تنگ چاره

لغت نامه دهخدا

تنگ چاره. [ ت َ رَ / رِ ] ( ص مرکب ) کسی که راههای چاره بر او مسدود و سخت مشکل باشد. درمانده. گرفتار سختیهای صعب و دشوار. که چاره بر او تنگ است :
ای بِرّ تو رسیده به هر تنگ چاره ای
از حال من ضعیف براندیش چاره ای .
رودکی.
رجوع به تنگ و دیگر ترکیبهای آن شود.

فرهنگ فارسی

کسیکه راههای چاره بر او مسدود و سخت مشکل باشد . درمانده .

پیشنهاد کاربران

بپرس