تندیس اسب سوار

تندیس اسب سوار یا سواردیس گونه ای تندیس است که در آن افراد مهم به حالت سوارکاری نشان داده می شوند. از ساخت و نصب این تندیس ها بیشتر برای یادبود سالاران لشکرها، سیاست مداران فعال در زمینه نظامی و هم چنین شهسواران و پهلوانان استفاده می شود.
پیشینهٔ ساخت تندیس های اسب سوار در غرب به دوران یونان باستان بازمی گردد. تندیس سوارکار رامپین مربوط به یونان باستان را از پیش نمونه های آن می دانند. از پیش نمونه های نیمه تندیس گونه این مجسمه ها در شرق می توان به تندیس خسرو پرویز در تاق بستان در غرب ایران اشاره کرد.
در سدهٔ بیستم از محبوبیت این گونه تندیس ها کاسته شد. یکی از علت های آن کاهش علاقه هنرمندان نسبت به سبک معماری مدرسه هنرهای زیبای پاریس[ ۱] ) ( سبک بوزار ) است، یعنی همان سبکی که برای بیشتر سواردیس ها به کار برده می شد. علت دیگر کاهش ساخت این گونه تندیس ها را می توان کنار گذاشته شدن اسب از صحنه کار و جنگ در دنیای معاصر دانست.
با افزایش ساخت یادمان های سوارکاران در ایالت های جنوب غربی آمریکا در دهه ۱۹۷۰ و اوایل دهه ۱۹۸۰ ساخت این گونه تندیس ها در غرب رونقی دوباره به خود دید. این آثار جدید را می توان به دو دسته بخش کرد. یک دسته بناهای یادبود چهره های شاخص تاریخی و دیگر بناهای موضوعی مانند تندیس کابوی های آمریکایی. امروزه تندیس های اسب سوار را می توان در سراسر جنوب غرب آمریکا مشاهده کرد.
بزرگ ترین سواردیس جهان تندیس اسب سوار چنگیزخان است که در سال ۲۰۰۹ در ۵۴ کیلومتری اولان باتور پایتخت مغولستان ساخته شد. این مجسمه در محلی به نام تسونجین بولدوگ ساخته شده که بر پایه افسانه ها، چنگیزخان در آن جا «تازیانه زرین» را یافته است.
پیش از ساخت این تندیس، بنای یادبودی از خوزه گرواسیو آرتیگاس، قهرمان ملی اوروگوئه که در شهر میناس اروگوئه برپا شده بزرگ ترین سواردیس جهان بود. این بنا ۱۸ متر بلندا و ۹ متر درازا دارد و وزن آن ۱۵۰ هزار کیلو است.