانسوی از پروس بود. امتناع فرانسه از این خواسته ها نخستین عامل تیرگی روابط بین دو طرف شد. به هر صورت در این زمان درگیری های فرانسه در شبه جزیره ایبریا که بخش بزرگی از ارتش آن را صرف خود کرده بود، امکان تمرکز آن بر شرق را نمی داد. ناپلئون برای خرید وقت و به تعویق انداختن تقابل با روسیه، مابقی نیروهای خود را از پروس خارج کرد. در این حال، روسیه با احساس خطر از توسعه طلبی های ناپلئون، برای رسیدن به توازن قدرت در مقابل فرانسه، سعی در نزدیک شدن به امپراتوری اتریش که خود سعی در سربرآوردن در مقابل ناپلئون داشت، کرد. روسیه اواخر سال ۱۸۰۸ پیمان تیلسیت را با فرانسه تجدید کرد و حتی وعده داد در صورت جنگ با اتریش یاری گر آن باشد. با این حال به نظر می رسید روسیه قصدی برای پایبندی تام به این وعده ندارد. بدین شکل در جنگی که در سال ۱۸۰۹ بین اتریش و فرانسه درگرفت، روسیه جز پیشروی اندکی در اراضی شرقی اتریش، کمک دیگری به فرانسه نکرد. به هر حال ناپلئون با انتقال نیرو از اسپانیا، شکست سختی به اتریش وارد نمود. با تحمیل پیمان وین بر اتریش، گالیسیای غربی به دوک نشین بزرگ ورشو سپرده شد. این مسئله برافروختگی الکساندر یکم، امپراتور روسیه را به همراه داشت؛ چرا که روسیه نمی توانست باز تشکیل پادشاهی لهستان را تحمل کند. در این حال روسیه که وارد جنگ با امپراتوری عثمانی شده بود، نگران روابط ناپلئون با آن بود. از طرفی عمل به محاصره قاره ای اثر بدی بر اقتصاد روسیه گذاشته بود. الکساندر روز پایانی سال ۱۸۱۰ دستور به نقض محاصره و اجازه ورود به کشتی های بی طرف به بندرهای روسیه داد.
