تلویزیون زمینی

تلویزیون زمینی ( انگلیسی: Terrestrial television ) یک گونه سامانه پخش صوتی تصویری است که در آن سیگنال های تلویزیون توسط امواج رادیویی به دریافت کننده زمینی توسط یک پایگاه انتقال زمینی انتقال می یابد. این گونه پخش تلویزیونی در اروپا رایج تر است. واژه زمینی به جهت تمیز از گونه جدیدتر فناوری ها، مانند تلویزیون ماهواره ای یا کابلی است. در آن گونه از تلویزیون ها توسط یک ماهواره در آسمان به دریافت کنندگان انتقال می یابد یا سیگنال تلویزیونی از طریق یک کابل منتقل می شود که این گونه بیشتر در آمریکای شمالی رایج است.
تلویزیون زمینی نخستین فناوری برای پخش تلویزیونی بود که به صورت پخش عمومی از واشینگتن در ۷ آوریل ۱۹۲۷ شروع به کار کرد. در سال ۱۹۲۹ نیز بی بی سی شروع به پخش کرد و در سال ۱۹۳۰ یک برنامه مشخص تلویزیونی داشت. این سامانه های آزمایشی نخست به خاطر کیفیت پایین برای جذب مخاطب با مشکل روبرو بودند و این تلویزیون ها پس از جنگ جهانی دوم که کیفیت تصاویر بهبود یافت گسترش پیدا کرد. در این هنگام تلویزیون به مانند رادیو گسترش یافت و ایستگاه های محلی در شهرها گسترش یافت که در ایالات متحده ویژه تبلیغات و در اروپا در انحصار دولت بود که مناسب با نیاز خود برنامه ها را تدوین می کردند. پخش تلویزیونی تا دهه ۶۰ میلادی به صورت سیاه سفید بود که در این زمان جای خود را به پخش تلویزیونی رنگی داد.
تا دههٔ ۵۰ میلادی روش جدیدی برای پخش تلویزیونی عرضه نشد و در اوایل همین دهه بود که تلویزیون کابلی به جهان عرضه شد. در دههٔ ۶۰ و ۷۰ میلادی این گونه جدید پخش در ایالات متحده رواج پیدا کرد و به تدریج تلویزیون زمینی منسوخ گشت. تخمین زده می شود که در سال ۲۰۱۳ تنها ۷٪ از خانه های آمریکا از آنتن استفاده می کنند. [ ۱] [ ۲]