تندیه

لغت نامه دهخدا

( تندیة ) تندیة. [ ت َی َ ] ( ع مص ) از چراگاه ترش به چراگاه شیرین آوردن شتران را. || چرانیدن شتر میان دو نوبت آب.( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). || نمگین و تر گردانیدن. ( زوزنی ) ( از تاج المصادر بیهقی ). تر و نمناک کردن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).
تندیه. [ ت َ ی َ / ی ِ ] ( اِ ) شکل و صورت انسانی. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به تندسه و تندیسه و تندیس و تندس شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس