تنها خرام

لغت نامه دهخدا

تنهاخرام. [ ت َ خ ِ / خ َ / خ ُ ] ( نف مرکب ) که تنها خرامد.تنهارو. تک رو. که در رفتن یاری نگزیند :
ماه تنهاخرام از آن آواز
بند برقع بهم کشید فراز.

نظامی.

رجوع به تنهارو و تنها و دیگر ترکیبهای آن شود.

که تنها خرامد . تنهاور . تک رو که در رفتن یاری نگزیند .

تکر رو
تنها
یکه رو
ماهِ تنها خرام از آن آواز
بند بُرقع به هم کشید فراز
✏ نظامی
دگر خانه دارد ز سنگ رخام
شب آنجا رود ماه ِ تنها خرام
✏ �نظامی�