تنهای قمی

[ویکی فقه] واژه تنها تخلص میرزا محمدسعید معروف از شاعران سدۀ ۱۱ق/۱۷م است. گذشته از شاعری، در علوم نظری و طبابت نیز دست داشت. از جلوه های شاعری تنهای قمی، مثنوی بزمی و عرفانی «خورشید و مه پاره» یا «گل رعنا» است که به شاه عباس دوم صفوی تقدیم شده است.
تنهای قمی، میرزا محمدسعید معروف به تنهای قمی متخلص به تنها، شاعر سدۀ ۱۱ق/۱۷م و از پزشکان خاص شاه عباس دوم صفوی. وی فرزند حکیم محمدباقر قمی،
نصرآبادی، محمدطاهر، تذکره، ج۱، ص۱۶۷، به کوشش وحید دستگردی، تهران، ۱۳۶۱ش.
از جلوه های شاعری تنهای قمی، مثنوی بزمی و عرفانی «خورشید و مه پاره» یا «گل رعنا» است که به شاه عباس دوم صفوی (سل ۱۰۵۲-۱۰۷۷ق) تقدیم شده است.
ملک، خطی، ج۲، ص۲۳۸.
از جمله سوانح زندگی شاعر، می توان از زندانی شدنش در قلعه الموت، در زمان شاه سلیمان (۱۰۷۷-۱۱۰۶ق) به سبب حسد حاسدان نسبت به وی و سخن چینی های آنان یاد کرد.
واله داغستانی، علیقلی، ریاض الشعراء، ج۱، ص۴۴۹، به کوشش محسن ناجی نصرآبادی، تهران، ۱۳۸۴ش.
...