تنک ریش
لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
خفیف اللحیه. [ خ َ فُل ْ ل ِ ی َ ] ( ع ص مرکب ) زِبِرقان. تنک ریش. ( یادداشت بخط مؤلف ) .
سبک ریش . [ س َ ب ُ ] ( ص مرکب ) تنک ریش . آنکه ریش تنک دارد نه انبوه : سناط [ س ِ / س َ ]؛ کوسه ای که ریش نباشد آن را، یا مرد سبک ریش در رخسار، یا آنکه ریش بر زنخ آن باشد نه بر عارض . ( منتهی الارب ) . زِبْرِقان . اَمْلَط. اَمْرَط. اَخْرَط. ( منتهی الارب ) .