تمبیدن

لغت نامه دهخدا

تمبیدن. [ ت ُ دَ ] ( مص ) افتادن. خراب شدن. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ).

پیشنهاد کاربران

تمبیدن ؛ ریختن یا خراب شدن خود بخود یک ساختمان ، یا دیوار یا هر بنای ساخته شده از خشت یا آجر یا سیمان . چنانچه تخریب خود بخود نباشد وتوسط انسان صورت گیرد فعل تمباندن بکار می رود.

بپرس