تنوین تنکیر. [ ت َن ْ، ن ِ ت َ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) تنوینی است که به آخر بعض کلمات مبنی درآید تا میان حالت معرفه و نکره بودن آنها را معلوم دارد، چنانکه در کلمات «صه » و «مه » که اگر بدون تنوین باشد معرفه و اگر با تنوین باشد مثل «صه » و «مه » نکره اند. و در واقع تنوینی است که برای نکره ساختن کلمه بر آخرش درآید. ( از کشاف اصطلاحات الفنون ). رجوع به تنوین و دیگر ترکیبهای آن شود.
فرهنگ فارسی
تنوینی است که به آخر بعض کلمات مبنی در آید تا میان حالت معرفه و نکره بودن آن ها را معلوم دارد .
