تمیمیه

لغت نامه دهخدا

( تمیمیة ) تمیمیة. [ ت َی ْ ی َ ] ( اِخ ) از فرق غلات و مشبهه شیعه. از اصحاب زرارةبن اعین می باشند و بهمین سبب زراریه هم نامیده می شوند. این فرقه علم و قدرت و حیات و سمع و بصر را برای خدای تعالی حادث می دانستند و در باب امامت نیز از واقفه بودند. ( از خاندان نوبختی تألیف عباس اقبال ص 253 ).

دانشنامه آزاد فارسی

تَمیمیّه
(یا: زُراریه) از فرق غلات شیعه و منسوب به زرارة بن اَعیُن تمیمی ( ـ ۱۵۰ق). به عقیدۀ اینان علم و قدرت و حیات و سمع و بصر برای خداوند حادث است و از ازل با او نبوده، بلکه حق تعالی این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. این فرقه در باب امامت «واقفی» اند و امامت را تا امام هفتم می پذیرند و او را قائم آل محمد می دانند و بر آن اند که روزی ظهور خواهد کرد. ظاهراً فرقۀ تمیّه، از غُلات شیعه و فرقه ای منشعب از فرق ۲۳گانۀ سبائیه، همان فرقۀ تمیمیّه و تصحیف آن است.

پیشنهاد کاربران

بپرس