تَمیمی، فَرُّخ (نیشابور ۱۳۱۲ ـ تهران ۱۳۸۱ش)
تَمیمی، فَرُّخ
شاعر ایرانی. در رشتۀ حسابداری درس خواند و به شغل حسابداری مشغول شد. در زمینۀ شعر، در دهۀ ۱۳۳۰ به سنت گرایان نزدیک بود و گرایش ملی داشت، امّا در دهۀ بعد در زمرۀ نسل دوم شاعران نیمایی قرار گرفت: سرزمین پاک (تهران، ۱۳۴۱)، خسته از بی رنگی تکرار (تهران ۱۳۴۴)، گزینۀ اشعار (تهران، ۱۳۶۹). از او ترجمه هایی پراکنده در زمینۀ شعر و ادبیات در دست است. او پلنگ درّۀ دیزاشکن (تهران، ۱۳۷۸) را دربارۀ زندگی و شعر منوچهر آتشی، شاعر هم نسل خود، تألیف کرده است. همچنین در مطبوعات ادبی دهه های ۱۳۴۰ تا ۱۳۷۰، گه گاه، به بیان آرای ادبی خویش در گفتارها و گفت وگوهایی چند پرداخت. سروده هایش در حوزۀ شعر نیمایی در میان علاقه مندان خاص تر شعر، به خوبی، شناخته شده است.
تَمیمی، فَرُّخ
شاعر ایرانی. در رشتۀ حسابداری درس خواند و به شغل حسابداری مشغول شد. در زمینۀ شعر، در دهۀ ۱۳۳۰ به سنت گرایان نزدیک بود و گرایش ملی داشت، امّا در دهۀ بعد در زمرۀ نسل دوم شاعران نیمایی قرار گرفت: سرزمین پاک (تهران، ۱۳۴۱)، خسته از بی رنگی تکرار (تهران ۱۳۴۴)، گزینۀ اشعار (تهران، ۱۳۶۹). از او ترجمه هایی پراکنده در زمینۀ شعر و ادبیات در دست است. او پلنگ درّۀ دیزاشکن (تهران، ۱۳۷۸) را دربارۀ زندگی و شعر منوچهر آتشی، شاعر هم نسل خود، تألیف کرده است. همچنین در مطبوعات ادبی دهه های ۱۳۴۰ تا ۱۳۷۰، گه گاه، به بیان آرای ادبی خویش در گفتارها و گفت وگوهایی چند پرداخت. سروده هایش در حوزۀ شعر نیمایی در میان علاقه مندان خاص تر شعر، به خوبی، شناخته شده است.