تندیس مصری داریوش بزرگ یکی از اصلی ترین آثار باقیمانده از هنر هخامنشیان است. جنس این تندیس از مرمر است. این تندیس در موزه ملی ایران، موزه ایران باستان نگهداری می شود.
این مجسمه که داریوش اول را نشان می دهد در حین کاوش های کاخ داریوش واقع در شوش توسط گروهی ایرانی - فرانسوی که ژان پرو آن ها را هدایت می کرد، در سال ۱۹۷۲ کشف شد. این اثر از سال ۱۹۷۳ در موزه ملی ایران، بخش موزه ایران باستان نگهداری می شود. بر روی این مجسمه که در مصر حکاکی شده، تزئیناتی به خط هیروگلیف و بر روی آن نوشته هایی به خط میخی پارسی قدیم، ایلامی و بابلی وجود دارد که مشخص می کند مجسمه مربوط به داریوش بزرگ است.
... [مشاهده متن کامل]
کاوشگران فرانسوی در دسامبر سال ۱۹۷۲ میلادی در شوش به کشفی شگفت انگیز دست یافتند. آنان تندیسی بزرگ تر از اندازه طبیعی از داریوش بزرگ یافتند که متأسفانه سر نداشت. با این همه، تنهٔ بدون سر تقریبأ سه متر بلندی داشت. این تندیس در محلی نزدیک به شرق تالار قصر داریوش بزرگ بر بالای آپادانا یافته شد.
مجسمه در سمت غربی ورودی کاخ داریوش بزرگ در شوش پیدا شد. در سمت شمالی نیز احتمالاً مجسمه دیگری وجود داشت که از آن به جز چند قطعه ای که رولان دو مکنم در سال های ۱۹۱۲ تا ۱۹۱۳ کشف کرد، چیزی باقی نمانده است.
ارتفاع مجسمه بدون احتساب سر آن که هنوز کشف نشده است به ۲ متر و ۴۶ سانتی متر می رسد.
این نخستین تندیس تقریبأ کاملی است که از دوران هخامنشیان به دست آمده است. پیشتر، قطعه هایی از تندیس های هخامنشیان یافت شده بودند. این تندیس در اصل رنگی بوده، زیرا باقیمانده های رنگ قرمز روی کفش آن یافت شده است. کتیبه ای مصری در دو طرف پایهٔ تندیس در بر دارندهٔ نام ۲۴ نفر از رعایاست. متن مصری چنین بیان می کند: «اَتوم، خدای هلیوپولیس، او را برگزیده است تا خداوندگار همهٔ کسانی باشد که در احاطهٔ پرتو خورشید قرار دارند، زیرا می داند که او پسرش است. » نیث ایزدبانوی سائیس، نیز داریوش را برگزید تا خداوندگار جهان گردد.
در متون میخی سه زبانه چنین آمده است: «این همان تندیس سنگی است که داریوش شاه دستور داد در مصر بسازند تا هر کس در آینده آن را ببیند، بداند که ایرانیان مالک مصرند. » ژان یویوت بر اساس این ارزیابی که مرمر این تندیس از کوه های زاگرس استخراج شده است، این نظر را مطرح کرده که این تندیس نمونه ای از اصل آن به شمار می رود که در برابر معبد اَتوم در هلیوپولیس نصب شده بوده است.
این مجسمه که داریوش اول را نشان می دهد در حین کاوش های کاخ داریوش واقع در شوش توسط گروهی ایرانی - فرانسوی که ژان پرو آن ها را هدایت می کرد، در سال ۱۹۷۲ کشف شد. این اثر از سال ۱۹۷۳ در موزه ملی ایران، بخش موزه ایران باستان نگهداری می شود. بر روی این مجسمه که در مصر حکاکی شده، تزئیناتی به خط هیروگلیف و بر روی آن نوشته هایی به خط میخی پارسی قدیم، ایلامی و بابلی وجود دارد که مشخص می کند مجسمه مربوط به داریوش بزرگ است.
... [مشاهده متن کامل]
کاوشگران فرانسوی در دسامبر سال ۱۹۷۲ میلادی در شوش به کشفی شگفت انگیز دست یافتند. آنان تندیسی بزرگ تر از اندازه طبیعی از داریوش بزرگ یافتند که متأسفانه سر نداشت. با این همه، تنهٔ بدون سر تقریبأ سه متر بلندی داشت. این تندیس در محلی نزدیک به شرق تالار قصر داریوش بزرگ بر بالای آپادانا یافته شد.
مجسمه در سمت غربی ورودی کاخ داریوش بزرگ در شوش پیدا شد. در سمت شمالی نیز احتمالاً مجسمه دیگری وجود داشت که از آن به جز چند قطعه ای که رولان دو مکنم در سال های ۱۹۱۲ تا ۱۹۱۳ کشف کرد، چیزی باقی نمانده است.
ارتفاع مجسمه بدون احتساب سر آن که هنوز کشف نشده است به ۲ متر و ۴۶ سانتی متر می رسد.
این نخستین تندیس تقریبأ کاملی است که از دوران هخامنشیان به دست آمده است. پیشتر، قطعه هایی از تندیس های هخامنشیان یافت شده بودند. این تندیس در اصل رنگی بوده، زیرا باقیمانده های رنگ قرمز روی کفش آن یافت شده است. کتیبه ای مصری در دو طرف پایهٔ تندیس در بر دارندهٔ نام ۲۴ نفر از رعایاست. متن مصری چنین بیان می کند: «اَتوم، خدای هلیوپولیس، او را برگزیده است تا خداوندگار همهٔ کسانی باشد که در احاطهٔ پرتو خورشید قرار دارند، زیرا می داند که او پسرش است. » نیث ایزدبانوی سائیس، نیز داریوش را برگزید تا خداوندگار جهان گردد.
در متون میخی سه زبانه چنین آمده است: «این همان تندیس سنگی است که داریوش شاه دستور داد در مصر بسازند تا هر کس در آینده آن را ببیند، بداند که ایرانیان مالک مصرند. » ژان یویوت بر اساس این ارزیابی که مرمر این تندیس از کوه های زاگرس استخراج شده است، این نظر را مطرح کرده که این تندیس نمونه ای از اصل آن به شمار می رود که در برابر معبد اَتوم در هلیوپولیس نصب شده بوده است.
