تندیاز

لغت نامه دهخدا

تندیاز. [ ت ُن ْدْ] ( نف مرکب ) سریعالسیر. تیزتک. پرسرعت :
نشست از بر باره تندیاز
همی رفت با وی بسی رزمساز.

فردوسی.

(تُ ) (ص فا. ) زودرس ، زودیاب .

تندوتیز، زودگذر.

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید