تناسخ در عرفان حلقه

درواقع نه ما که هیچکس تصور روشن وحقیقی از مفهوم بیکران، بیحد و مطلق ندارد ونخواهد داشت، در حقیقت نامحدودی که ذهنهای محدود ما تصور روشنی از آن بیابد و در خرد محدود ما فهم پذیر و به تعبیری قابل لمس گردد که درینصورت دیگر نامحدود نیست، محدودی ست مانند ما، محدودی می شود در کنار محدودهای دیگر، بنابراین هیچ ذهن و خردی پی به ذات و گوهر و ژرفای خداوندی که بیحد و مطلق است نخواهد برد و هر داوش و ادعایی جز این پوچ، توهم و هذیان است.
آنچه که شما آن را شناخت بیکران و بینهایت می نامید درواقع شناخت نامها ( اسماء ) ، و ویژگیها ( صفات ) حضرت بیکران است که در جهان افزونی وکثرت به نمایش در می آید که در خود و بیرون از خود می بینیم.
نیروهای ادراکی پیامبران نیز پی به ذات و ژرفای الهی نبرده است، پیامبراسلام حضرت محمد ( ص ) : "خدایا تو را آن گونه که هستی نشناختیم" زیرا شناخت و علم نیازمند احاطه عالم به معلوم است؛ خداوند نامحدود است و جز خدا همه محدودند؛ بنابراین حقیقت ذات خدا برای غیر خدا شناختنی نیست. از این رو آنچه ما در باره خداوند می توانیم بگوییم در حقیقت وابسته به جایگاه تجلی، ظهور و نمود خدا است، نه خود خدا.
درباره جهانهای بیشمارِ هم ارز و همسو با این جهان، چون این جهانهایی که گفته اید مانند این جهان مادی هستند پس باید در چهارچوب قوانین ریاضی و طبیعی بگنجند و دریافتنی و آموختنی و درک پذیر باشند وگرنه اثبات پذیر و درخور نگرش نخواهندبود، نه اینکه شما فهم آن را به فهم بینهایت پیوند دهید و از پاسخ دانشورانه بگریزید!
درباره سخن خداوند [ما از رگ گردن به انسان نزدیکتریم] دلیلی که شما می آورید درست است ولی نکته اینجاست که زاویه دید شما یعنی جهت گفته شما دارای زاویه ای " از" عالم وحدت "به" عالم کثرت است یعنی در برابر وجود بینهایت، انسان نقطه ای بی بعد بیش نیست ولی نکته این است که خداوند برای انسانی سخن می گوید که به هرحال برای خود موجودیتی قائل است و اینگونه سخن برای او فهمیدنی می شود، نه تنها انسان 1400 سال پیش که انسان امروز که بسی خودبزرگ بین تر هم شده.
چرا انسان در طرح خردمندانه نظام آفرینش نیازمند به پیامبر است؟
این انسان است که برای هدایت و شناخت و عمل درست نیازمند پیامبر و حجت است نه اینکه خداوند نیاز به کسی یا چیزی داشته باشد.
چگونه انسان هدایت و پرورش یابد؟ آیا خداوند باید مستقیما هدایت را به دل تک تک انسانها بیاندازد؟ ( همان وحی یا هرچه نامش را بگذارید ) ، آیا همه انسانها توانایی و شایستگی چنین ارتباطی را با خدا دارند؟ اگر اینگونه بود که دنیا آرمانشهر می شد، نه چنین نیست، تنها کسی که دارای دانش الهی و خدادادی ست و معصوم است و گرفتار لغزش وخطا نمی گردد، به رسالت برگزیده شده و به او وحی می گردد.
فلسفه نبوت و امامت، هدایت بیرونی بشر است؛ چراکه انسان به علل درونی و بیرونی نمی تواند گزینش درستی داشته باشد و در مسیر کمال و والایی گام بردارد؛ زیرا هواهای نفسانی از سویی و وسوسه های شیطانی از سویی دیگر، موجب می شود که در جایگاه شناخت حق و باطل بلغزد یا آنکه در عمل به خوبی ونیکی، گمراه شود و کار درست را به درستی انجام ندهد، آل عمران آیه 4: [برای هدایت مردم کتاب جدا کننده حق از باطل ( فرقان ) را فرستاد، همانا آنان که به آیات خدا کافر شدند بر آنها کیفر سختی ست و خدا عزیز وکیفر دهنده است]
همچنین دانش بر آمده از وحی به انسان کمک می کند تا حقایق هستی را فراتر از آنچه با نیروی حواس و یا خرد درک می کرد، بفهمد و آشنا شود. از این رو در قرآن سخن از علوم حکمتی شده که از راه وحی آموخته می شود. آل عمران، آیه 164: [خدا بر اهل ایمان منت گذاشت که فرستاده ای از خودشان در میان آنان برانگیخت که بر آنها آیات خدا را بخواند و آنان را پاک گرداند و کتاب و حکمت بیاموزاند هرچند پیش از آن در گمراهی آشکاری بودند. ]

انا الله و انا علیه راجعون:
اِن در زبان عربی به معنای من می باشد و جمع آن بصورت انا به معنای ما. در بخش اول این آیه قرآنی ضمیر اول شخص جمع یعنی ما تنها به افراد انسانی اشاره ندارد بلکه کلیه موجودات غیر زنده و زنده نباتی و حیوانی و انسانی. حرف ( از ) اشاره به این حقیقت دارد که ما توسط خداوند متعال و ابعاد فراوان و بیکران وی آفریده شده ایم و نه از عدم یا نیستی و به این معنا نمی باشد که ما از خدا و بریده و جدا شده بوده باشیم. لذا بخش دوم این آیه یعنی انا علیه راجعون به معنای رجعت یا بازگشت ما بسوی اوست، اشتباه می باشد و حقیقت ندارد. احساس و فکر و خیال و وهم جدایی و بریدگی انسان دینی از خداوند ریشه در افسانه تخیلی و توهمی بابا آدم و ننه حوای دینی دارد. محتوای این داستان افسانه ای از طرف خداوند متعال و به امر وی و از آسمان نازل نگردیده و در قالب وحی به گوش سر سرایندگان آن ابلاغ نشده است. و آنهم به این علت و دلیل ساده و بدیهی که پیشگاه خداوند متعال بیکران و بینهایت می باشد و هیچ چیز و هیچ کسی در بیرون از آن نه فقط نه وجود دارد و نه می تواند وجود داشته باشد بلکه به خارج یا به بیرون از آن هم نمی تواند طرد و تبعید گردیده باشد.
لا اله الا الله:
این آیه توحیدی محوری ترین آیه قرآن می باشد و تاکنون در زبان فارسی به شکل زیر ترجمه و تفسیر و معنا گردیده است : خدای دیگری غیر از خدا وجود ندارد. اما معنای اصلی و ریشه ای این آیه یعنی از دیدگاه خود پیامبر اسلام به شکل زیر بوده است :
نه اله بلکه الله.
منظور پیامبر دین اسلام از بیان این آیه این بوده است که مسلمانان در آینده بطور واحد برای نامگذاری خالق سماوات سبعه و الارض دیگر از کلمه آرامی اله استفاده نکنند بلکه از واژه عربی الله تا عام و جهانی شود. امروز می دانیم که کلمه الله قبل از میلاد پیامبر اسلام توسط ادیبان قوم عرب از ترکیب و پیوند و آمیزش حرف تعریف و تَعیُن ال در زبان عربی و واژه اله در زبان آرامی ( زبان مریم و یوسف و ایسا و اجداد آنان ) بطور هنرمندانه ای آفریده شده است و نام پدر پیامبر اسلام عبدالله می باشد در تایید این ادعا که این کلمه قبل تولد محمد در زبان و ادبیات قوم عرب موجود بوده است.
قل هوَّ الله و احد :
این آیه ( اولین آیه سوره 112 ) تاکنون در زبان فارسی به شکل زیر ترجمه و تفسیر گردیده است : بگو او احد و واحد است.
در صورتی که این آیه به نمایندگان اقوام عرب و یهود و پارس ابلاغ گردیده است در جهت رفع نزاع های کودکانه آنان بر سر واژه های هو ؛ اَهو ؛ یا هو ؛ یَهوَه و الله برای نامگذاری آفریدگار آسمان ها و زمین های هفتگانه و معنای اصلی و ریشه ای آن یعنی از دیدگاه خود پیامبر به شکل زیر بوده است :
بگو الله و هو هم معنا و یکی می باشند.
چطور و از چه راهی دیگر می توان ثابت کرد که محتوای کتب دینی، آسمانی و منعکس کننده کلام خداوند متعال نمی باشند؟

خداوند متعال بی نیاز مطلق است و لذا برای هدایت و تربیت بشر مثل یک پیر مرد ریشو و عصا بدست و نیازمند کمک و دریافت مجانی امداد غیبی و توکل به خدا ، هرگز نیازی به انتخاب و برگزیدن و اعزام و ارسال آدم هایی تحت عناوین نبی و پسر و رسول ، نداشته و نخواهد داشت و افسار قوای ادراکی فهم و عقل مطلق و بیکران خویش را هیچگاه بدست خلیفگان و جانشینان و سلاطین و فرمانروایان و پیشوایان و رهبران و مراجع تقلید هیچکدام از آیین ها و ادیان و مذاهب نخواهد سپرد.

برخی مفسران طناب رگ ( حبل الورید ) را رگ گردن دانسته اند ولی برخی دگر، رگ قلب را درستر می دانند که به زبان امروز " آئورت" نامیده می شود که مانند طنابی ست ( ورید=سیاهرگ، نامگذاری امروزی است ) ، نزدیکتر از رگی که جریان زندگی به آن است یحنی نزدیکتر از خودمان به خودمان.
-
برای این داوش و ادعای [بیشمار جهانهای یکسان و هم ارز و همسو با این جهان] که بارها بازگو کرده اید چه فرنود و دلیل استواری برای اثبات دارید؟ باور راستین پیدا کردن به فرضیه ها و دیدمانهای اثبات نشده و آن هم مادی و برایندسازی از آنها برای ساخت چهارچوب اعتقادی و معنوی، کار بخردانه ای نیست.
اصلا بیایید خوشبین باشیم و فرض کنیم که همه این نظریه های ماده گرای سده بیستمی و بیست یکمی درست باشد و حتا ساده انگارانه بپنداریم که اینها رهنمونگر به سوی خدای مطلق هم باشد، پس تکلیف میلیارد میلیارد انسان که از هزاره های گذشته تا پیش از سده بیستم به این جهان آمدند و رفتند و مفتخر به دانستن این نظریه های تجربی و ریاضی و فیزیکی نشدند چه می شود؟ آیا آنها حق هدایت یافتن را نداشتند؟ آری البته که داشتند و برای همین خداوند حکیم رسولانش را برای آنها فرستاد.
حقگرایی و خداجویی ویژگی است که خداوند در سرشت همه انسانها گذاشته ولی این گرایش بدون آموزه های پیامبران به بیراهه خواهد رفت، نوزاد شیرخواری را در نظر آورید؛ خدای او و همه چیز او مادرش است که مایه زندگی اوست، بزرگتر که شد پدر را پرزور، بااراده و نان آور می یابد، اینبار ناخودآگاه پدر را خدای روزی رسان خویش می پندارد، برای بشر هزاره های گذشته نیز مانند کودکان همیشه یکی از مظاهر یا نمادهای طبیعت که منبع زر و زور ( یا انرژی ) یا توهم و فریب هم بود مانند خورشید، پادشاه، حتا گاو، بت ( که نماد یکی بزرگان می بود ) ، خدایان کوه المپ و. . . جایگاه خدایی می یافتند درحالیکه نیروهای ادراکی او که سرآمد آنها خرد است ره به حقیقت و راستینگی نمی برد و تا فطرت حقیقت جوی او از سوی اولیای حق بیدار نمی شد همچنان در مدار همان انحرافها و کجرویها می گشتند.
- -
پرسیدید که چرا بیشتر اندیشمندان دینی از زندگی کردن در این دنیا و از خود این دنیا که آفریده شده از سوی پروردگار دانا و تواناست، اینقدر بیزارند؟
نخست اینکه حتا اگر این سخن شما درست هم می بود آسیب و خدشه ای به طرح خردمندانه و حکمت آمیز خداوند برای فرستادن پیامبران نمی زد. ( قرار نیست به خاطر یک دستمال، قیصریه به آتش کشیده شود )
دوم اینکه آن بیزاری که شما دیده اید یا شنیده اید یا جایی خوانده اید نسبت به خود دنیا نیست، دنیاخواهی، دنیاپرستی و دلباختن به دنیا است که مورد نکوهش و بیزاری ست وگرنه خود دنیا که کشتگاه آخرت و جایگاهی ست که خداوند برای پویش و کوشش انسان برای رشد و پیشرفت در اختیار او نهاده.
ولی به هرحال نباید کتمان کرد که این جهان جاییست که در آن همیشه آسانی با سختی و خوشکامی با تلخکامی سرشته شده:
آیه 4 سوره بلد: لقد خلقنَا الانسانَ فی کَبَد
اینکه انسان در دل رنج و سختی آفریده شده، یعنی کامیابیهاى دنیوى آمیخته با رنج و زحمت است. حضرت امیر مومنان علیه السلام می فرماید: دنیا خانه اى است که با سختیها درآمیخته شده است.
این رنج و سختی و تلخکامی همیشه برای حقیقت جویانی که میان دنیاجویان می زیند افزونتر و فرساینده تر است شاید چیزی گویند که به بیزاری از دنیا و زندگی تعبیر شود.
قطع این مرحله بی همرهی خضر مکن / ظلمات است بترس از خطر گمراهی

اگر شما در پاسخ این سوال کودکانه من بفرمائید که این دنیا توسط خداوند متعال و به امر وی آفریده شده است و نه توسط اهریمن یا شیطان، آنگاه سوال کودکانه دوم من این خواهد بود : پس چرا اکثر متفکرین و اندیشمندان دینی از زندگی کردن در این دنیا و از خود این دنیا که آفریده شده توسط پروردگار دانا و تواناست، اینقدر متنفر و بیزار اند ؟ آیا چنین متفکرین یا اندیشمندان در ضمیر ناخودآگاه خویش از امر و کار خداوند متعال بیزار اند و خود نمی دانند ؟

و هنگامی که سخن از جهان بیکران خداوندی می شود چگونه می توانیم آن را در باطن و درون جهان مادی بپنداریم؟ مگر نامحدود در محدود می گنجد که بتوانیم به یاری دانش به آن دست یابیم؟! ما به یاری دانش می توانیم برای نمونه به اندام کلیه و کارکرد پالاینده ی خون بودنِ آن دست یابیم چراکه کلیه، اندام محدودتری ست در پیکر محدود ما و در نتیجه دسترسی پذیر برای ما،
ولی اینجا سخن از یک هستی بیکران و بینهایت است و این ماییم که در جایگاه بسیار ناچیزِ محدود، در درون آن نامحدودِ مطلق جای گرفته ایم بنابراین هرگز وجودِ نامحدود، به چنگ ما که محدودیم در نخواهد آمد، ما و این جهان مادی، محاط و بسته شده در برابر خدایی هستیم که محیط و چیره بر ماست پس ما به کمک دانش مادی که ناگزیر پای در سرچشمه قید و بندها دارد[حتا اگر بی لغزش و اشتباه هم فرضش کنیم] نخواهیم توانست پی به مطلقی که پیراسته از قید و بند است ببریم،
گفتم محاط باشد معقول عین او / گفتا براو محیط نباشد عقول اگر.
حالا که دانشی که در دست ماست چه تجربی چه ریاضی و. . آلوده به انواع نارساییها و پر از کاستیها و خطاها و لغزشهاست، با چنین دانشی که برای خود ساخته و پرداخته ایم حتا به همین جهان پیرامونی هم به درستی دست نمی یابیم که هیچ، حتا در حال آسیب زدن به آن و خودمان هم هستیم،
این همه آلودگی زمین که به فضا هم سرایت کرده، نابودی منابع و جانداران، بیماریهای نوپدید، جنگ افزارهای هراس انگیز هسته ای، شیمیایی، کشتار گروهی و و و که همه اینها وجود یافته از همان دانش ناقص و نارسا و پر از کاستی و لغزشِ خِرَدهای پرورش نایافته ی ماده گراست.
چنین دانشی با این ویژگیها ما را به کجا رهنمون می کند؟ به بینهایت؟! باید آرزو کنیم که به ورطه نیستی و پرتگاه نابودیمان نکشاند، بینهایت پیشکش!
البته هرگز منکر پیشرفتهای علمی و صنعتی در زمینه های گوناگون نیستم ولی این دانشِ دست و پا بسته ی افتاده در قفسِ ماده را چه به پرواز در آسمان بینهایتی یا شناوری در دریای بیکرانگی؟ مانند کرمی در گل و لای پیرامونش می لولد و از یک سانتیمتر پس و پیش خود آگاهی ندارد.
-
اینکه شما مدعی هستید "بیرون از این جهان، جهانهای بیشماری هست کاملن یکسان و برابر با این جهان" و یا "هر انسانی دارای ده تا من یا خود مردانه و زنانه است" چه دلیل استواری برای این سخنان دارید؟ در کدام بُنمایه و منبع علمی آمده و کدام پژوهشگری در بیان آن قلمفرسایی کرده وآن را به اثبات رسانده؟
وجود مهبانگ و باز و بسته شدن پیاپی کیهان تنها یک فرضیه اثبات نشده است و حتا به فرض درست بودن این دیدگاه و دیدمان، ربطی به این ندارد که روند زایش و مرگ انسان گرفتار این چرخه به ظاهر بی پایان باشد این مهبانگ شاید قیامتی باشد برای آفریدگانی که تا آن زمان بوده اند و انتقال آنها به سرا و جهان دیگر، و از سوی دگر، سرآغازی باشد برای آفرینشی نو با آفریدگانی نوین تا مهبانگی دیگر یعنی قیامت و رستاخیز بعدی.
چنانچه گفته شد انسان به دلیل قرار داشتن در حد و تقیّد، نمی تواند که به بی حدی رسد یا حتا از آن ذره ای آگاه گردد وهمیشه کور ونادان خواهد ماند مگر اینکه خودِ آن بیحدِ مطلق، راه را به او نشان دهد و او را از این تنگنای حد و مرز برهاند،
این کار چگونه آسان ومیسر می گردد؟ آیا جز این که فرستاده ای از سوی حضرت حق مامور به این امر باشد؟ آیا خداوند دانا وتوانا از فرستادن چنین ماموری عاجز وناتوان است؟ یا اینکه کاری نشدنی و محال است؟ یا می خواهد برای همیشه بندگانش را در گیجی و سرگشتگی نگه دارد؟
با کدام دلیل عقلی می توان وجود پیامبران توحیدی را زیر سوال برد و آن را نپذیرفت؟ خود همین که شما از وجود مطلق و بیکران وبینهایت خداوند متعال سخن می رانی درواقع از آموزه های همان پیامبران بهره گرفته ای وگرنه همگی مان در پی همان قید و بندِ این جهانی که دست و پای عقل و خردمان را بسته، مطمئن باشید همچنان مشغول انواع بت پرستیها و خورشید پرستیها و یا گاو یا انسان پرستیها و. . . بودیم و از چیزی به نام مفهوم بینهایت کوچکترین آگاهی نداشتیم.

چون نیروهای ادراکی انسان مانند ابزارهای حسی ( چشم وگوش و. . ) یا خیال، پندار، دل و خرد، بسیار کم توان و نارسا هستند و تنها در این حد و اندازه اند که یاریگر انسان باشند برای چندگاهی دست و پنجه نرم کردن ( زندگی ) و ماندگاری نسل در این جهان فرساینده ومرگ آور.
نمونه اش اینکه شما بخودی خود ( یعنی تنها با مراجعه به درک خودت ) حتا نمی دانی که این بدن چگونه زنده است یا اینکه آیا خون نیاز به تصفیه و پالایش دارد یا نه؟ چه برسد به اینکه کدام اندام چنین کاری را به دوش دارد!
دانش ریاضی ( و فیزیک و. . . ) نیز درواقع دانش شناخت قانونهای حکمفرما در جهان مادی ومحدود است وکاربردی در جهان غیر مادی و بی نهایت ندارد.
البته این نیروهای شناختی وادراکی به دانش شناخت گیتی ( دنیا ) نیز دسترسی پیدا خواهند کرد ولی بسیار کند ومیلیمتری همراه با کجرویهای بیشمار از مسیر آن، سرانجام اینکه پس از گذران هزاران سال و این همه پیشرفت! در دانش، رسیده ایم به جایی که ممکن است ناخواسته و ناگهان لابلای چرخ دنده های همین دانش به کام مرگ رویم.
این است همه شناخت و دریافت ما از جهان مادی و محدود، اکنون بپندارید با این نیروها و ابزارهای مادی و طبیعی و محدودی که در اختیار داریم بخواهیم به شناخت و دریافتی از جهان معنوی و فراطبیعی و نامحدود هم دست یابیم! زهی خیال باطل
نمونه دیگری هستیم از کسی که می خواست خدا را با تیر و کمان به چنگ آورد!
تیری که از کمان و ابزار این جهان و به یاری زور بازو و نیروی این جهان به پرواز درآید به ناچار در همین جهان هم فرود می آید، از مرز محدودیت خویش نمی تواند که برهد و از جهان معنوی هیچگونه نشان و ارمغانی برای ما نخواهد داشت.
نردبانی که ما را به جهان بالا برساند و خرد ما را به فهمی از خداوند روشن گرداند در این جهان، ساختنی نیست، باید از سوی همان وجود نامحدود به جهان محدود فرستاده شود که چیزی نیست جز همان میانجی، رسول و حجت خدا، مانند رشته ایست که سری در نامحدود و لامکان دارد و سری در محدود و مکان،
نبودن چنین رشته ای هرگز تصور پذیر نیست، نه تنها برای هدایت است که او جریان بی پایان فیض الهی و میانجی و واسطه آفرنش ست که دراصل، نبودش یعنی نبود این جهان.
مثال [روشن بودن چراغ ( =آفرینش ) به واسطه رشته سیمی که به سرچشمه برق متصل است] نمونه بسیار نازلی ست که فقط برای روشنگری ذهن گفته می شود.
هرکسی نیز نمی تواند ادعای رسالت و پیامبری کند، خداوند فرستاده اش را با دلایل آشکار و شگفت آوری می فرستد که نزد مردم انکار ناپذیر باشد.

الف - ایسا مسیح خطاب به شنوندگان کلام خویش چنین فرموده است : من حقیقت و راه و زندگی ام ، فقط از طریق من می توانید به پیشگاه پدر آسمانی راه یابید و از زندگی جاودانه برخوردار گردید. بخش اول این گفتار یک ادعا می باشد و هر فرد انسانی میتواند چنین ادعایی را بنماید. اما بخش دوم نشانه بارز و آشکار میل و انگیزه باطنی به انحصار طلبی در میدان رقابت نام آوری و شهرت طلبی می باشد و به دلیل ساده و بدیهی زیر نمی تواند حقیقت داشته باشد. پیشگاه یا درگاه و یا بارگاه خداوند متعال بیکران یا بینهایت می باشد و هیچ چیز و هیچ کس در بیرون یا خارج از آن نه وجود دارد و نه می تواند وجود داشته باشد، لذا پیشگاه خداوند متعال در و دروازه ندارد که یک نفر به عنوان دربان یا دروازه بان دَم آن بایستد و با صلاح و اختیار خویش عده ای را به داخل راه دهد و بقیه را پشت در یا دروازه نگه دارد و مانع ورود آنان گردد .
ب - پیامبر اسلام خطاب به شنوندگان کلام خویش فرموده است که اگر شهادت دهید که من رسول و ولی الله هستم، آنگاه جای شما یقینن و مطمئنن در آخرت در بهشت خواهد بود و کسانیکه چنین شهادتی ندهند جایشان حتما توی جهنم یا دوزخ خواهد بود. این گفتار هم از دیدگاه انسان آگاه و بیدار و هوشیار امروز درست مثل گفتار ایسا نشانه بارز و آشکار میل و انگیزه باطنی به انحصار طلبی در میدان رقابت نام آوری و شهرت طلبی می باشد.
یکی از دو داستان بنیادی ادیان یهودیت و مسیحیت و اسلام عبارت است از داستان خلقت آدم و حوا و دیگری داستان آفرینش شش روزه جهان توسط خداوند متعال می باشد. نظریه تکاملی داروین در پیرامون ریشه و اصل انواع موجودات زنده نباتی و حیوانی و انسانی بطور غیر مستقیم بزرگترین ضربه را به داستان آدم و حوا زده و طرح آنرا نقش بر آب نموده و نظریه علمی مه بانگ بزرگترین ضربه را به ستون فقرات داستان دوم وارد نموده است. اما این دو تئوری علمی بهمراه نظریه مکانیک ذرات و امواج یا مکانیک کوانتمی به هیچوجه منکر وجود خداوند متعال نبوده و نمی باشند بلکه مستحکم ترین اثبات های غیر مستقیم وجود خداوند و موجود بودن طرح مطلق آفرینش می باشند. اندیشمندان و متفکرین پیرو ادیان توحیدی هیچکدام نتوانسته که وجود خدا و موجود بودن طرح مطلق آفرینش را این چنین اثبات نمایند. ادیان توحیدی - ابراهیمی هر کدام در طول تاریخ پیدایش خود تاکنون هیچکدام از قوانین حاکم بر طبیعت را کشف نکرده و هیچ گونه اختراع مفیدی به حال انسان ننموده اند و حتا پدیده جاودانه بودن زندگی را هم نتوانسته اند بطور حقیقی و منطبق بر واقعیت شرح و توضیح دهند، غیر از قبض و جدایی روح از کالبد به اصطلاح مادی به هنگام فرا رسیدن اجل مرگ . ریشه احساس جدایی اندیشمندان دینی از خداوند متعال بطور واضح و آشکار در داستان تخیلی - توهمی بابا آدم و ننه حوا قرار دارد که بر اساس آن افسانه گویا از باغ فردوس یا جنت و یا بهشت فسقلی اِدِن ( Eden ) یا عدن و از پیشگاه بیکران خداوند متعال به بیرون طرد و تبعید شده بوده باشند.
شریعت حقیقی و واقعی و راستین خداوند متعال هرگز آئین و دین و مذهب نبوده و نمی باشد بلکه علوم و راس آنها علوم طبیعی و تجربی و ریاضیات هم محض یا نظری و هم عملی و کاربردی. این حقیر مدت هاست که در لوح دل و سر خویش نیم زوج دین را از زوج باستانی و قدیمی " خدا - دین " پاک کرده ام و بجای آن علم گذاشته ام به شکل :
خدا - علم.
و دنبالچه علمیه را از واژه جمع حوزه ها برداشته و بجای آن دینیه گذاشته ام به شکل : حوزه های دینیه .

الف - چرخه یا زنجیره تولد و مرگ که یک پدیده طبیعی است و به زبان سانسکریت سَم سَرا ( samsara ) نام دارد که به زبان تمثیل و فارسی به معنای سرا یا خانه سم یا درد و رنج بوده است.
ب - شرح و توضیح و تبیین و توجیه این پدیده طبیعی از طریق گردش روان یا تناسخ.
باور مندان به دین اسلام از صدر اسلام تاکنون همچنین به موضوع دیگری در این زمینه اطلاع حاصل نکرده اند و آن اینکه بودا شرح و توضیح این پدیده طبیعی یعنی چرخه یا زنجیره تولد و مرگ را از طریق حلول روان یا تناسخ با قاطعیت رد نموده و آنرا باطل اعلام کرده است و جاری شدن یا روان بودن چرخه تولد و مرگ را فقط در چارچوب زنجیره علت و معلول مادی مقدور و امکان پذیر دانسته است. اما برای پیاده شدن از آن قبل از موعد مقرر راه های هشت گانه مراقبتی را به شاگردان و پیروان خود پیشنهاد نموده است ، زیرا از دیدگاه خردمندان هندو پیش از بودا پیاده شدن از این چرخه گردون قبل از موعد مقرر محال و غیر ممکن به پیروان ابلاغ و اعلام گردیده است. خود باور به زنجیره تولد و مرگ و صرف نظر از شرح و توضیح آن یک راه فکری - خیالی بوده است در شرح و توضیح پدیده طبیعی دیگری تحت عنوان جاودانه بودن زندگی. نکته ای که در این زمینه باید به آن توجه شود این است که در بین هندوان و مصریان و ایرانیان و یونانیان و رومیان باستان قبل از پیدایش اولین دین از ادیان توحیدی - ابراهیمی یعنی یهودیت کلمه روح رایج نبوده است بلکه کلمه روان.
لذا پدیده دوگانگی وجود بخصوص هستی یا وجود انسان به شکل بدن - روان بوده است. در سرزمین ایران از کلمه جان هم استفاده شده است به شکل تن - جان. اما تاریخ دقیق پیدایش کلمه جان در دست نمی باشد. پس از پیدایش ادیان توحیدی و بخصوص مسیحیت و اسلام آن ترکیب دو گانه شکل سه گانگی بخود گرفته است : بدن - روح - روان. در فلسفه غرب از یونان باستان تا کنون این دو نوع ترکیب بصورت دو مسئله حل نشده باقی مانده اند.
حل این دو مسئله از دیدگاه این حقیر به شکل زیر می باشد : نه تنها روح بلکه ماده هم به یک سهم مساوی با روح امر خداوند متعال می باشد و نه امر اهریمن یا شیطان . ماده و روح نیم زوج های بنیادی همزاد و هم بازی و هم ارز همدیگر می باشند و غیر قابل تفکیک و جدایی از هم اند بلکه از قابلیت و استعداد تبدیل متقابل بهمدیگر و تعویض نقش برخوردار می باشند، درست مثل نیم زوج های بنیادی همزاد و هم بازی و هم ارز تولد و مرگ. روان لایه درونی این دو قطب عظیم می باشد. ماده و روح همیشه به دو روش بهمدیگر تبدیل می شوند ؛ یکی مستقیم و دیگری غیر مستقیم. به عنوان مثال پیدایش انواع موجودات زنده نباتی و حیوانی و انسانی و افزایش و کاهش جمعیت و انقراض آنها از نوع تبدیل به روش غیر مستقیم می باشد و تبدیل به روش مستقیم همیشه در اولین لحظات وقوع مه بانگ های متوالی اتفاق می افتد و صورت می پذیرد. هرگاه پس از وقوع یک مه بانگ یکی از این دو قطب ( بهمراه لایه درونی روان ) به نهایت وسعت و گسترش برسد، قطب مقابل و همزاد و هم بازی و هم ارز خود را ( مثل دشمن ) نابود نمی کند بلکه آنرا به شکل بذر یا نطفه قابل رشد در بطن خود حفظ می نماید و خود نقش زمینه رشد و نمّو و بلوغ آنرا عهده دار می گردد. لذا ترکیب صحیح و حقیقی و مدرن به شکل زیر می باشد : ماده - روان - روح .
ماده گرائی و روح گرائی دو نحله یا دو خط تخیلی و توهمی اند که هرکدام به نیمی از حقیقت باور دارند و نسبت به نیمه دیگر حقیقت کم لطفی و بی توجهی بخرج می دهند. در قرآن در مورد چیستی روح یک آیه به شکل زیر با ترجمه فارسی بیان و درج گشته است : از تو می پرسند که روح چیست، به آنان بگو که روح امر پروردگار من است و علم شما به آن بسیار اندک است. حال اگر یک متفکر و اندیشمند پیرو دین اسلام از تفسیر این آیه ( که نیازی به تفسیر ندارد ) به این معنا و نتیجه برسد که ماده امر اهریمن یا شیطان می باشد، آن فرد خدای ناخواسته افسار قوای ادراکی فهم و عقل ناچیز خود را بدست اهریمن یا شیطان سپرده است.
در پایان بر میگردم به باور و بینش بودا :
باور بودا به اینکه چرخه تولد و مرگ فقط در چارچوب زنجیره علت و معلول مادی مقدور و امکانپذیر می باشد و فقط از این راه می تواند حقیقت داشته باشد، مورد تایید این حقیر می باشد و آنهم در بطن و بستر و در طول تسلسل تولد و مرگ محتوای کیهان از طریق چرخه یا گردش وقوع مه بانگ های هفتگانه و متوالی بر اثر نوسانات متوالی باز و بسته شدن یا انبساط و انقباض. اما پیشنهاد وی در زمینه پیاده شدن از این چرخه خیالی می باشد و در عمل از دیدگاه من مطلقا محال و غیر ممکن است و فقط در خیال و وهم می توان لحظاتی کوتاه از این قطار پیاده شد و خودرا در حالت نیروانا یا آرامش ابدی پنداشت. ملاصدرا حکیم بزرگ مسلمان و ایرانی در کتاب سفر های چهارگانه ( اسفار اربعه ) و بدون اطلاع و آگاهی از بیانات بودا در رد و باطل بودن تناسخ چنین عبارت یا اصل را به یادگاری گذاشته است : امتناع فعلیت به قوه. به این معنا که اگر یک چیز یک بار از قوه و یا امکان به فعلیت در آید و به ضرورت تبدیل شود ، دیگر نمی تواند مجددا یا دوباره به قوه یا امکان تبدیل گردد. به بیانی دیگر به این معنا که خط و روند تکاملی در این طبیعت برگشت ناپذیر می باشد. اگر یک فرد انسانی ( و هر موجود زنده دیگری ) در این دنیا یک بار متولد شد و مرد، دیگر نمی تواند در این دنیا دوباره متولد شود و راه تکاملی را ادامه دهد. اشتباه ملاصدرا و باور مندان به برگشت ناپذیری روند تکاملی در این نکته نهفته است که نتوانسته و نمی توانند بدانند که یک فرد انسانی در این زندگی دنیوی فقط در یک مرتبه و با یک درجه تکاملی متولد می شود و رشد و نموّ می نماید و بالغ می شود و می می میرد و نه در کلیه مراتب و درجات مختلف و فراوان تکاملی خویش بین دو سر حد ؛ یکی نهایت نقصان و دیگری نهایت کمال در طول راه و سفر مقطعیِ نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان بین دو نظام احسن آفرینش ازلی و ابدی در سطح کمال ایده آل خوبی و زیبایی. به بیانی ساده تر : در این زندگی دنیوی فقط یکی از قوه ها و یا امکانات فراوانِ ( مراتب و درجات تکاملی ) من به فعلیت رسیده اند و نه همه آنها و بقیه آنها هرکدام به نوبه خاص و ویژه خویش در فواصل کاملا معین و از پیش تعیین شده ( همیشه هفت برابر طول عمر کلی یا دهر کیهانی یعنی هفت برابر فاصله زمانی بین دو وحدت دمایی متوالی در مرکز و وقوع دو مه بانگ متوالی ) بهمراه ظهورات و پیدایش های متوالی همین دنیا یا عالم از حالت قوه به حالت فعلیت می رسند و از حالت امکان به حالت ضرورت تبدیل می شوند و در معاد یعنی در بازگشت به نظام احسن آفرینش مبداء، یکی از آن همه مراتب و درجات یا قوه ها و امکانات فراوان در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی به فعلیت در می آید و بقیه محو می شوند.
نتیجه اینکه تنها به مبداء و معاد باور داشتن برای موئمن بودن و ایمان و امید داشتن به خداوند متعال کافی نیست بلکه باید دید که آیا باور و بینش به مبداء و معاد از طریق معارف وحیانی و حدیثی و روائی دینی حقیقی و منطبق بر واقعیت است یا اوهامی و بریده از واقعیت عینی ؟
وعده پاداش های فراوان بهشتی به پیروان و وعده عذاب های شدید جهنمی برای دیگر باوران ، در اصل و ریشه و در عمل ضمانت های اجرائی دفاع های سر سختانه از یک دین و مذهب خاص و ویژه در میدان رقابت و در مقابله و مبارزه با آئین ها و ادیان و مذاهب دیگر بوده و می باشند و نه اینکه براستی و حقیقتن ( حقیقتا ) از طرف خداوند متعال و به امر وی و از آسمان نازل گردیده و در قالب وحی به گوش سر انسان ابلاغ گردیده باشند.