تهاجم اعضای پیمان ورشو به چکسلواکی اشاره به تهاجم چهار عضو پیمان ورشو، شامل اتحاد جماهیر شوروی، جمهوری خلق بلغارستان، جمهوری خلق مجارستان و جمهوری خلق لهستان، به جمهوری سوسیالیستی چکسلواکی در شامگاه روز ۲۰ اوت سال ۱۹۶۸ دارد. این تهاجم به منظور سرکوب اصلاحات سیاسی الکساندر دوبچک موسوم به بهار پراگ صورت گرفت. در این شب ۲۰۰٬۰۰۰ سرباز و ۲٬۰۰۰ تانک به خاک چکسلواکی وارد شدند.
... [مشاهده متن کامل]
مخالفت گستردهٔ مردم به صورت مقاومت بدون خشونت نمود پیدا کرد. در پراگ و شهرهای دیگر مردم با شماتت و سرزنش با سربازانِ پیمان ورشو برخورد می کردند. آن ها هر گونه کمک اعم از آب و غذا را از مهاجمان دریغ می کردند. دیوارنگاری ها و پلاکاردها مهاجمان، رهبران شوروی و هم دستان شان را محکوم می کرد. شهروندان جهت ها را اشتباهی به سربازان نشان می دادند و حتی علائم راهنمایی و رانندگی را ( به جز آن هایی که در جهت مسکو بود ) از بین برده بودند.
در ۱۹ ژانویهٔ ۱۹۶۹، یان پالاخ خودش را در میدانی در شهر پراگ به آتش کشید. او به موج جدید سرکوب آزادی بیان اعتراض می کرد.
بسیاری از مردمِ اتحاد جماهیر شوروی با این حمله موافق نبودند. در ۱۸ اوت، میدان سرخ مسکو شاهد اعتراض ۸ نفر بود که شعارهایی علیه حملهٔ نظامی بر پلاکاردهایشان دیده می شد. اعتراض کنندگان بازداشت شدند و بعدها تحت عنوان ضدیت با شوروی مجازات شدند.
در ۸ سپتامبر ۱۹۶۸ در جمهوری خلق لهستان، رشارت شیویتز خودش را در استادیومی در شهر ورشو به آتش کشید. او به تمامیت خواهی کمونیسم و حمله به چکسلواکی اعتراض داشت. او چهار روز بعد در بیمارستان جان داد.
در جمهوری سوسیالیستی رومانی ( تنها عضوی از پیمان ورشو که در حمله به چکسلواکی شرکت نکرد ) ، نیکولای چائوشسکو، سیاست های شوروی را با لحنی تند به چالش کشید. این اتفاق در یک سخنرانی عمومی در بخارست و درست در روز حمله به چکسلواکی انجام شد.
در همان شبِ حمله کانادا، دانمارک، فرانسه، پاراگوئه، انگلستان و آمریکا به شورای امنیت سازمان ملل درخواست جلسه دادند. در این جلسه سفیر شوروی اعلام کرد که اقدام پیمان ورشو کمکی برادرانه در مقابل نیروهای ضد اجتماعی بوده است. روز بعد چندین کشور با ارائهٔ قطعنامه ای حمله را محکوم کردند و خواستار خروج نیروهای پیمان ورشو از چکسلواکی شدند و سفیر آمریکا اعلام کرد که کمکِ برادرانهٔ شوروی درست مثلِ کاری ست که قابیل با هابیل کرد.
... [مشاهده متن کامل]
مخالفت گستردهٔ مردم به صورت مقاومت بدون خشونت نمود پیدا کرد. در پراگ و شهرهای دیگر مردم با شماتت و سرزنش با سربازانِ پیمان ورشو برخورد می کردند. آن ها هر گونه کمک اعم از آب و غذا را از مهاجمان دریغ می کردند. دیوارنگاری ها و پلاکاردها مهاجمان، رهبران شوروی و هم دستان شان را محکوم می کرد. شهروندان جهت ها را اشتباهی به سربازان نشان می دادند و حتی علائم راهنمایی و رانندگی را ( به جز آن هایی که در جهت مسکو بود ) از بین برده بودند.
در ۱۹ ژانویهٔ ۱۹۶۹، یان پالاخ خودش را در میدانی در شهر پراگ به آتش کشید. او به موج جدید سرکوب آزادی بیان اعتراض می کرد.
بسیاری از مردمِ اتحاد جماهیر شوروی با این حمله موافق نبودند. در ۱۸ اوت، میدان سرخ مسکو شاهد اعتراض ۸ نفر بود که شعارهایی علیه حملهٔ نظامی بر پلاکاردهایشان دیده می شد. اعتراض کنندگان بازداشت شدند و بعدها تحت عنوان ضدیت با شوروی مجازات شدند.
در ۸ سپتامبر ۱۹۶۸ در جمهوری خلق لهستان، رشارت شیویتز خودش را در استادیومی در شهر ورشو به آتش کشید. او به تمامیت خواهی کمونیسم و حمله به چکسلواکی اعتراض داشت. او چهار روز بعد در بیمارستان جان داد.
در جمهوری سوسیالیستی رومانی ( تنها عضوی از پیمان ورشو که در حمله به چکسلواکی شرکت نکرد ) ، نیکولای چائوشسکو، سیاست های شوروی را با لحنی تند به چالش کشید. این اتفاق در یک سخنرانی عمومی در بخارست و درست در روز حمله به چکسلواکی انجام شد.
در همان شبِ حمله کانادا، دانمارک، فرانسه، پاراگوئه، انگلستان و آمریکا به شورای امنیت سازمان ملل درخواست جلسه دادند. در این جلسه سفیر شوروی اعلام کرد که اقدام پیمان ورشو کمکی برادرانه در مقابل نیروهای ضد اجتماعی بوده است. روز بعد چندین کشور با ارائهٔ قطعنامه ای حمله را محکوم کردند و خواستار خروج نیروهای پیمان ورشو از چکسلواکی شدند و سفیر آمریکا اعلام کرد که کمکِ برادرانهٔ شوروی درست مثلِ کاری ست که قابیل با هابیل کرد.
