تنهاء

لغت نامه دهخدا

تنهاء. [ ت َ ] ( ع اِ ) جای منتهی شدن آب رودبار از کرانه. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). تنهاة. ( اقرب الموارد ).

تنهاء. [ ت ِ ] ( ع اِ ) خاک و جز آن که بدان سیل را بازگردانند. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). تنهاة. ( اقرب الموارد ).

پیشنهاد کاربران

بپرس