تنفس دهانی

تنفس دهانی عبارت است از دم و بازدم به کمک گونه ها و کف دهان؛ در این روش تنفس جانور کف دهانش را به تناوب و به صورت کاملاً آشکار تکان می دهد. [ ۱] این تنها روش ورود هوا به شُش ها در دوزیستان است.
دو گونه تنفس دهانی وجود دارد که در هر یک از آنها شمار دفعات تکان خوردن کف دهان برای کامل شدن دم و بازدم متفاوت است.
تنفس دهانی چهار گامی در پرتوبالگان و برخی دوزیستان مانند قورباغه پنجه دار و سمندرهای ماری دیده می شود. [ ۱] چهار گام این نوع دم و بازدم عبارتند از:
• بسته شدن چاکنای ( ورودی شُش ها بسته می شود ) ، بازشدن سوراخ بینی، پایین رفتن کف دهان ( گشاد شدن محفظهٔ دهان ) و مکش هوا به داخل
• بسته شدن سوراخ بینی، بازشدن چاکنای، بالا رفتن کف دهان ( کوچک شدن محفظهٔ دهان ) ، راندن هوا به درون شُش ها.
• پایین رفتن کف دهان، جمع شدن شُش ها
• بازشدن سوراخ بینی، بسته شدن چاکنای، بالا رفتن کف دهان
تنفس دهان به دهان دو گامی در بیشتر دوزیستان دیده می شود و بسیار سریع تر است. [ ۱] در این روش:
• کف دهان پایین می رود ( گشاد شدن محفظهٔ دهان ) ، هوا از محیط بیرون و از شُش ها به درون محفظهٔ دهان کشیده می شود.
• کف دهان بالا می آید ( کوچک شدن محفظهٔ دهان ) ، هوای با اکسیژن کمتر به بیرون بدن رانده می شود و همزمان هوای با اکسیژن بیشتر وارد شُش ها می شود.
میزان اختلاط هوا در این مرحله نزدیک به ۲۰ درصد است و چندان زیاد نیست. [ ۲]